Το προσφυγικό με τα μάτια μιας γυναίκας που αγωνίζεται να καταλάβει τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι αιτητές ασύλου.
Τι σε ώθησε να καταγράψεις στο βιβλίο σου «Τι θα ’λεγε η Μεσόγειος» τις εμπειρίες σου από το ταξίδι σου ως εθελόντρια στους καταυλισμούς προσφύγων της Λέσβου; Το προσφυγικό είναι ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και χρόνια, όχι μόνο με τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, αλλά ίσως περισότερο με την ταυτότητα της μετανάστριας. Επειδή είμαι κι εγώ μια μετανάστρια, μια Βελγίδα που ήρθε στην Κύπρο. Ξέρω πώς είναι να χρειάζεται να μάθεις μια καινούργια κουλτούρα, διαφορετική από τη δική σου. Να μη μιλάς την τοπική γλώσσα, ώστε να μπορείς να αντιμετωπίσεις τα εμπόδια, τα σύνορα αυτά που προκαλούνται ανάμεσα σε σένα και τους άλλους. Να αποφασίζει κάποιος, πίσω από ένα γραφείο, για το μέλλον σου, αν θα σου επιτραπεί να μείνεις, να δουλέψεις, να ζήσεις. Την αβεβαιότητα που κρύβει η επόμενη συνάντησή σου με τις Αρχές. Το μεταναστευτικό είναι ένα τεράστιο θέμα και περικλείει τόσες έννοιες: Πολέμους, σύνορα, Κυβερνήσεις, νόμους, διαδικασίες, ανθρώπινα δικαιώματα… Αλλά και απελπισία, μοναξιά, αβεβαιότητα, φόβο. Όπως και επιβίωση, όνειρα, ελπίδα, σπίτι, ανθρώπινες ψυχές… Όλα αυτά με οδήγησαν στη Λέσβο. Ήθελα να καταλάβω και να μιλήσω με άτομα που, παρόλο που βρισκόμουν μακριά γεωγραφικά, ένιωθα ότι ταυτιζόμουν μαζί τους.
Τι κρατάς στη μνήμη σου από αυτή την εμπειρία; Η εμπειρία μου στη Λέσβο ήταν συγκλονιστική –τίποτε άλλο. Αντίκρισα και βίωσα εκατοντάδες ανθρώπινες ιστορίες και περιπτώσεις. Ήταν μια ένδειξη της πραγματικότητας που ζούμε, της αδικίας αλλά και της δύναμης της ελπίδας που σπρώχνει μπροστά το ανθρώπινο είδος. Αυτό κρατώ, σε πολύ γενικές γραμμές…
Πόσο σε έχει επηρεάσει ως άνθρωπο αυτό το ταξίδι; Όλη αυτή η εμπειρία, η οργή που ένιωσα σ’ αυτό το ταξίδι για την κατάσταση που κατέγραφα, με γείωσε και μέσω αυτής της εσωτερικής επεξεργασίας γεννήθηκε αυτό το βιβλίο.
Συνεχίζεις να δραστηριοποιείσαι σε θέματα μεταναστών; Ναι, βέβαια, αν και όχι στον βαθμό που δραστηριοποιούμουν πριν πέντε χρόνια.
Η Κύπρος δέχεται συνεχώς μεγάλες ροές προσφύγων και αιτητών ασύλου. Πώς σχολιάζεις τη διαχείριση που γίνεται; Υπάρχουν πάρα πολλά θέματα, σίγουρα. Νιώθω ότι σε κοινωνικό και ανθρώπινο επίπεδο, όχι κυβερνητικό, έχουν γίνει πάρα πολλά προς την υποστήριξή τους και την ευαισθητοποίηση του κόσμου γύρω από το θέμα, αν και ακόμη υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά μας. Ζούμε σε περίεργες εποχές. Η πανδημία σίγουρα «χτυπά» περισσότερο τους πιο αδύναμους από εμάς…
Ετοιμάζεις κάποιο νέο βιβλίο; Ναι, υπάρχει ένας χαρακτήρας που κτίζεται στο μυαλό μου σιγά-σιγά. Είμαι όμως ακόμα πολύ μακριά από τη διαδικασία του να ξεκινήσω να γράφω. Λίγο χρόνο ηρεμίας χρειάζομαι τώρα…
Φιλελεύθερα, 27.6.2021.
