Το πιο ελπιδοφόρο πρόσωπο της νέας γενιάς σκηνοθετών και ενορχηστρωτής της επικείμενης παράστασης «Ευτυχισμένες μέρες», δηλώνει ασήμαντος μπροστά στο μεγαλείο της ζωής.
– Υπάρχουν στ’ αλήθεια ευτυχισμένες μέρες ή είναι απλώς μία ψευδαίσθηση, για να συνεχίζουμε να πορευόμαστε; Ευτυχισμένες μέρες υπάρχουν, όσο υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Ο όρος «ευτυχία» βέβαια, είναι πολύ προσωπικός.
– Ποιες υπήρξαν, λοιπόν, οι δικές σου ευτυχίες; Μόλις απολύθηκα απ’ τον στρατό, όταν πέρασα στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, μετά την πρεμιέρα του «Πλούτου», όταν έτρωγα βάφλα στο Άμστερνταμ μετά από ξενύχτι, σε τσιπουράδικα με φίλους, όταν οι γονείς μου μού είπαν «μπράβο», όταν είπε ο Κίμωνας «νονέ» και σε αρκετές πρόβες, που παίρνουν τα πράγματα καλύτερη μορφή απ’ ό,τι ονειρεύτηκα. Επίσης, μόλις επέστρεψα στην Κύπρο από την Κωνσταντινούπολη και παρέδωσα το βραβείο στον Ιζέλ και τον Γιώργο.
– Ποια είναι η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό σου από την πρόσφατη συμμετοχή σου στο Φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης; Οι γλάροι, που πετούσαν πάνω απ’ τα κεφάλια μας, διασχίζοντας τον Βόσπορο. Με τον χαρακτηριστικό τους ήχο, που παραπέμπει σε κλάμα ή σε κάποιο είδος σπαραγμού.
– Ποια σημασία είχε για σένα ως σκηνοθέτη αλλά και ως Ελληνοκύπριο το βραβείο που έλαβες στο συγκεκριμένο φεστιβάλ; Ότι σε μια χώρα, που επισήμως δεν αναγνωρίζει καν τη ύπαρξή μας ως κράτος, αναγνωρίστηκε η δουλειά μας. Και όχι απλώς αναγνωρίστηκε με δύο βραβεία σε ένα δημοτικό φεστιβάλ, αλλά τύχαμε και μιας απίστευτης φιλοξενίας και υποδοχής, τόσο από τους διοργανωτές, όσο και από τον ίδιο τον δήμαρχο του Μάλτεπε, ο οποίος δήλωσε περήφανος για την παρουσία μας και μοιράστηκε την επιθυμία του για μια ενιαία Κύπρο. Πρωτόγνωρες στιγμές.
– Είναι το θέατρο (και) μια πολιτική πράξη; Το θέατρο οφείλει να είναι πολιτικό στον βαθμό που δεν περιορίζεται η καλλιτεχνική δημιουργία. Το θέατρο πρέπει να ανοίγει διάλογο αλλά και να είναι ανοιχτό προς διάλογο. Ένας δημιουργός πρέπει να είναι πάντα έτοιμος να ακούσει και την αντίθετη άποψη και αν διαφωνεί, να την αντικρούσει μέσα από την τέχνη του.
– Παρά το νεαρό της ηλικίας σου έχεις λάβει μερικά πολύ σημαντικά βραβεία. Διαδέχεται η ματαιότητα την ευτυχία εκείνης της στιγμής; Τα βραβεία για μένα σημαίνουν μια δικαίωση για τη δουλειά μου μέχρι τη στιγμή που θα τα στολίσω στο σαλόνι μου. Απ’ εκεί και πέρα, ούτε αίσθημα ματαιότητας αισθάνομαι, ούτε αίσθημα ευθύνης, ούτε κοιμάμαι και ξυπνάω με τα βραβεία μου αγκαλιά. Το κίνητρό μου είναι η ανάγκη να εξελίσσομαι, να αναμετρώμαι με πιο δύσκολα έργα και να συνεργάζομαι με ακόμη περισσότερους ανθρώπους, που θα με κάνουν να ανακαλύψω νέες δυναμικές.
