Όποιος διαβάζει τακτικά Φιλελεύθερο, και όχι όποιος αρκείται στις πίκρες του κάθε καλοθελητή, είναι βέβαιο ότι αντιλαμβάνεται πως σε αυτή την εφημερίδα μπορεί να διαβάσει όλες τις απόψεις. Και δεν μιλώ για τις απόψεις που στέλνουν «ξένοι» και τις φιλοξενεί ευχαρίστως. Μιλώ για τις απόψεις των δικών μας ανθρώπων, των βασικών αρθρογράφων μας, οι οποίοι είναι κατά κύριο λόγο εργοδοτούμενοι από τον Φιλελεύθερο ή τακτικοί συνεργάτες.
Γνωρίζει ο αναγνώστης ότι ειδικά στα πολιτικά θέματα και ειδικότερα στο Κυπριακό, δεν ταυτίζονται οι απόψεις του υποφαινόμενου, του Γιώργου Καλλινίκου, του Χρύσανθου Μανώλη, του Ανδρέα Πιμπίσιη, του Κώστα Βενιζέλου, της Ανδρούλας Ταραμουντά, του Φρίξου Δαλίτη, του Θανάση Φωτίου, του Ανδρέα Παράσχου, της Άννας Μαραγκού, του Γιάννη Αντωνίου, του Μιχάλη Ιγνατίου, της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου και πολλών άλλων. Ή, για να το πω καλύτερα: Άλλοτε ταυτίζονται και άλλοτε όχι οι απόψεις μας. Πάντως, ο καθένας γράφει τη γνώμη του κάνοντας δημοσιογραφία και τίποτε άλλο.
Έχουμε, όμως, ένα πρόβλημα. Κάθε φορά που έρχονται εκλογές ένας συρφετός καλοθελητών, θέλει σώνει και καλά να ανακαλύψει ποιον υποψήφιο ή κόμμα υποστηρίζει ο Φιλελεύθερος. Διαβάζει κάτι που γράφει ένας από όλους μας, και αρχίζει να βγάζει συμπεράσματα και να διαδίδει παραμύθια. Είναι αδύνατο να αντιληφθούν ότι ο Φιλελεύθερος στα 68 χρόνια ζωής του, δεν άντεξε να είναι η πρώτη εφημερίδα της Κύπρου επειδή έκανε ό,τι κάνουν οι άλλοι. Δεν παίζει παιχνίδια και δεν χαρίζει την ιστορία του, ταυτιζόμενος με έναν υποψήφιο ή με ένα κόμμα. Μπορεί ένας αρθρογράφος να εκφράσει άποψη για ένα πρόσωπο ή για ένα γεγονός, αλλά δεν είναι ο Φιλελεύθερος.
Παλιότερα αναγκαστήκαμε να γράψουμε ότι ιδιοκτήτες αυτής της εφημερίδας ήταν και παραμένουν τα εγγόνια του ιδρυτή της, ο Νίκος Παττίχης και η Μυρτώ Μαρκίδου. Διότι, έφτασαν κάποιοι στο σημείο να γεμίσουν την Κύπρο ψιθύρους ότι η εφημερίδα πέρασε στην ιδιοκτησία ενός πολιτικού. Μετά άλλαξε το παραμύθι και η εφημερίδα πέρασε στα χέρια άλλου πολιτικού. Χυδαιότητες ανθρώπων, που σκέφτονται με τον τρόπο του: Τα δικά μας του γειτόνου μας.
Τώρα διάβασαν σχόλια που ασκούσαν κριτική σε συμπεριφορές και δημοσιογραφικές αλητείες και μια εφημερίδα είχε δύο σχόλια χτες για να διαδώσει ότι στηρίζουμε Χριστοδουλίδη. Επικαλέστηκε, μάλιστα, και το ότι στην ιστοσελίδα μας έχουμε διαφημιστικά βίντεο του Χριστοδουλίδη. Πληρωμένες διαφημίσεις, δηλαδή. Λες και αγνοούν τον αγώνα επιβίωσης των ΜΜΕ στον οποίο θα έπρεπε να συμβάλλουν όλοι οι υποψήφιοι και όχι μόνο ο Χριστοδουλίδης. Δημοσιεύουμε κι άλλων διαφημίσεις (δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαλέγουμε) αλλά κυρίως προτιμούν τες ταμπέλες στους δρόμους -τόσο αχάριστοι είναι για την προβολή που τους κάνουμε, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία- και τα ΜΜΕ έχουν πλέον μικρή μερίδα της διαφημιστικής πίτας. Να την απορρίψουμε κι αυτήν μην και μας ταυτίσουν με έναν υποψήφιο; Και να μας ταυτίζουν αυτοί που δεν ξέρουν εντάξει, αλλά να το κάνει άλλη εφημερίδα είναι παραλογισμός.
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι αυτά που γράφουμε, τη μια μπορεί να ευνοούν ή να δυσκολεύουν έναν υποψήφιο, την άλλη άλλον υποψήφιο, διότι ουδέποτε παίρνουμε απόφαση να στηρίξουμε ή να πολεμήσουμε κάποιον, ασχέτως προσωπικών μας συμπαθειών ή αντιπαθειών. Στη δημοσιογραφία πρέπει να έχεις ένα μόνο γνώμονα: Το συμφέρον της Κύπρου και του λαού. Αλλιώς υποπίπτεις στο αμάρτημα της στρατευμένης δημοσιογραφίας και εξυπηρετείς άλλους σκοπούς. Αλλότριους.
Απολογούμαι αν δίνω την εντύπωση ότι παριστάνω τον δάσκαλο της δημοσιογραφίας, αλλά έπρεπε να ξεκαθαρίσω μερικά πράματα διότι ορισμένοι το παράκαναν ΚΑΙ σε αυτές τις εκλογές. Για να πάω και λίγο επί προσωπικού (να καταλάβουν κι οι αναγνώστες τι με έπιασε σήμερα και τα γράφω αυτά), χτες, έγραφε μια εφημερίδα ότι «ο Άριστος στηρίζει Χριστοδουλίδη». Αχ, ρε Διονύση, τόσα χρόνια φίλοι κι ακόμα να μάθεις ότι όσα γράφω και μόνο όσα γράφω (όχι όσα καταλαβαίνουν και διαδίδουν άλλοι ότι γράφω) έχω το θάρρος να τα υποστηρίζω σε όποια εφημερίδα κι αν δούλεψα, και δεν κρύβομαι. Δεν στήριξα κανέναν υποψήφιο, ούτε όμως λασπολόγησα εναντίον κανενός, όπως κάνουν άλλοι, διότι η δουλειά μου είναι να τους κρίνω όλους για όσα κάνουν και λένε. Και σίγουρα δεν είναι όλοι το ίδιο, ούτε εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε όλοι το ίδιο. Κατάλαβες;
