Ι. Σταυράκης: Στην περίπτωση της ποίησης δεν υπάρχει προορισμός

«Προτιμώ να ζω με την ποίηση κι όλες τις ανασφάλειές της. Να πλάθω τεχνητούς παραδείσους. Να πλένω στο χώμα τη σιωπή.»

Η 6η ποιητική συλλογή του Ιάσωνα Σταυράκη «Ό,τι επέζησε απ’ τη φωνή μας» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Συμεών.

– Τελικά, τι επέζησε από τη φωνή μας; Εκείνο που περισσότερο τους τρομάζει: ο αντίλαλος από μια παιδική χαρά που έχει επιβιώσει παρά τις τόσες πληγές μας.

– Τι θέλεις να «επιζήσει» από τη δική σου φωνή στη συνείδηση του αναγνώστη; Πως όποιος σταθεί όρθιος θα βρει συμμάχους όσο σκοτεινοί κι αν είναι οι καιροί. Κάτω απ’ την οργουελική μπότα που τόσο βίαια μάς συνθλίβει το κεφάλι, εμείς θα φωνάζουμε: Είμαι εσύ. Είμαστε ένας.

– Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνεις όταν παραδίδεις ένα ποίημα; Δεν μας ανήκει τίποτα. Όσο τα σκυλιά γαυγίζουν το καραβάνι προχωρεί, μόνο που στην περίπτωση της ποίησης δεν υπάρχει προορισμός. Δεν καταλήγεις κάπου. Κι όταν φτάσεις νηστικός και κατάκοπος το πιθανότερο είναι να έχεις πάρει λάθος δρόμο.

– Ποιον ρόλο καλείται να διαδραματίσει η ποίηση σε εποχές κρίσεων; Να κλείσει πληγές ή και να ανοίξει βαθύτερες. Γιατί είναι πολύ πιθανό να συναντήσεις όλα τα φαντάσματά σου σ’ αυτό το συνεχόμενο flash back. Και τι να τους πεις; Κι αν έχουν ερωτήσεις, τι να τους απαντήσεις;

– Ποια είναι η μεγαλύτερή σου ανασφάλεια; Φοβάμαι πως θα έρθει μια μέρα που θα έχω μια σταθερή δουλειά και θα μπορώ να πληρώνω τους λογαριασμούς και θα μπορέσω να προσφέρω στην οικογένειά μου. Μέχρι τότε όμως το καπιταληστρικό σύστημα και οι νέες προεκτάσεις του θα έχουν έτοιμο τον homo egocentricus cannibalus και θα φάμε γενναία τα μούτρα μας ξανά και ξανά. Οπότε μάλλον δεν πρέπει να ανησυχώ.

– Πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς την ποίηση; Γεμάτη πλήξη και συμβιβασμούς. Κάτι που δεν ταιριάζει καθόλου με την ιδιοσυγκρασία μου. Προτιμώ να ζω με την ποίηση κι όλες τις ανασφάλειές της. Να πλάθω τεχνητούς παραδείσους. Να πλένω στο χώμα τη σιωπή. Να μαθαίνω απ’ τα δάση να γίνομαι ένα με τη μανιασμένη θάλασσα. Να με καίει αυτή η κακή φωτιά του Παλαμά. Γιατί όπως είπε κι ο Χικμέτ «αν δεν καούμε εμείς πώς θα φωτίσει η νύχτα»;

– Τι σημαίνει για σένα η μελοποίηση των ποιημάτων; Τι σημαίνει για το ίδιο το ποίημα; Έχουν και τα ποιήματα σαν τους ανθρώπους δικαίωμα για μια δεύτερη ευκαιρία. Με τη μελοποίηση το ποίημα έχει την ψευδαίσθηση πως θ’ αλλάξει ζωή. Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν επιδίωξα τίποτα. Τα πάντα βρίσκουν τον δρόμο τους μόνα τους. Εμάς δεν μας ρωτά κανείς.

– Ποιων η ποίηση σε στοιχειώνει; Αυτών που θα ‘ρθουν. Κι αυτών που δεν έγραψαν ποτέ τους, ούτε μια λέξη. Τα συρτάρια που δεν θα δούνε φως ποτέ τους. Αυτά πραγματικά με στοιχειώνουν.