«Το ψέμα που κουβαλάει η επίσημη Ιστορία της χώρας μας, το οποίο αποτελεί και την ενεργή και διαχρονική τραγωδία της, θα πρέπει να το αναδιατάξει η λογοτεχνία. Να το αναδιατάσσει καθημερινά».
– Η τελευταία σας ποιητική συλλογή τιτλοφορείται «Λύπη τις νύχτες». Γιατί δώσατε αυτό τον τίτλο; Ζούμε στον τόπο της λύπης, καθημερινά, ανάμεσα σε καταστάσεις που μας φέρνουν θλίψη. Ιδιαίτερα τις νύχτες των ειδήσεων και της περισυλλογής. Πανομοιότυπα, κι ο ήρωας ομώνυμου ποιήματος, ο Μαρκαντόνιος Βραγαδίνος, τις νύχτες κλαίει. Ή μάλλον κραυγάζει απελπισμένος που έχασε τόσο άδικα και αναίσχυντα την πόλη που ο ίδιος είχε υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων. Μα η λύπη είναι διάσπαρτη στη ζωή μας: Είναι το αδιανόητο τού να συντηρούμε μια πατρίδα μοιρασμένη, ένοπλη, με προεξάρχουσα αιτία την ιδιοτέλεια. Και το κοντόφθαλμο της όρασής μας. Μια πατρίδα με αρκετό κόσμο να αδυνατεί να έχει την επιούσια φροντίδα της οικογένειάς του. Η ελπίδα είναι λιγοστή. Όπου και να αγγίξουμε τον τόπο, μας πονάν τα χέρια.
– Στο έργο σας κυριαρχεί το πολιτικό και το ερωτικό στοιχείο. Πώς συνδυάζετε τα δύο; Ναι, τούτο είναι αληθές. Ειλικρινά, νιώθω μια τρέλα κι ένα είδος τυφλότητας να διαχέεται ανάμεσά μας. Την οιονεί επικυριαρχία ενός αερίου άοσμου, άχρωμου, αόρατου, πλην όμως δηλητηριώδους. Και ξάφνου παρεμβαίνει ο έρωτας, ο νεαρός νάρκισσος μιας ελπίδας, να διαπομπεύει τα πάντα που απαξιώνουν τον άνθρωπο. Χωρίς έρωτα η ζωή θα ήταν ανάξια λόγου. Χωρίς το άρτυμα της ύπαρξης πώς θα επιζούσαμε ακόμη και του κορωνοϊού: «Να περπατήσω τον δρόμο μου νοστάλγησα. / Συμπλήρωσα έντυπο, έστειλα sms. / Λίγο παρακάτω τη συνάντησα. / Έκπληξη: / Δεν σήκωνε φιλιά. / Κατεβάσαμε τις μάσκες -/ αραχνιασμένες / μνήμες φόβου / και καιρών / ρυτιδωμένες…»
– Ως ποιητής και πεζογράφος, εστιάζετε συνεχώς στην ιστορία της Κύπρου. Είναι ένα θέμα που σας πονά ιδιαίτερα; Το ψέμα που κουβαλάει η επίσημη Ιστορία της χώρας μας, το οποίο αποτελεί και την ενεργή και διαχρονική τραγωδία της, θα πρέπει να το αναδιατάξει η λογοτεχνία. Να το αναδιατάσσει καθημερινά. Η λογοτεχνία παίζει ρόλο κυρίαρχο στη διατήρηση της μνήμης. Θεραπεύει την Ιστορία, είναι το ίαμά της. Οι νέοι μας λίγα ξέρουν από αυτά που τους διαμόρφωσαν ανυποψίαστα κι ανεπαισθήτως. Και θα πρέπει να τα γνωρίσουν μέσα από ένα λογοτεχνικό έργο, αφού και η Ιστορία στον τόπο μας βαρυγκωμεί στο να λέει την αλήθεια.
– Τι ρόλο παίζει η μνήμη στα έργα σας; Η μνήμη είναι το άλας της λογοτεχνίας. Και το αντίθετο. Μέσα απ’ αυτή συντηρείται η συλλογική μνήμη, άνευ της οποίας η ζωή παραπαίει, εθελοτυφλεί άκων, ατροφεί στο τέλος μέσα στην αμνησία και την κακοήθη ανεμελιά…
– Πώς θα περιγράφατε τον ιδανικό αναγνώστη των βιβλίων σας; Να υπάρχει, πρώτα. Να είναι πληροφορημένος, υποψιασμένος, έτοιμος να ανατρέπει στερεότυπα: Ιδεολογικά, θρησκευτικά, ερωτικά. Να αγαπά τις λέξεις, να ερωτεύεται τους ήρωες του βιβλίου. Γλυκαζόμεθα γαρ αισθητικώς, κατά τον αρχαίο σκεπτικό φιλόσοφο Σέξτο τον Εμπειρικό.
Φιλελεύθερα, 21.2.2021.
