«Η ποίηση είναι εκεί, σαν συντριβή πάνω στον χρόνο που υπάρχει σαν δικαίωμα που χάνεται, μαζί με τον άνθρωπο και τη μοίρα του.»
– Θυμάστε πότε γράψατε τους πρώτους σας στίχους; Στην εφηβεία. Σημαδιακό, πιστεύω, γιατί είναι τα χρόνια εκείνα που κανείς άνθρωπος δεν ξεχνά. Εντυπωτικά και καθοριστικά θα τα έλεγα, για τη συνέχεια της ζωής μας. Έτσι, από τότε οι στίχοι με ακολουθούν και το ταξίδι συνεχίζεται. Το κυνήγι / με τις λέξεις / πήρε τέλος / με κρατάνε πια /σφιχτά, όπως λέω σ’ ένα μου ποίημα.
– Ποιες είναι οι πιο σημαντικές σας επιρροές ως ποιήτρια; Πάντοτε διάβαζα, όχι μόνο ποίηση αλλά και πεζογραφία. Ακόμη το κάνω και χαίρομαι που διατηρώ αυτή την «πολυτέλεια». Είναι για μένα η στιγμή που νιώθω απόλυτα ελεύθερη, η στιγμή που βρίσκω πάλι αυτό που δεν μπορεί να ξεχαστεί, την αλήθεια μέσα στα βιβλία. Όπως λέω στο ποίημα «Γεύμα στην έρημο»: Ένα γεύμα / με περιμένει / στην έρημο / φαντασία η μόνη / ελευθερία. Αυτό ίσως να είναι το νοητικό ταξίδι που μετράει χρόνια και σ’ ελευθερώνει για να μπορέσεις να δημιουργήσεις το δικό σου προσωπικό έργο.
– Η σχέση σας με τις τέχνες έχει επηρεάσει την ποίησή σας; Δεν θα ήθελα να συνδέσω τις σπουδές μου στην Ιστορία της Τέχνης με την ποίησή μου. Αν και διαπιστώνω πως οι εικαστικές τέχνες έχουν μια ιδιαίτερα ξεχωριστή και μοναδική σχέση, η οποία συμβαίνει τη στιγμή που το όριο της μιας τέχνης συναντά αυτό της άλλης. Για μένα είναι η στιγμή που ο ουρανός αγγίζει το πάτωμα, ελευθερώνει τα σύννεφα και αρχίζει η βροχή να πέφτει στο χώμα. Η όσμωση των λέξεων με τις εικόνες. Το μαγικό, για μένα, συναπάντημα που με βοήθησε να περάσω στην ποιητική διήγηση, στην καταβύθιση στον κόσμο της ποίησης, της ματαίωσης, της υπόσχεσης και της ελευθερίας.
– Ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψετε τη νέα ποιητική συλλογή «Το μπλε δείπνο»; Δεν υπήρχε συγκεκριμένη αφορμή για «Το μπλε δείπνο». Η ποίηση συνεχίζεται, δεν σταματά. Το ποίημα γράφεται. Η σονάτα συνεχίζει να ακούγεται κάτω από ένα φεγγάρι που παγώνει και φλέγεται. Η ομορφιά βρίσκεται στη σιωπή που μοιράζεται. Η ποίηση είναι εκεί, σαν συντριβή πάνω στον χρόνο που υπάρχει σαν δικαίωμα που χάνεται, μαζί με τον άνθρωπο και τη μοίρα του. Το μπλε ως αιώνιο φως, η ουσία πέρα από το σώμα. Η ποίηση είναι το θαύμα. «Υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν τον κόσμο ως θαύμα και όσοι δεν τον βλέπουν έτσι», όπως υποστήριζε ο Αϊνστάιν.
– Τι μπορεί να προσφέρει στον κόσμο η ποίηση και γενικά η τέχνη σ’ αυτή τη δύσκολη συνθήκη που περνούμε; Η τέχνη, η ποίηση και γενικότερα ο πολιτισμός αποτελούν ένα ασφαλές καταφύγιο για τον άνθρωπο. Έχουν τη δύναμη έστω για λίγο να λειτουργήσουν ως βάλσαμο. Είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο το μυαλό, η ψυχή, οι αισθήσεις ταξιδεύουν και κανένα lockdown, κανένας περιορισμός και καμία πανδημία δεν είναι ικανά να τα σταματήσουν. Βρήκα συγκλονιστική την είδηση ότι οι άνθρωποι έκαναν ουρές έξω από βιβλιοπωλεία σε ευρωπαϊκές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Αθήνας, για να προμηθευτούν βιβλία πριν από τον εγκλεισμό. Το βιβλίο είναι η ελευθερία μέσα στους τέσσερις τοίχους, στα κλειστά δωμάτια στα σπίτια, να θυμίζει τη σημασία της φαντασίας που χάσαμε…
– Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την περίοδο; Το «Homo Deus – Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος», του Yuval Noah Harari.
Φιλελεύθερα, 15.11.2020.