– Ως σκηνοθέτης, ποιες είναι οι θεατρικές επιρροές σου; Σίγουρα το Θέατρο Τέχνης καθόρισε την καλλιτεχνική μου αντίληψη. Με έχουν επηρεάσει οι εκεί συνεργασίες μου, κυρίως αυτές με τη Μαριάννα Κάλμπαρη και τη Λένα Κιτσοπούλου, που με έβαλαν σε πιο σύγχρονα μονοπάτια καλλιτεχνικής σκέψης. Απ’ όσα διάβασα και είδα, ξεχωρίζω τα βιβλία και τις παραστάσεις του Πήτερ Μπρουκ, αλλά και όσα γράφει για το «τέλος της παντοδυναμίας του σκηνοθέτη» ο Ντέιβιντ Μάμετ.
– Η επαφή σου με το θέατρο πώς ξεκίνησε; Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αλλά και όσο με θυμούνται οι άλλοι – κατά τα λεγόμενα τους- έπαιζα θέατρο. Το γκαράζ του σπιτιού μας ήταν η θεατρική μου σκηνή, τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς ήταν οι ηθοποιοί και οι γείτονες οι θεατές. Δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά αυτό ήταν το παιχνίδι μου.
– Υπήρξε κάποια προσωπικότητα από τα παιδικά σου χρόνια που επηρέασε την υπόλοιπη ζωή σου; Η γιαγιά μου ήταν αυτή που είπε στις γονείς μου σε ηλικία 6-7 χρονών ότι πρέπει να με γράψουν σε θεατρικό εργαστήρι. Έτσι κι έγινε. Δυστυχώς έφυγε νωρίς και δεν πρόλαβε να δει τίποτα απ’ όσα ακολούθησαν.
– Τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου κάνοντας θέατρο; Την ασημαντότητά μας απέναντι σ’ αυτό που ονομάζουμε ζωή.
– Ποιο χαρακτηριστικό σου σε ταλαιπωρεί περισσότερο στην καθημερινότητά σου; Το ότι θέλω να γίνονται τα πράγματα στην ώρα τους. Αν βγω εκτός προγράμματος, καταρρέουν όλα. Θα ήθελα να είμαι πιο χαλαρός μ’ αυτό. Το εξασκώ.
– Υπήρξε στιγμή που να είπες «άλλη μια παράσταση και τέρμα»; Όχι, δεν το έχω πει ποτέ. Πάντα λέω: «Προχωράμε. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι».
– Τι τρέχει μέσα στο μυαλό σου, μια μέρα πριν από την πρεμιέρα; Μακάρι να είχα μυαλό πριν από την πρεμιέρα, για να μπορώ να θυμηθώ.
– Πότε τελειώνει πραγματικά μια παράσταση μέσα σου; Κάποτε μετά την πρεμιέρα και κάποτε ποτέ.
– Ο έρωτας με ποιον τρόπο λειτουργεί στη διάθεσή σου για δημιουργία; Παλιότερα έπαιζε μεγάλο ρόλο. Με κινητοποιούσε και με έβαζε σε εγρήγορση. Λειτουργούσε κατά κάποιο τρόπο ως κίνητρο. Τώρα, θέλω ησυχία, τάξη και ασφάλεια.
– Τι σε κάνει αισιόδοξο σήμερα; Ότι υπάρχει πάντα το αύριο.
Ο Κώστας Σιλβέστρος σκηνοθετεί τις παραστάσεις:
- «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ. Από 24/11 μέχρι 5/12 για οκτώ μόνο παραστάσεις στο ARTOS House, 8.30μ.μ. soldoutticketbox
- «Still: Ένα άγαλμα που γύρισε τον κόσμο» την Κυριακή 21 Νοεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, 5μ.μ. soldoutticketbox, 22797979
tanya@phileleftheros.com
Ελεύθερα, 14.10.2021.
