Δέκα ιστορίες που εξερευνούν τις σκοτεινές πτυχές του ερωτικού πάθους

Σε ποια «Ανήσυχα άκρα» αναφέρεσαι στο τελευταίο σου βιβλίο; Το βιβλίο μου αναφέρεται σε εκείνα τα τινάγματα που μας κρατούν ξάγρυπνους όταν, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, περνούν από το μυαλό μας όλες οι αδιέξοδες σχέσεις, όλοι οι αδέξιοι έρωτές μας, όλα τα άστοχα λόγια, όλες οι άτσαλες χειρονομίες, όλοι οι ανομολόγητοι πόθοι μας…

Τι κοινό έχουν οι δέκα ιστορίες που παρουσιάζεις; Τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σ’ αυτές τις δέκα ιστορίες βιώνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο λιγότερο ή περισσότερο σκοτεινές πτυχές του ερωτικού πάθους – η ζήλια, η φθορά, ο ανεπίδοτος ή ο ανομολόγητος έρωτας, ο ερωτικός ανταγωνισμός, η οδύνη του χωρισμού είναι κάποια από τα θέματα που διαπραγματεύονται οι ιστορίες αυτές. Πέραν αυτού, οι δέκα ιστορίες στα «Ανήσυχα άκρα» παρακολουθούν κατά πόδας τη συγγραφική μου πορεία. Η παλαιότερη έχει γραφτεί την εποχή που εξέδιδα το πρώτο μου βιβλίο, ενώ η πιο φρέσκια γράφτηκε στις αρχές του προηγούμενου χρόνου. Κατά κάποιον τρόπο αποτελούν έναν οδικό χάρτη της συγγραφικής μου πορείας.

Τα βιβλία σου περιέχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία; Κάποιος, σοφότερος από μένα, έχει πει πως δεν υπάρχει μυθοπλασία χωρίς αυτοβιογραφική βάση. Στα δύο προηγούμενα βιβλία μου, τον «Γραφικό χαρακτήρα» και τον «Ολομόναχο», η αυτοβιογραφική καταγωγή του υλικού ήταν ομολογημένη και απροκάλυπτη. Στα «Ανήσυχα άκρα» συμβαίνει το αντίθετο: οι ιστορίες είναι επινοημένες, πλασμένες. Τα υλικά με τα οποία πλάθουμε όμως είναι φυλαγμένα στο συρτάρι με τα βιώματά μας, τους φόβους, τις ελπίδες και τις αγωνίες μας. Γράφω με αφορμή όσα ζω, όσα βλέπω και ακούω. Ακόμα κι όταν κλέβω μια είδηση (όπως την ιστορία της ηλικιωμένης που συνέλαβε επ’ αυτοφώρω τον διαρρήκτη που μπήκε στο σπίτι της), μετατρέποντάς την σε ιστορία, την ντύνω με υλικά που δανείζομαι από τη ζωή μου: το σπίτι και η γειτονιά θυμίζουν το πατρικό μου, στο Χαλάνδρι, οι συγγενείς της θυμίζουν το σόι της μητέρας μου, το ρολόι στο κομοδίνο της ήταν το ξυπνητήρι που είχε αγοράσει κάποτε ο πατέρας μου κ.ο.κ. Στα «Ανήσυχα άκρα» υπάρχουν κάμποσες αυτοβιογραφικές αναφορές, άλλοτε πιο φανερές, άλλοτε σκεπασμένες τρυφερά από τη μυθοπλαστική οικοδομή.

Πόσο σε έχει βοηθήσει στη συγγραφή η ιδιότητα του σεναριογράφου; Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: η ιδιότητα του συγγραφέα με έχει βοηθήσει στη σεναριογραφία – στο χτίσιμο των ιστοριών, στο πλάσιμο των χαρακτήρων, στην οικονομία της περιγραφής, στη φυσικότητα των διαλόγων. Ο σεναριογράφος είναι ένας συγγραφέας που γράφει με τα χέρια δεμένα από τους περιορισμούς της παραγωγής. Στην πεζογραφία, αντιθέτως, ο συγγραφέας βιώνει την απόλυτη ελευθερία.

Ποια βιβλία ή συγγραφείς έχουν επηρεάσει το συγγραφικό σου έργο; Ο πλήρης κατάλογος θα ήταν άχαρος, μακρύς και κουραστικός. Αρκεί να πω ότι έχω ζηλέψει τα βιβλία του Ροθ, του Μπολάνιο, του Λιόσα, τα διηγήματα της Φλάνερι Ο’Κόνορ, του Τσέχοφ, του Μπόρχες, του Κάρβερ… Αλλά δεν σας λέω και τίποτα καινούργιο…

Ανήσυχα Άκρα
Εκδ. Μεταίχμιο, 2020
264 σελίδες
Τιμή €10.98

Φιλελεύθερα, 21.3.2021.