Παρατηρώ καθημερινά τους ανθρώπους, έρχομαι πολλές φορές σε αντιπαράθεση μαζί τους, τσαλακώνομαι, εκτίθεμαι και γράφω σκίζοντας τα επτά στα δέκα αυτών που γράφω.
Ποια θέματα πραγματεύεστε στο πρώτο σας βιβλίο «Γραμμή ανάμεσά μας» με 21 πεζά που κυκλοφόρησε πρόσφατα; Τα θέματα των διηγημάτων του βιβλίου περιστρέφονται γύρω από τη μνήμη, την πατρίδα, την οικογένεια, την αγάπη, τον έρωτα, τα σφάλματα, τις πληγές, τις δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή. Οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τον χρόνο, τα όρια, τις ήττες, τις νίκες, τις απώλειες, την προσωπική και κοινωνική κρίση και τη βαθιά ανάγκη τους για αποδοχή, επαφή και επικοινωνία.
Από πού αντλείτε ερεθίσματα για να γράψετε; Είτε από τις εμπειρίες και τα βιώματά μου, είτε εφευρίσκοντας διαφορετικούς τρόπους για να γράψω κάτι. Είμαι από τη φύση μου παρατηρητική και με περιέργεια για όσα συμβαίνουν γύρω και πέρα από τον μικρόκοσμό μου. Παρατηρώ καθημερινά τους ανθρώπους, έρχομαι πολλές φορές σε αντιπαράθεση μαζί τους, τσαλακώνομαι, εκτίθεμαι και γράφω σκίζοντας τα επτά στα δέκα αυτών που γράφω.
Τα γραπτά σας περιέχουν και προσωπικά βιώματα; Σαφώς περιέχουν κάποια «καταχωνιασμένα» βιώματα, ιδιαίτερα στα πεζά που αφορούν την τουρκική εισβολή. Προσπάθησα όσο μπορούσα ν’ αποστασιοποιηθώ κάπως από τα βιώματα, τη συναισθηματική φόρτισή τους και τις μνήμες μου. Άλλοτε τα κατάφερα, άλλοτε όχι τόσο. Όταν μιλάμε για λογοτεχνία θα πρέπει να τροποποιούμε τα βιώματά μας, να τα επεξεργαζόμαστε και να μετασχηματίζουμε τις λέξεις μας. Να χρησιμοποιούμε όποια λογοτεχνικά μέσα διαθέτουμε, ώστε να αποφεύγουμε την παγίδα της νοσταλγίας και της εύκολης συναισθηματολογίας. Και να μην είμαστε εγκλωβισμένοι στη μνήμη μας.
Ποιο πεζό σας ξεχωρίζετε και γιατί; Ξεχωρίζω ίσως «Το νούμερο 22». Εδώ περιγράφεται γυμνά, χωρίς να εκβιάζει τον αναγνώστη, η αντίδραση μιας μάνας, γυναίκας αγνοουμένου της εισβολής του ’74, η οποία βρίσκει έξω στην αυλή του σπιτιού τους τον γιο της, που έχει αυτοκτονήσει. Το θέμα με τους αγνοούμενους με απασχολεί, αφού έχω στο άμεσο περιβάλλον μου κι εγώ αγνοούμενο τον θείο μου, αδελφό της μητέρας μου. Δεν υπάρχει, νομίζω, οικογένεια στην Κύπρο που να μην σημαδεύτηκε από την Εισβολή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τη συγγραφή; Διάβαζα από μικρή, αλλά δεν έγραφα. Κουβαλώ ένα σημειωματάριο μαζί μου εδώ και χρόνια. Σημειώνω εκεί τις σκέψεις μου, όταν θεωρώ πως πρέπει να τις γράψω στο χαρτί για να μην τις ξεχάσω. Πριν πέντε χρόνια, όταν είχαν μαζευτεί αρκετά σημειωματάρια, άρχισα να τα μεταφέρω στον υπολογιστή μου. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με τη συγγραφή.
Υπάρχουν συγγραφείς που σας άλλαξαν τον τρόπο σκέψης ή σας έχουν επηρεάσει ως συγγραφέα;Δεν ξέρω αν μου άλλαξαν τη σκέψη μου, αλλά σίγουρα με επηρέασαν. Ο Άντον Τσέχοφ, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Αντώνης Σουρούνης, ο Σωτήρης Δημητρίου, ο Γιάννης Παλαβός, είναι μερικοί από αυτούς.
Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτές τις μέρες; Διαβάζω το βιβλίο «Η αγάπη μιας καλής γυναίκας» της Alice Munro, η οποία βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2013.
Φιλελεύθερα, 27.12.2020.
