O Χρήστος Θεοδώρου παρουσιάζει την πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά και επιμένει ότι αυτό που μας ορίζει είναι η αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε.
Μετρώντας ήδη αρκετές συνεργασίες επί μουσικής σκηνής, ο Κύπριος τραγουδοποιός έφερε εις πέρας την πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Πάντα εδώ θα έρχεσαι». Ένα δυναμικό και πολύχρωμο ντεμπούτο στη δισκογραφία σε μια δύσκολη, αλλά εξαιρετικά δημιουργική εποχή για τον ίδιο. Στιγμή ωριμότητας, η παραγωγή περιλαμβάνει εννέα τραγούδια με την υπογραφή εκλεκτών συντελεστών, μεταξύ των οποίων ο σπουδαίος στιχουργός Οδυσσέας Ιωάννου. Ο ίδιος ο Χρήστος Θεοδώρου υπογράφει τη μουσική στα περισσότερα από τα τραγούδια, ενώ η ενορχήστρωση και η παραγωγή στα πλείστα, φέρει την υπογραφή του Ανδρέα Αποστόλου. Στίχους γράφουν επίσης οι Άντρη Θεοδώρου, Χρήστος Θεοδώρου, Γιάννης Μουρατίδης, Ιωάννης Πάττας. Ο δίσκος αντικατοπτρίζει την ενθουσιώδη προσωπικότητα του καλλιτέχνη, καθώς περνά από ρυθμούς ποπ, ροκ, λάτιν, ταγκό, χωρίς βέβαια ν’ αφήνει πίσω το ζεϊμπέκικο και την ερμηνευτική μπαλάντα. Κοινός παρονομαστής ο ελληνικός στίχος, κάποτε λιτός και άλλοτε σουρεαλιστικός, μα πάντα ακριβής αντανάκλαση μιας προσωπικότητας που πορεύεται με εξάρσεις και ευαισθησία στην ξέφρενη εποχή μας.
– Προτιμάς το στούντιο ή το live; Ακόμα και η πρόβα είναι ξεχωριστή, το καθετί έχει τη χάρη του. Όταν βρίσκεσαι στο στούντιο, αυτό είναι κάτι μοναδικό, γιατί γράφεις τις δικές σου μουσικές. Όταν είσαι στα live έχεις κάθε φορά την ευκαιρία να ζήσεις κάτι διαφορετικό και ασύγκριτο, ανταλλάσσοντας ενέργειες με τον κόσμο. Είναι κάτι μαγικό, γιατί πάνω από τη σκηνή μπορείς να αισθανθείς τη λύπη τους, τη χαρά τους, ακόμα και τον θυμό τους πολλές φορές. Γίνεσαι ένα με το κοινό. Ακόμα και η κάθε πρόβα είναι μοναδική, γιατί έχεις την ευκαιρία να μάθεις τους συνεργάτες σου καλύτερα, να γελάσετε μαζί, να συζητήσετε για την κοινή σας αγάπη, τη μουσική και ν’ απολαύσετε το αποτέλεσμα.
– Μπορείς εκ προοιμίου να «μυριστείς» ποια τραγούδια θα κάνουν γκελ στο κοινό; Αυτό είναι μία ικανότητα που την αποκτάς με την εμπειρία. Μέσα από χρόνια τριβής, από πολύ νεαρή ηλικία και μετά από πολλά «πειράματα», παρατηρώντας και μαθαίνοντας από τους πιο παλιούς, αλλά ακόμα κι από τους πιο νέους πολλές φορές, αποκτάς σιγά σιγά την «ιδιότητα» να γνωρίζεις τι θέλει το κοινό ή τι θα του άρεσε. Ακόμα και τι δεν είναι έτοιμο ν’ ακούσει, ή πότε είναι έτοιμο ν’ ακούσει κάτι καινούργιο, διαφορετικό. Δεν είναι μία συνταγή, οι συνταγές είναι πολλές και αλλάζουν όπως αλλάζουμε κι εμείς μέσα από τα χρόνια που εξελισσόμαστε.
– Γιατί επελέγη το τραγούδι «Πάντα εδώ να έρχεσαι» για να «βαφτίσει» τον δίσκο; Εκφράζει κάποια διάθεσή σου γενικότερα αυτή την εποχή; Για να ‘μαι ειλικρινής, οι λόγοι είναι δύο. Δεν έχει σχέση η σειρά, ποιο έρχεται πρώτο και ποιο έρχεται δεύτερο. Προφανώς μ’ επηρέασε αυτή η δύσκολη νέα εποχή που ζούμε, που αν κάτι μας δίδαξε είναι ότι στα δύσκολα γυρίζουμε εκεί που είχαμε αρχίσει, εκεί που ήμασταν πάντα όταν θέλαμε να νιώσουμε ασφάλεια και αγάπη, όταν θέλουμε να νιώσουμε οικία: δηλαδή στην οικογένειά μας. Και δεν μπορεί καμία απόσταση, καμία αρρώστια και κανένας εχθρός να μας κρατήσει μακριά από αυτή την τεράστια λέξη, την «οικογένειά». Ο δεύτερος λόγος ήταν ένας τρόπος να πω για ακόμα μία φορά «ευχαριστώ» σ’ αυτόν τον τεράστιο ποιητή- στιχουργό- σκηνοθέτη- άνθρωπο, ο οποίος είναι -και θα το λέω πάντα- σταθμός στη μουσική μου σταδιοδρομία. Θαύμαζα και θαυμάζω τη δουλειά του και πάνω απ’ όλα το ύφος και το ήθος που κράτησε και κρατάει στο μουσικό στερέωμα. Αναφέρομαι, φυσικά, στον Οδυσσέα Ιωάννου.
