Η Χίλντα Παπαδημητρίου μιλάει για το βιβλίο της «Μέχρι αποδείξεως του εναντίου».
-Πώς δημιουργήσατε τον κεντρικό χαρακτήρα των βιβλίων σας, τον Χάρη Νικολόπουλο; Όταν ξεκίνησα το πρώτο μου βιβλίο «Για μια χούφτα βινύλια», είχα σκεφτεί τον Νικολόπουλο σαν δευτερεύοντα ήρωα, σαν αφελή αστυνομικό που οι πιο cool ήρωες θα βοηθούσαν στην εξιχνίαση της δολοφονίας ενός συλλέκτη δίσκων βινυλίου. Ο Χάρης όμως παραγκώνισε τους υπόλοιπους και βγήκε στο προσκήνιο, αποδεικνύοντας την αξία του. Τον αγάπησα πολύ, τον αγάπησαν οι αναγνώστες, κι έτσι έγινε ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής των βιβλίων μου.
– Τι καινούργιο φέρνει ο αστυνόμος Νικολόπουλος στο νέο σας βιβλίο «Ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου»; Καταρχάς, ο Νικολόπουλος έχει παραιτηθεί από το Σώμα, καθώς όπως λέει ο ίδιος περνάει την κρίση της μέσης ηλικίας και νιώθει απογοητευμένος από τις επαγγελματικές επιλογές του. Όπως οι ήρωες της κλασικής νουάρ μυθοπλασίας, θα βρεθεί κατηγορούμενος για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει και θα ρισκάρει να αποδείξει μόνος του την αθωότητά του. Εν ολίγοις, από διώκτης θα γίνει διωκόμενος και θα δει την άλλη πλευρά του καθρέφτη.
– Αν μπορούσατε να γνωρίσετε από κοντά έναν συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας, ποιον θα επιλέγατε; Απ’ όσους δεν βρίσκονται πια στη ζωή, θα ήθελα να γνωρίσω τον γοητευτικό Ντάσιελ Χάμετ, ο οποίος με το πείσμα και το ταλέντο του δημιούργησε ένα καινούργιο είδος αστυνομικής λογοτεχνίας, το hardboiled. Από τους ζώντες, θα ήθελα να συναντήσω τον Σκοτσέζο Ίαν Ράνκιν, να πιούμε μαζί στην παμπ που συχνάζει και να με ξεναγήσει στο δικό του Εδιμβούργο.
– Η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή σας. Πείτε μας γιατί, και τι μουσική προτιμάτε. Μεγάλωσα στο δισκάδικο του πατέρα μου, και τον διαδέχτηκα σ’ αυτό, όταν τέλειωσα τη Νομική χωρίς καμία διάθεση να ασχοληθώ με τα νομικά. Για είκοσι χρόνια είχα την ανυπολόγιστη τύχη να παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς όλες τις μουσικές τάσεις, να μελετώ την εξέλιξη της ελληνικής και της ξένης μουσικής. Ίσως ακουστεί κοινότοπο, αλλά αγαπώ όλα τα είδη μουσικής. Λατρεύω τα blues, ηλεκτρικά και ακουστικά, το punk, το rock’n’roll και την εξέλιξή του σε rock, τη μαύρη μουσική σε όλες τις εκφράσεις της. Από το ροκ του 21ού αιώνα επιλέγω την Americana, την alt.country, την chamber pop, τη folkotronica. Και έχω αδυναμία στις μουσικές του κόσμου, από τα πολυφωνικά της Ηπείρου και τα χάλκινα της Βόρειας Μακεδονίας, μέχρι τη μουσική του Μάλι και της Νιγηρίας, τα calypso της Καραϊβικής, τα βραζιλιάνικα κρουστά. Από την επιλεγόμενη κλασική μουσική, προτιμώ το baroque, τον Μπαχ, τον Σιμπέλιους, τον Μουσόρσκι, τον Ντεμπισί. Τέλος, απολαμβάνω τα παλιά ρεμπέτικα και τα λαϊκά της δεκαετίας του 1960 – αυστηρά μέχρι το 1967, και τον Μίκη Θεοδωράκη.
– Τι διαβάζετε αυτές τις μέρες; Το «Ένα τραγούδι για δύσκολους καιρούς» του Ίαν Ράνκιν και το «Νεκροτομείο Πλήρες» του Ζαν Πατρίκ Μανσέτ.
Φιλελεύθερα, 18.4.2021.
