Η Τουρκία «κάνει ό,τι της καπνίσει στα κατεχόμενα, πρόσφατα στην Καρπασία, στο Βαρώσι, στη νεκρή ζώνη, στις θάλασσες, στους ουρανούς μας. Αλλά εμείς, έχουμε εκλογές, αγαπητοί συνάδελφοι…». Είναι λόγια του Παύλου Μυλωνά, του βουλευτή και δημοσιογράφου. Με ένα λόγο μαστιγωτικό. Καλό θα ήταν οι πολίτες να παρακολουθούσαν αυτές τις μέρες τις ομιλίες κατά τη συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό. Πολλές είχαν ενδιαφέρον. Άλλες ήταν αδιάφορες. Ελάχιστες είχαν και το στοιχείο της αυτοκριτικής. Αλλά, ποιος να κάτσει να παρακολουθεί τόσες ώρες ομιλίες;
Γι΄ αυτό δεν θα γράψω τίποτε σήμερα σε αυτή τη στήλη. Τα είπε ο Παύλος Μυλωνάς. Υιοθετώ τα λόγια του και φιλοξενώ εδώ αποσπάσματα από την ομιλία του. Είπε πικρές αλήθειες και, τουλάχιστον, οι αναγνώστες αυτής της στήλης θα ήθελα να τις διαβάσουν:
Η ιστορία θα γράψει πως την εποχή που η τουρκοποίηση της κατεχόμενης Κύπρου έπαιρνε σάρκα και οστά, εμείς ακονίζαμε τα νύχια μας για να επιτεθούμε στον έναν ή στον άλλον υποψήφιο. Για να πείσουμε και να πειστούμε ότι λύση στο αδιέξοδο θα φέρουν νέοι συμβιβασμοί, νέα ΜΟΕ, νέες διαπραγματεύσεις για μια ΔΔΟ που έχει αποτύχει πριν συμφωνηθεί. Για να πείσουμε και να πειστούμε ότι δεν έχει καταρρεύσει ακόμα η πολιτική του κατευνασμού, που ακολούθησαν κάποιες από τις κυβερνήσεις αυτού του τόπου για δεκαετίες.
Η ιστορία θα γράψει ότι την ώρα που τουρκοποιούνταν τα κατεχόμενα, εμείς επιβεβαιώναμε ενώπιον των πολιτών ότι η Βουλή των 56 δεν μπορεί να πάρει απόφαση για τίποτε, χωρίς να υποβαθμίσει το επίπεδό της. Και μιλώ για τη συνεδρίαση της 2ας Δεκεμβρίου. Μιλώ για τους βουλευτές που αποφάσισαν να τσακωθούν ξανά για τον Γεώργιο Γρίβα, 48 χρόνια μετά τον θάνατό του και να τον ζωντανέψουν για να κόψουν λίγο από την πίτα της συσπείρωσης των ψηφοφόρων τους.
Η ιστορία θα γράψει με κατάμαυρα γράμματα τη λέξη ΝΤΡΟΠΗ γιατί την ώρα που ο κόσμος ολόκληρος σείεται και αλλάζει, την ώρα που η Τουρκία εισβάλλει στη βόρεια Συρία και εξοντώνει ξανά τους Κούρδους που αντιστέκονται εκ μέρους μας, την ώρα που η Ουκρανία βιώνει ό,τι βιώσαμε εμείς εκείνο το καλοκαίρι, την ώρα που ο λαός μας ζητά απαντήσεις και μια ακτίδα φωτός για να μη συνεχίσει να μας μουτζώνει, εμείς εκτοξεύαμε βέλη και συζητούσαμε με όρους υποκόσμου για τα παιδιά μας.
Κι όμως, η πατρίδα μας πρέπει να ζήσει. Παραμένει κατεχόμενη, η Τουρκία επιβάλλει νεοοθωμανική πολιτική από τη Θράκη μέχρι την Καρπασία και από το Αιγαίο μέχρι τη Συρία, κι ας τσακώνονται οι υποψήφιοι ποιος θα ξεκινήσει πιο γρήγορα τις συνομιλίες ή ποιος θα συμβιβαστεί περισσότερο ή ποιος είναι ο πιο άξιος συνεχιστής της πολιτικής Αναστασιάδη.
Τα δύο μεγάλα κόμματα, ακόμα και σήμερα, επιμένουν να επιστρέψουμε από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά, ο Πρόεδρος και ο υπουργός Εξωτερικών επιμένουν να ακολουθούν την πολιτική των ΜΟΕ, μεταξύ μας τσακωνόμαστε ποιος φταίει για το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις και ο Ερντογάν γιγαντώνει τις προσπάθειες για επιβολή νέων τετελεσμένων και αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος. Κι απέναντι σε αυτό το σκότος, δεν έχουμε κάποια εναλλακτική πρόταση, ως πολιτικό σύστημα. ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ εμμένουν σε μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία που μόνοι τους καταλαβαίνουν πώς θα επιτύχει και οι υπόλοιποι στρουθοκαμηλίζουμε για να μη μας χαρακτηρίσουν ακραίους και απορριπτικούς.
Αρνούμαι να παίξω για άλλη μια χρονιά το παιχνίδι του λεγόμενου «πατριωτικού ρεαλισμού», ενώπιον μιας Τουρκίας που προσβάλλει κάθε είδους δίκαιο, ενώπιον των προσφύγων που περιμένουν εξηγήσεις για τα σπίτια τους, για τον τόπο μας. Αρνούμαστε, 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, να συνεχίσουμε το αυτομαστίγωμα για όσα συνέβησαν πριν από την τουρκική εισβολή, αλλά και για όσα απορρίπτουμε ως δήθεν λύση του κυπριακού προβλήματος. Δεν θέλουμε τίποτα περισσότερο από ό,τι θέλει ο ουκρανικός λαός, για να μιλήσουμε με επίκαιρους όρους. Θέλουμε μια πατρίδα χωρίς διακρίσεις, εθνοτικές, κοινωνικές ή φυλετικές, μια ελεύθερη πατρίδα χωρίς κηδεμόνες, χωρίς κατηγορίες πολιτών, χωρίς Βουλή όπως της προηγούμενης εβδομάδας. Μια πατρίδα με πολίτες περήφανους για την ταυτότητά τους, με μια παιδεία σύγχρονη που δεν θα απεμπολεί την παράδοση και τις συνειδήσεις. Θέλουμε μια πατρίδα δημοκρατική για όλους. Θέλουμε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Στη Μόρφου, στην Κερύνεια, στην Καρπασία, στην Αμμόχωστο, στη Λευκωσία, στον Άγιο Αμβρόσιο. Πολλά ζητάμε;
