Τώρα που “μίκρυνε” αναγκαστικά ο κόσμος μας, ρωτάω την εικαστικό Κυριακή Κώστα, εάν είναι μια ευκαιρία για παναξιολόγηση. «Ίσως τώρα να είναι η ευκαιρία για να αποκτήσουμε επίγνωση των βαθιών αδυναμιών μας» λέει.  
 
– Περιγράψτε μου τη θέα από το παράθυρό σας… Κάθομαι στο γραφείο και στρέφω το βλέμμα μου προς τα έξω, κοιτάζω τη θέα στον δρόμο αναμένοντας..
 
– Ποια είναι η νέα σας καθημερινότητα, μένοντας πια στο σπίτι; Παίζω το παιχνίδι της χρησιμότητας του άχρηστου χρόνου. Τις πρώτες μέρες είπα πως αυτή ίσως να είναι η ευκαιρία να οργανώσω το σπίτι μου, μετά άρχισα να αρχειοθετώ τη δουλειά μου, να τακτοποιώ τον υπολογιστή μου και να μου βάζω πρόγραμμα. Τώρα αφήνω τον αργό χρόνο να με κυριεύσει και να μου ορίσει εκείνος την καθημερινότητα.
– Λέτε να βγούμε σοφότεροι από αυτή την τρομακτική περιπέτεια που βιώνουμε; Είναι αφέλεια να νομίζουμε πως «θα περάσει κι αυτό όπως πέρασαν τ’ άλλα» και ότι αυτομάτως θα είμαστε όπως ήμασταν πριν. Θεωρώ ότι οι παρούσες μέρες είναι μια μικρή ανάπαυλα για σκέψη…   Μια ατυχή ιστορική συγκυρία που μας «δίνει και μας παίρνει χρόνο». Ίσως να είναι μια ευκαιρία για επανεκκίνηση.. 
– Τώρα που «μίκρυνε» αναγκαστικά ο κόσμος μας είναι μια ευκαιρία για επαναξιολόγηση; Είναι μία περίοδος γεμάτη ερωτηματικά και αδιέξοδα. Οι αλλαγές πάντα προκαλούν αναστάτωση και απαιτούν μια άλλη θεώρηση. Οι καθημερινές υποχρεώσεις μπήκαν σε άλλη βάση. Το κυνήγι με τον χρόνο έχει άλλο ρυθμό. Ίσως τώρα να μας δόθηκε η παύση που χρειαζόμασταν για να μάθουμε από τα λάθη μας. Ίσως τώρα να είναι η ευκαιρία για να αποκτήσουμε επίγνωση των βαθιών αδυναμιών μας. Κάνω σκέψεις για το πώς αφηγούμαστε το παρελθόν μας και αισιοδοξώ ότι οι σημερινές μνήμες θα έχουν νοήματα με κέντρο την κοινωνία και τον άνθρωπο. 
– Σε δύσκολους καιρούς η τέχνη μπορεί να γίνει παρηγορητική; Η τέχνη ανέκαθεν ήταν παρηγοριά στους δύσκολους καιρούς. Από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας η τέχνη χρησιμοποιήθηκε και ως μέσο επικοινωνίας αλλά και για θεραπευτικούς λόγους. Θεωρώ τον ρόλο της κοινωνικό, πνευματικό, εξυψωτικό, πολιτικό, επομένως και σε δίσεκτους καιρούς χρειαζόμαστε την τέχνη περισσότερο από ποτέ.
– Ποια είδηση διαβάσατε πρόσφατα και σας έκανε εντύπωση; «Θα πεθάνουν πολλοί αυτή τη βδομάδα» είπε ψύχραιμα πριν από μερικές ώρες ο κύριος Τραμπ.
– Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα που σας συγκίνησε αληθινά; Η τρίτη ηλικία που κοντοστέκεται στην άκρη των αυλών, πίσω από την καγκελόπορτα και περιμένει μια κουβέντα από τους περαστικούς.
– «Ο μόνος τρόπος να καταπολεμήσεις την πανούκλα είναι η εντιμότητα» έγραψε ο Καμύ. Είμαστε αντάξιοι των περιστάσεων πιστεύετε; Μακάρι διάμεσου αυτής της ησυχίας να βρούμε μέσα μας την αυταπάρνηση, τη θυσία, την αγάπη για τον συνάνθρωπο.
 
– Όταν επιστρέψουμε στην «κανονικότητα» τι έχετε προγραμματίσει να κάνετε; Να αξιοποιήσω τα θετικά αυτής της εμπειρίας και αργά ή γρήγορα να βρω τη δύναμη και την ικανότητα για διέξοδο στα ποικίλα θέματα που ξεκίνησαν ήδη να προκύπτουν.
– Η δική σας καλλιτεχνική ματιά από τι τροφοδοτείται αυτές τις ημέρες της εσωστρέφειας;  Αυτές τις μέρες βλέπουμε μια μαζική ακύρωση, αναβολή εκθέσεων, παραστάσεων, συναυλιών. Πάω να φανταστώ τον κόσμο χωρίς τέχνη, τεχνίτες, μουσική, κινηματογράφο, ποίηση, λογοτεχνία και χάνομαι… Σκέφτομαι τη σχέση των ανθρώπων με τον πολιτισμό και το περιβάλλον.
Αφουγκράζομαι όλες τις πληροφορίες που έρχονται καλές, κακές, σημαντικές ή ασήμαντες και τις αντιμετωπίζω ισότιμα.
 
– Από τα βιβλία που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη σας, επιλέξτε ένα και πείτε μου μια φράση που αξίζει να θυμόμαστε.
Βούλιαξε καί χάθηκε μαζί τους τὸ νερό. 
Στέγνωσε καὶ πύκνωσε τὸ κορμὶ τῶν ἀγαλμάτων. 
Τὰ λυγερά τους σώματα βρίσκονται στὰ θεμέλια. 
Σὲ κλειστὰ δωμάτια μιλοῦν. 
Λένε διψοῦν. 
Μέσα φυτεύουν δέντρα μὲ πουλιά.
Λίνος Ιωαννίδης, «Η θέση του χρόνου», εκδ. Το Ροδακιό, 2014.
 
– Εν τω μεταξύ, πείτε μου μια ταινία, μια σειρά, ένα βιβλίο ή οτιδήποτε στο διαδίκτυο που αξίζει ν’ αναζητήσουμε ενώ Μένουμε Σπίτι. Έχω γραφτεί συνδρομήτρια στην ελληνική streaming πλατφόρμα, κυκλοφόρησε την κατάλληλη στιγμή. Λέγεται Cinobo και έχω κολλήσει.
 
Φιλελεύθερα, 12.4.2020.