Ένας συλλογικός λογοτεχνικός Καζαμίας με χιούμορ, σάτιρα, παλιά καλή ηθογραφία, πιο πειραματική γραφή, δείγματα ύφους πολύ νέων σε ηλικία ανθρώπων και πιο κλασικά κείμενα.

– Για τους νεότερους που ενδεχομένως δεν γνωρίζουν, τι είναι ο Καζαμίας; Ο Καζαμίας, όπως τον γνώρισα εγώ στα χρόνια της γιαγιάς μου που τον αγόραζε ανελλιπώς, ήταν ένα είδος προφητικής ατζέντας για τη νέα χρονιά. Περιείχε από αγροτικές εργασίες, βασκανίες και προφητείες του μέλλοντος, μέχρι ανέκδοτα. Και τον ονειροκρίτη. Ήταν ένα είδος περιοδικής έκδοσης για όλη τη χρονιά. Για τους μεγαλύτερους ανθρώπους της γενιάς της γιαγιάς μου που δεν είχαν σχέση με την λογοτεχνία, ο Καζαμίας ήταν το λαϊκό τους ανάγνωσμα. Έτσι απέκτησα την πρώτη επαφή με τον Καζαμία. Σαν ένα κείμενο που βρισκόταν στο μεταίχμιο του περιοδικού, του λαϊκού αναγνώσματος, του πιο μυθιστορηματικού που σε ανάγκαζε να χρησιμοποιήσεις και τη φαντασία σου και τη λογική σου.

– Πώς ξεκίνησε η ιδέα για ένα λογοτεχνικό Καζαμία; Ξεκίνησε από ασκήσεις που έκανα με μαθητές μου στη δημιουργική γραφή. Θυμάμαι, ο Ναμπόκοφ είχε ένα μικρό κείμενο πολύ ωραίο που λεγόταν «Πώς να βράσετε ένα αυγό». Αλλά ο τρόπος που μιλούσε για το βράσιμο του αυγού, μόνο για το αυγό δεν αναφερόταν. Μιλούσε ουσιαστικά για τη ζωή και τον θάνατο. Αυτά τα κείμενα τα έκανα κυρίως εκπαιδευτικά για τους μαθητές μου. Και από εκεί μου ήρθε η ιδέα ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε απλές εργασίες και να τις φορτίσουμε με ένα νέο νόημα πιο ποιητικό, πιο ουσιαστικό.

– Με ποιο κριτήριο επιλέξατε τους 38 συγγραφείς του λογοτεχνικού Καζαμία; Κριτήριο αποτέλεσε η πολυφωνία. Επέλεξα ανθρώπους που γράφουν πολύ διαφορετικά: Με ενδιέφερε να υπάρχει χιούμορ, σάτιρα, παλιά καλή ηθογραφία, πιο πειραματική γραφή, δείγματα ύφους πολύ νέων σε ηλικία ανθρώπων και πιο κλασικά κείμενα – πλουραλισμός εν ολίγοις. Οι συγγραφείς είναι μαθητές μου παλιοί και νεότεροι. Κάποιοι από αυτούς είναι συγγραφείς καταξιωμένοι.

– Από πού αντλούν ερεθίσματα οι συγγραφείς; Τους είπα ότι μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν είτε το όνειρο είτε την πρακτική συμβουλή. Κάτι προσωπικό που να τους ενδιαφέρει. Μπολιάζουν δηλαδή τη μυθοπλασία με πράγματα που έχουν ζήσει και που τους έχουν διηγηθεί.

– Η πεζογραφία μπορεί να λειτουργήσει ως παυσίλυπο στη δύσκολη περίοδο της πανδημίας; Πιστεύω ότι η τέχνη γενικότερα μπορεί να λειτουργήσει πάντα ως παυσίλυπο. Με τη λογοτεχνία βγαίνουμε από το προσωπικό μας δράμα, το οποίο τώρα βέβαια είναι και συλλογικό, και μας κάνει να εστιάσουμε στον κόσμο των ιδεών και των συναισθημάτων. Όλα αυτά που ζούμε δεν είναι πρωτόγνωρα. Για παράδειγμα, όταν διαβάζουμε το «Πόλεμος και Ειρήνη», καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει η στιγμή του πολέμου και η στιγμή της ειρήνης. Και γινόμαστε και πιο ψύχραιμοι άνθρωποι και πιο υπομονετικοί στις δύσκολες περιόδους. Αυτό σίγουρα μας το μαθαίνει η τέχνη και μας συντροφεύει στην περίοδο της υπομονής μας.

– Ποιο βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα θα συστήνατε στους βιβλιόφιλους; Αυτή τη στιγμή διαβάζω το μυθιστόρημα του Τζον Φάντε «Ο σκύλος μου ο ηλίθιος». Είναι μια πολύ συγκινητική νουβέλα.

Φιλελεύθερα, 10.1.2021.