Θανάσης Διαμαντόπουλος: Όταν ο πολιτικός επιστήμονας είναι και ερωτικός άνθρωπος

 

– Πώς θα συστήνατε το νέο σας βιβλίο «Ο δικαστής»; Θα σύστηνα τον ήρωά μου ως έναν άνθρωπο που σκέπτεται και νιώθει, που προσπαθεί να συνδυάσει ευαισθησία και εμβάθυνση/ στοχασμό. 

 

– Τι θα διαβάσουμε σε αυτό; Καλοκαίρι του 2018: ένας συνταξιούχος αρεοπαγίτης αποφασίζει να αφηγηθεί τις μνήμες, τα βιώματα, αλλά και τους έρωτές του σε μια διδακτορική φοιτήτρια. Ένας άνθρωπος με τελείως εικονοκλαστική ματιά στο ιστορικό παρελθόν του τόπου… Που τα κατοχικά και τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια έζησε καταστάσεις φρικτές… Που συνέβη να έχει προνομιακή πρόσβαση σε πληροφορίες σχετιζόμενες με την υπόθεση Μέρτεν, του περιβόητου «Χασάπη των Εβραίων»… Που ενεπλάκη στην εκτέλεση του «Δράκου του Σέιχ Σου»… Που, μετά την πτώση της Χούντας, κίνησε γη και ουρανό, για να μη δικάσει βασανιστές… Που μετείχε, όμως, στη σύνθεση του δικαστηρίου, το οποίο συγκροτήθηκε για τον Ανδρέα Παπανδρέου… Που συνδέεται, με κάποιον σκοτεινό δεσμό, προς έναν διασωθέντα της πυρκαγιάς στο Μάτι… Και που, πάνω απ’ όλα, κουβαλάει ένα φοβερό μυστικό, ένα ανεπούλωτο αίσθημα ενοχής…

– Πώς ένας καταξιωμένος πολιτικός επιστήμονας στρέφεται στη λογοτεχνία; Ως πολιτικός επιστήμονας πάντα μελετούσα το φαινόμενο της εξουσίας και τα πολιτικά γεγονότα στην ιστορική τους διαδρομή με την ουδέτερη, κατά το δυνατόν, ματιά του επιστήμονα. Ως λογοτέχνης προσπαθώ να διερευνήσω το αποτύπωμα του ιστορικού δράματος και του παιχνιδιού της εξουσίας πάνω σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Αν, μάλιστα, ένας πολιτικός επιστήμονας είναι και ερωτικός άνθρωπος -όπως νομίζω ότι συμβαίνει στην περίπτωσή μου- η μετάβαση στο λογοτέχνημα διευκολύνεται. Και έτσι, όπως είπε ο πρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος, προέκυψε ένα μυθιστόρημα ταυτόχρονα ιστορικοπολιτικοθεσμικό, αλλά και ερωτικό/ ηδονοθηρικό.

– Πολλά από τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα που παραθέτετε στο βιβλίο συνέβησαν και επί των ημερών σας. Πόσο δύσκολη ήταν η επανατοποθέτησή τους σε λογοτεχνική φόρμα; Αισθάνθηκα πως είναι κάτι που μπορώ να κάνω. Αν δεν με θεωρούσα ικανό για τη μετάβαση αυτή, δεν θα είχα επιχειρήσει το όλο εγχείρημα. Άλλο θέμα το πόσο το πέτυχα, που δεν μπορώ να το αξιολογήσω ο ίδιος…

– Πιστεύετε ότι αλλάζουν οι άνθρωποι στο πέρασμα του χρόνου; Υπάρχει ασφαλώς ένας σταθερός χαρακτηρολογικός πυρήνας. Ωστόσο βαθιά πιστεύω πως ένας άνθρωπος με τεράστιο φορτίο εμπειριών, βιωμάτων, πόνου, ενδεχομένως ενοχών, δεν είναι ίδιος με τον εαυτό του, όταν κυριαρχείται αποκλειστικά από τις παρορμήσεις του.

– Είστε αντικειμενικός όταν γράφετε; Δηλαδή, σας επηρεάζουν οι προσωπικές σας απόψεις για την κοινωνία, την πολιτική; Κανείς δεν μένει ανεπηρέαστος. Ωστόσο θεωρώ πως εσφαλμένα πολλοί θεώρησαν πως εκφράζομαι με το στόμα του Δικαστή «μου». Συχνά τον βάζω να εκφράζει τα αντίθετα από τα πιστεύω μου.

– Αυτή την περίοδο ποιο βιβλίο διαβάζετε;  Πάντα εναλλάσσω ένα ιστορικοπολιτικό και ένα λογοτεχνικό έργο. Τώρα διαβάζω την «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Φίνλεϋ (η εκπληκτική γλώσσα του μεταφραστή Αλ. Παπαδιαμάντη της προσθέτει μεγάλη υπεραξία) και τη «Μέση Αγγλία», κατώτερη των προσδοκιών μου. Αμέσως μετά ξεκινάω το νέο βιβλίο του Καμπρέ.    

«Ο δικαστής»,