Είναι προφανές ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης αναγνωρίζει ότι δημιουργήθηκαν ψηλές προσδοκίες στους πολίτες για την πρώτη πολιτική του πράξη. Τον διορισμό των υπουργών του. Το είπε και χθες: «Οι προσδοκίες του κόσμου είναι πάρα πολύ ψηλά και για μένα είναι ένα πολύ μεγάλο στοίχημα να ανταποκριθούμε σε αυτές τις προσδοκίες».

Το αναγνωρίζει, θεωρητικά μέχρι τώρα, διότι στην πράξη αυτό που φαίνεται είναι ότι: ο ίδιος δημιούργησε τις πολύ ψηλές προσδοκίες, και το πρώτο στοίχημα το έχασε. Διότι, παρόλο που ασφαλώς και θα κριθούν στην πράξη και στα αποτελέσματα οι υπουργοί και τα άλλα μέλη της κυβέρνησης, η πρώτη γενική εικόνα -η οποία δεν είναι άνευ σημασίας- δείχνει ότι ο νέος Πρόεδρος δεν απέφυγε την πεπατημένη. Εγκλωβίστηκε στις κομματικές αξιώσεις. Δηλαδή, έκανε ακριβώς εκείνο για το οποίο σε όλη την προεκλογική υποσχόταν: να σπάσει την κομματοκρατία. Είχε, έλεγε, πολλούς αξιόλογους τεχνοκράτες γύρω του για να στελεχώσουν την κυβέρνησή του.

Όταν ακόμα και την τελευταία στιγμή των ανακοινώσεων, οι παρεμβάσεις κομμάτων με τα οποία διαβουλεύθηκε, του επέβαλαν υπουργοποιήσεις και αποκλεισμούς ανθρώπων, που ο ίδιος επέλεξε, το πρώτο μεγάλο στοίχημα χάθηκε πριν καν αναλάβει καθήκοντα. Με δική του ευθύνη και όχι των κομματικών αρχηγών. Διότι, όφειλε από την πρώτη στιγμή να είναι καθαρός απέναντί τους. Επιβαλλόταν να κάνουν τις προτάσεις τους αυτοί που τον στήριξαν, αλλά όχι να επιβάλουν τις αποφάσεις. Τις δικές του αποφάσεις. Όταν ενημέρωσε τους αρχηγούς των κομμάτων υπήρξαν βέτο από κομματάρχες για ορισμένους της λίστας υπουργών. Κι αυτό είναι τραγικό για έναν Πρόεδρο που εκλέγηκε επειδή απευθύνθηκε στην κοινωνία των πολιτών, όπως ο ίδιος περηφανευόταν. Το πιο τραγικό, όμως, είναι ότι ο νέος Πρόεδρος δέχτηκε τα βέτο και «διόρθωσε» τη λίστα του. Δεν τόλμησε να συγκρουστεί.

Οι εκ των υστέρων δικαιολογίες είναι κωμικές. Ότι, ας πούμε, ο Μάκης Κεραυνός, με δυο προηγούμενες υπουργικές θητείες, αναλαμβάνει το υπουργείο Οικονομικών «για να στείλουμε το μήνυμα της συνέχειας όσον αφορά τις οικονομικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν», όπως είπε ο ίδιος ο Πρόεδρος. Ο κ. Κεραυνός -κατά τα άλλα άξιος τεχνοκράτης της οικονομίας- έγινε υπουργός την τελευταία στιγμή διότι άλλοι οι οποίοι ήταν επιλογή του Προέδρου δεν εγκρίθηκαν από κομματάρχες. Για δικούς τους προσωπικούς ή κομματικούς λόγους. Ή κάλλους. Το μήνυμα της συνέχειας όσον αφορά τις οικονομικές πολιτικές μπορούσε να δοθεί και με πολλούς άλλους τεχνοκράτες, και όχι βεβαίως συνταξιούχους, για να δώσουν και το μήνυμα της νέας πνοής και φιλοσοφίας.

Όπως και η δικαιολογία για την επιστροφή του πρώην υπουργού Υγείας Κωνσταντίνου Ιωάννου, που αναλαμβάνει το υπερυπουργείο Εσωτερικών. «Έχει με μεγάλη επιτυχία εφαρμόσει το ΓΕΣΥ», είπε ο Πρόεδρος και τώρα τον θέλουμε να εφαρμόσει τη μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης… Με την ίδια λογική θα μπορούσε να επαναδιορίσει τον Καδή, που τον στήριξε επίσης, για να εφαρμόσει το Σχέδιο Ακάμα. Ή τον Καρούσο για να τελειώσει τους δρόμους που ξεκίνησε; Έχει πολλούς παλιούς υπουργούς (όλων των κυβερνήσεων) που θεωρούνται επιτυχημένοι. Να τους έχουμε κάπου φυλαγμένους και να επανέρχονται στα υπουργεία με τη σειρά; Άλλωστε, όταν ανέλαβε το υπουργείο Υγείας ο κ. Ιωάννου, το ΓεΣΥ ήταν στις ράγες, το εφάρμοσε με τους συνεργάτες του, ο πρόεδρος του ΟΑΥ, Θωμάς Αντωνίου, ο οποίος πρόσφατα αναγκάστηκε αιφνιδίως να παραιτηθεί.

Όταν υπόσχεσαι ανανέωση και νέα φιλοσοφία στην διακυβέρνηση δεν μπορείς να καταλήγεις σε ανακύκλωση προσώπων ή σε πρόσωπα που σου επιβάλλουν κόμματα και η μόνη «κάθαρση», που κάνεις να είναι η αντικατάσταση όλων των δημοσίων υπαλλήλων από το Προεδρικό…

Φαίνεται ότι στο μόνο που ανταποκρίθηκε στις προεκλογικές δεσμεύσεις του ο Πρόεδρος είναι ότι υπάρχουν υπουργοί από όλες τις επαρχίες. Ούτε από όλους τους κομματικούς χώρους υπάρχουν (για παράδειγμα, δεν διορίστηκε κανένας από το χώρο της αριστεράς), ούτε κάλυψε την υπόσχεση για 50% γυναίκες στο Υπουργικό. Διότι, κι αυτό το είπε πεντακάθαρα. Ότι στο Υπουργικό και όχι αλλού (Επίτροποι, ας πούμε) οι μισές θα είναι γυναίκες. Από τα 17 υπουργεία και υφυπουργεία μόνο τα έξι αναλαμβάνουν γυναίκες. Δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να ήταν περισσότερες ή λιγότερες (αυτές οι αναλογίες είναι μόνο για φιγούρα), αλλά είναι ο ίδιος που μίλησε για 50% ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ. 

Για τον διορισμό του Μιχάλη Χατζηγιάννη στη θέση του Υφυπουργού Πολιτισμού προς αντικατάσταση του Γιάννη Τουμαζή (αναπόφευκτη η σύγκριση), που σχολιάστηκε ευρέως, δεν χρειάζονται σχόλια, τα είπε όλα ο Πρόεδρος: «Ο κ. Χατζηγιάννης είναι ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης». Τελεία και παύλα.