Ένας από τους πρωταγωνιστές του «Eγκάρσιου Προσανατολισμού», του Δημήτρη Παπαϊωάννου, μιλάει για τη ζωή του -και τις αλλαγές της- μέσα και έξω απ’ το χορό.
– Έχασες ποτέ το προσανατολισμό σου; Το θέμα δεν είναι αν τον έχασα, αλλά πόσο συχνά μπορείς να αναπροσανατολιστείς ο ίδιος. Ζω σε ένα διαρκές restart. Και, νομίζω, πως αυτό είναι το ζητούμενο.
– Το τελευταίο σου μεγάλο restart πότε το έκανες; Μετά τον εγκλεισμό, λόγω της πανδημίας. Γιατί, από το μηδέν, έπρεπε ξαφνικά να ανεβάσω ταχύτητες, να ανασυγκροτηθώ και να συνεχίσω κάτι που ήταν ημιτελές. Εκεί που ήμουνα σε μία αδράνεια, ξαφνικά ξεκίνησε η διεθνής περιοδεία του «Eγκάρσιου Προσανατολισμού», με 3-4 πόλεις κάθε μήνα. Το καλό της πανδημίας -το μόνο- ήταν θα έλεγα αυτό: Βρήκα περισσότερο χρόνο για τα αγαπημένα μου πρόσωπα – τη γυναίκα μου και την κόρη μου.
– Στη διάρκεια του εγκλεισμού, κάνοντας την αυτοκριτική σου, ήσουν ευχαριστημένος με όσα κατάφερες ή όχι; Δεν είμαι από εκείνους που θα επιβραβεύσουν τον εαυτό τους εύκολα. Δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένος μ’ εμένα. Κι αυτό είναι κάτι που μου λένε κι οι δικοί μου άνθρωποι: «Κάποια στιγμή πρέπει να πεις στον εαυτό σου κι ένα “μπράβο”». Δεν το ‘χω εύκολο αυτό.
– Πώς είναι η ζωή σου; Δεν παραπονιέμαι, αλλά δεν είναι εύκολη.
– Λόγω βιοπορισμού; Όχι λόγω βιοπορισμού· η δουλειά μου πάει πολύ καλά. Θα αναφερθώ πάλι στην οικογένειά μου, και θα σου πω πως με τα τόσα ταξίδια η επαφή μας δεν είναι τόσο συχνή όσο θα ήθελα. Παλιά π.χ. ανυπομονούσα να πάω ένα ταξίδι, τώρα ανυπομονώ να γυρίσω από το ταξίδι για να δω την κόρη μου, να μείνω περισσότερο στο σπίτι για να αποσυμφορηθεί κάπως και η γυναίκα μου που είναι όλη τη μέρα μαζί της όσο λείπω.
– Τι είναι πια ο χορός για σένα, στα 36 σου χρόνια; Έχω αρκετά χρόνια να χορέψω, από το 2017 – με μία ομάδα που δούλευα τότε, στην Ελβετία. Πλέον η κατεύθυνσή μου αφορά περισσότερο σε performing art, σε συνεργασίες όπως π.χ. με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και με τον Bob Wilson που δεν είναι τόσο κινησιολογικά χορευτικές αλλά χωροταξικά παρούσες επάνω στη σκηνή, καθώς και με δικά μου έργα. Στο χορό δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω πλέον· τον έχω βγάλει από την καθημερινότητά μου. Υπάρχουν τόσα πολλά ταλαντούχα παιδιά, 20-25 χρόνων…Δεν το αποκλείω στο μέλλον να ξανασυμβεί, αλλά πλέον υπάρχουν άλλα πράγματα που με ενεργοποιούν περισσότερο καλλιτεχνικά.