– Στην εποχή της ψηφιακής αγοράς ποιος είναι ο αντικειμενικός στόχος ενός δίσκου με καινούριο υλικό; Δεν δημιουργώ με κάποιον στόχο. Μουσική δεν γράφω με απώτερο σκοπό την «επιτυχία», ούτε άρχισα να τραγουδάω για να γίνω «γνωστός» και «κάποιος». Η αγωνία, ο πόνος, ο θυμός, η λύπη δεν προσφέρουν από μόνα τους τίποτα σ’ ένα τραγούδι. Είναι περισσότερο μια διαδικασία διύλισης. Το τραγούδι είναι αυτό που προσφέρει απλόχερα χώρο στα συναισθήματα. Γι’ αυτό αρχίσαμε να τραγουδάμε και γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να συνεχίσουμε να τραγουδάμε: για να είμαστε υγιείς πρώτα απ’ όλα μέσα μας. Και στη συνέχεια να καλούμε και τον κόσμο να προβληματίζεται μαζί μας, ν’ ακούει τις μουσικές μας, να νιώθει καλύτερα. Γιατί η μουσική είναι θεραπεία. Για τον μουσικό και τον ακροατή. Αυτός, ίσως, να είναι ο μόνος στόχος.
– Για τους μουσικούς αυτή η εποχή θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ανυπόφορη. Τι πρέπει να γίνει για να πεις ότι βλέπεις φως στην άκρη του τούνελ; Είναι ίσως η δυσκολότερη εποχή για να ζήσει κάποιος από τη μουσική. Πολλές φορές ένας μουσικός πρέπει να κάνεις δύο και τρεις δουλειές, όπως κι ο κάθε καλλιτέχνης που ασχολείται με το θέατρο ή τη ζωγραφική. Πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος ότι απαιτούνται θυσίες για να μπορείς να μείνεις κοντά στην τέχνη σου. Και κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα μπορείς να ζεις απ’ αυτό. Για να δεις φως στην άκρη του τούνελ -γιατί υπάρχει φως- δεν έχει σημασία πόσο κοντά ή μακριά είναι αυτό το φως, πόσο βαθύ είναι το τούνελ ή πόσο μας έχουν στριμώξει σ’ αυτό. Για να δεις φως πρέπει να αντέξεις τις δυσκολίες. Στην τελική όμως αυτό μας ορίζει: η αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε. Και μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε γι’ αυτό που αγαπάμε.
– Ποιο είναι το δικό σου βασικό κίνητρο για την ενασχόληση με τη μουσική; Τι σε κάνει να θέλεις να παίξεις πάση θυσία; Δεν μπορώ να μην παίζω. Δεν χρειάζεται κάποιος συγκεκριμένος λόγος, η μουσική έρχεται εντελώς φυσικά για μένα. Είναι σαν το δεξί μου χέρι και τα μάτια μου. Τι με κάνει να χρησιμοποιώ τα μάτια και τα χέρια μου; Ήταν, είναι και θα είναι κομμάτι μου. Κομμάτι του εαυτού μου, της ψυχής μου. Είναι η «φωνή της ψυχής μου».
– Πώς αντιμετωπίζεις τις ταμπέλες στη μουσική; «Ποιοτικό»-«εμπορικό», «έντεχνο»-«άτεχνο» κ.λπ.; Δεν ήμουν ποτέ θαυμαστής- υποστηρικτής της ταμπέλας σε κανένα επίπεδο. Αυτό είναι που μας περιορίζει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Όταν είσαι γεμάτος ταμπέλες, είσαι γεμάτος ταμπού. Αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι ανοιχτός ν’ ακούσεις και να μάθεις.
– Ποιο θεωρείς το πιο πολύτιμο μάθημα που πήρες από τη μέχρι τώρα εμπλοκή σου με τον χώρο αυτό; Αυτό που έμαθα στο χώρο είναι να διαλέγω προσεκτικά την ομάδα μου. Να έχω δίπλα μου άτομα που πάνω απ’ όλα αγαπάνε αυτό που κάνουν. Που θυμούνται από πού άρχισαν και γιατί παίζουν. Που θυμούνται ότι δεν είμαστε πάνω στη σκηνή «εμείς» και κάτω ο κόσμος, αλλά είμαστε πάνω στη σκηνή εξαιτίας του κόσμου. Η αγάπη και η ανταπόκριση του κόσμου είναι που μας στηρίζει για ν’ ανέβουμε στη σκηνή. Αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε με μεγάλο σεβασμό, να είμαστε ταπεινοί και να μην το ξεχνάμε.
* Ο δίσκος «Πάντα εδώ θα έρχεσαι» είναι διαθέσιμος διαδικτυακά στο Spotify, το iTunes, την Amazon και το YouTube
