Η Άνθη Κάσινου έχει πολλούς λόγους για να θυμάται την πρώτη της επαγγελματική δουλειά στην Κύπρο.
Η δολοφονία του Μπράντον/ Τίνα, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, είχε οδηγήσει στην αύξηση της πίεσης για αυστηροποίηση της νομοθεσίας κατά των εγκλημάτων μίσους στις ΗΠΑ. Η ιστορία του ενέπνευσε άρθρα, βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις. Η ΕΘΑΛ αναμετριέται με την υπόθεση με όχημα τη ματιά της Μαρίνας Βρόντη. Η Άνθη Κάσινου συστήνεται στο θεατρόφιλο κοινό της Κύπρου βουτώντας απευθείας στα βαθιά. Πριν καλά- καλά κλείσει τα 23 της κι έχοντας πρόσφατα ολοκληρώσει τις σπουδές της στο Λονδίνο και το Λος Άντζελες, αναλαμβάνει έναν ρόλο- πρόκληση που θα την ακολουθεί στην υπόλοιπη πορεία της: ενός εμβληματικού τρανς ατόμου.
– Ποια είναι η πραγματική πρόκληση αυτού του ρόλου για σένα; Να αποφύγω την παγίδα στην οποία θα μπορούσε να πέσει κάθε νέος ηθοποιός προσπαθώντας να «παίξει» έναν τρανς άντρα. Στόχος μου ήταν και είναι να δουλέψω και να ερμηνεύσω αυτόν τον ρόλο από «μέσα» προς τα «έξω», χωρίς να δημιουργήσω ένα σχήμα ή απλά μια εικόνα αυτού του ανθρώπου. Ταυτόχρονα, αποτελεί πρόκληση για κάθε ηθοποιό να ερμηνεύει ένα υπαρκτό πρόσωπο. Έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να βρει το κουράγιο και τη δύναμη για να κυνηγήσει το όνειρό του στο έπακρο και να γίνει αποδεκτός κι αυτός και η επιλογή του.
– Θεωρείς αυτή τη δουλειά «βουτιά στα βαθιά»; Πιο βαθιά δε γίνεται. Ουσιαστικά είναι η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στην Κύπρο και θεωρώ πως ο Μπράντον θα είναι από τους πιο σημαντικούς ρόλους που θα έχω παίξει στο θέατρο. Όσο και να μη θέλω να το σκέφτομαι, μ’ αυτόν τον ρόλο συστήνομαι στο κοινό της Κύπρου ως ηθοποιός. Αυτό, φαντάζεστε, μού δημιουργεί μια ιδιαίτερη «φόρτιση». Ταυτόχρονα θέλω να δικαιώσω τη σκηνοθέτιδα μου -την οποία ευχαριστώ- για την επιλογή.
– Ποιες ήταν οι αντικειμενικές δυσκολίες κατά την προετοιμασία; Ιδιαίτερα δύσκολο ήταν το κομμάτι με τις βίαιες σωματικές σκηνές, οι οποίες χρειάστηκαν πάρα πολλές πρόβες για να βγουν. Είμαι πολύ τυχερή γιατί είμαι μέρος μιας ομάδας ηθοποιών που αγαπούν τη δουλειά τους κι έχουν μεγάλη έγνοια για τον συνάδελφό τους. Θα καταλάβετε τι εννοώ όταν δείτε την παράσταση. Σαφώς υπήρξαν κι άλλες δυσκολίες κατά την διάρκεια της προετοιμασίας, αλλά στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι το «ταξίδι».
– Σε ποιο στάδιο εκτιμάς ότι βρίσκεται η κυπριακή κοινωνία πάνω σε ζητήματα ταυτότητας φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού και, γενικότερα, διαφορετικότητας; Δε χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η κυπριακή κοινωνία δεν είναι ευαισθητοποιημένη απέναντι στη διαφορετικότητα. Μέχρι σήμερα, τουλάχιστον. Αισιοδοξώ όμως πως η νεότερη γενιά έχοντας μεγαλύτερη επαφή με διαφορετικούς τρόπους ζωής, κουλτούρες και με όλη αυτή τη διακίνηση ιδεών θα καταφέρει να πραγματοποιήσει τη μετάβαση σε μια εποχή που θ’ αλλάξει το τοπίο στην Κύπρο.
– Τι πρέπει να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση; Για να υπάρξει αυτή η αποδοχή και η προστασία των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων είναι σημαντικό η κοινωνία να εκπαιδευτεί και να ευαισθητοποιηθεί σε οτιδήποτε αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα και έκφραση φύλου. Αξιοσημείωτη δουλειά κάνει η οργάνωση ACCEPT ΛΟΑΤΚΙ, της οποίας τη συνεργασία είχαμε στην παράστασή μας.
– Πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να παίξει το δικό του ρόλο στην ευαισθητοποίηση πάνω σε αυτά τα ζητήματα; Σαφώς και το θέατρο έχει τη δυνατότητα αυτή. Δε λειτουργεί μόνο ως μέσο διασκέδασης αλλά κι ως μέσο κοινωνικού προβληματισμού.
– Πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα σε μια περίοδο έντονης κοινωνικοοικονομικής κρίσης; Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει οξύμωρο. Σε μια εποχή έντονης κοινωνικοοικονομικής κρίσης ο καθένας μας πρέπει να πάρει το «βάρος» που του αναλογεί και ν’ αντιδράσει. Δεν μπορούμε να καθόμαστε στον καναπέ μας και να σχολιάζουμε τα θετικά και τ’ αρνητικά που βλέπουμε γύρω μας. Κάπως έτσι η προσωπική αντίδραση θα φέρει και τη συλλογική. Για να μην καταπατούνται πια τα ανθρώπινα δικαιώματα… Όλα!
– Ποια εφόδια θεωρείς απαραίτητα για κάποιον που θέλει να γίνει ηθοποιός; Πέρα από τα κλασικά εφόδια που σίγουρα πρέπει να έχει ένας ηθοποιός -που έχουν να κάνουν με το σώμα, τη φωνή, την κίνηση, τα αντανακλαστικά, την καλλιέργεια- χρειάζεται ψυχή και υπομονή. Να μπορείς να εκτεθείς και να κριθείς. Να δουλεύεις ώρες και μέρες ολόκληρες, να κουβαλάς μαζί σου τον ρόλο όπου κι αν πας. Να έχεις την ικανότητα να παρατηρείς γύρω σου- αυτό είναι σημαντικό όπλο. Και φυσικά, πάνω απ’ όλα, να αγαπάς αυτή τη δουλειά, ν’ αγαπάς τη διαδικασία, το ταξίδι. Να έχεις μυαλό και αισθήσεις ορθάνοιχτες και να διαβάζεις πολύ.
– Εσένα τι σε προσέλκυσε στην υποκριτική; Θεωρώ μαγευτικό αυτό το ταξίδι της μεταμόρφωσης. Το να βιώνεις μια άλλη ζωή έστω και για δυο ώρες πάνω στη σκηνή. Ίσως αυτό να είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό να απαντήσω όταν με ρωτάει κάποιος γιατί έγινα ηθοποιός.
– Σε ποιο είδος υποκριτικής θεωρείς πως ανήκεις; Θεωρώ ότι κάθε ηθοποιός πρέπει να έχει τα εφόδια να ερμηνεύσει οποιοδήποτε είδος υποκριτικής. Υπάρχει η εσφαλμένη εντύπωση από πολλούς ότι η μέθοδος Στράσμπεργκ -την οποία διδάχτηκα στο Ινστιτούτο θεάτρου και Κινηματογράφου Λι Στράσμπεργκ- είναι μέθοδος έντονης δραματικότητας. Όμως, εκεί έμαθα να εκτιμώ τόσο τον πλούσιο συναισθηματικό κόσμο του δράματος, όσο και τη γλυκιά ελαφρότητα της κωμωδίας. Γνωρίζω ότι είμαι μια νέα ηθοποιός κι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου, δεν θα ήθελα όμως να φτάσω σε σημείο όπου οι επιλογές μου να μ’ εγκλωβίσουν σ’ ένα συγκεκριμένο είδος υποκριτικής, είτε αυτό είναι το δράμα είτε η κωμωδία.
– Ποιες οι προσδοκίες κι οι στόχοι σου για το μέλλον; Να μάθω το θέατρο, ν’ ανέβω στη σκηνή και να συνεργαστώ με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου. Να αποκτήσω εμπειρίες μέσα από τη δουλειά μου. Να μπορέσω να δοκιμαστώ και να δοκιμάσω διαφορετικούς τομείς της υποκριτικής. Αυτό σημαίνει να κάνω κινηματογράφο και γιατί όχι να παίξω και στην τηλεόραση. Κάθε μια απ’ αυτές τις διαδρομές έχει το δικό της ενδιαφέρον.
– Ποια γνώμη έχεις σχηματίσει για το περιβάλλον του κυπριακού θεάτρου και πώς βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτό; Η συνεργασία μου με την ΕΘΑΛ είναι η πρώτη μου επαφή με το επαγγελματικό θέατρο στην Κύπρο. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι συνθήκες της συνεργασίας σε επίπεδο θεάτρου και συναδέλφων ήταν άψογες. Ειδικά εμένα, που είμαι μια νέα ηθοποιός, μ’ έκαναν όλοι να αισθανθώ απίστευτα οικεία, ένιωσα προστατευμένη κι ελεύθερη να εκφραστώ. Βέβαια, δεν έχω πλήρη εικόνα για το γενικότερο περιβάλλον του κυπριακού θεάτρου. Θέλω να πιστεύω ότι με τη δουλειά μου, την αγάπη και την αξία μου -όποια κι αν είναι αυτή- θα καταφέρω να «σταθώ» κι ελπίζω να κερδίσω δίκαια κι εγώ μια θέση μέσα στο κυπριακό θέατρο.
* Η παράσταση «Brandon» παρουσιάζεται στη Λεμεσό (ΕΘΑΛ) στις 21, 27, 28 Μαρτίου & 10, 11 Απριλίου/ στη Λευκωσία (Δέντρο) στις 3, 4, 5 Απριλίου/ στην Πάφο (Μαρκίδειο) στις 17 Απριλίου, 6.30μ.μ. 25877827