– Πότε λες «όχι» σε συνεργασίες; Βασικός κανόνας για να είμαι ευχαριστημένος σε μία δουλειά είναι να με πληροί και καλλιτεχνικά και εικαστικά. Δεν θέλω να σπαταλώ ενέργεια και χρόνο με το να προσπαθώ να έρθω με κάποιον στην ίδια συνθήκη, ώστε να έχουμε μια αρμονική συνεργασία. Με τον Δημήτρη, όλα αυτά τα χρόνια, γίνεται αβίαστα η συνεργασία μας. Είμαι στο πεδίο μου. Νιώθω ότι είμαι στο «σπίτι» μου. Πάντως δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο τού να λέω τόσα πολλά «όχι».
– Είναι και η ζωή θέμα αισθητικής; Η αισθητική είναι θέμα επιλογών. Κι αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι με εκείνο που έχουμε, δημιουργούμε κάποιες συνθήκες οι οποίες συμβαδίζουν με τα γούστα μας, τα οποία διαφέρουν μεταξύ των ανθρώπων. Εμείς ορίζουμε πόσο ευχαριστημένοι είμαστε, με τον τρόπο που ζούμε και τις αναφορές μας.
– Άλλαξαν πολλά στην προσωπικότητα εκείνου του παιδιού που εργαζόταν κάποτε ως σερβιτόρος στου Ζωγράφου για τα προς το ζην, σε σχέση με αυτόν τον 36χρονο που έχω τώρα μπροστά μου; Υπάρχουν σταθερές. Υπάρχουν βάσεις που ανατροφοδοτώ. Που αφορούν στην παιδεία κυρίως. Σ’ αυτό που κουβαλάς ως άνθρωπος, από παιδί. Προφανώς, όμως, ο τρόπος που επιλέγεις να ζεις, αλλάζει με τα χρόνια – άλλες συνθήκες, άλλες αναφορές. Τότε ήμουν μέσα στα χρώματα, τώρα είμαι black & white. Δεν υπάρχει πια η παλιά ανεμελιά. Και, πλέον, είμαι πιο επιλεκτικός στις αποφάσεις που παίρνω.
– Το μέλλον σου στην Τέχνη το «βλέπεις» στη χορογραφία πια; Θα το ήθελα πολύ. Αν και δεν είναι η προτεραιότητά μου στην παρούσα περίοδο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν με αγχώνει τι θα γίνει όταν τελειώσει αυτή η περιοδεία ή τι θα συμβεί σε πέντε χρόνια που μπορεί να μην είμαι ικανός για να βρίσκομαι on stage. Υπάρχουν κάποιες ιδέες που θα μπορούσαν να με κρατήσουν στον καλλιτεχνικό χώρο. Αλλά, δυστυχώς, δεν έχω ακόμα την απάντηση σ’ αυτό.
– Έγινες και πιο ρεαλιστής μεγαλώνοντας; Αναγκαστικά. Αλλά μού έχει συμβεί και αυτό: Δεν θέλω καθόλου να χάνω χρόνο είτε σε μια συζήτηση, είτε σε μια συνεργασία, είτε σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη, που βλέπω ότι δεν θα αποδώσει. Είναι θέμα σπατάλης χρόνου και ενέργειας.
– Πώς αισθάνεσαι πια επάνω στη σκηνή; Τέλεια. Μια χαρά. Είναι μια δουλειά. Προσπαθώ να κάνω εκείνο που μου ζητήθηκε, όσο καλύτερα μπορώ, ώστε να είμαι και εγώ ευχαριστημένος και ο «εργοδότης» μου.
– Και; Είσαι συχνά ευχαριστημένος; Όχι πάντα… Μεγάλο ελάττωμα η τελειομανία. Αυτοκαταστροφικό.
– Υπήρξες αυτοκαταστροφικός στη ζωή σου; Ναι. Αλλά όχι επικίνδυνα.
* «Εγκάρσιος Προσανατολισμός», Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας, Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, τελευταία παράσταση σήμερα, 7 Νοεμβρίου, 5μ.μ. soldouttickets, Διάρκεια: 105’, Kατάλληλο για ηλικίες 18+.
xatzigeorgiou@yahoo.com
Ελεύθερα, 7.11.2021.
