Ο τέως υπουργός Εσωτερικών, Νίκος Νουρής, σε συνέντευξη του στον «Πολίτη», παραδέχτηκε πως ήταν γνωστό το πρόβλημα στατικότητας πολυκατοικιών σε προσφυγικούς οικισμούς. Μεσολάβησαν, ωστόσο, η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία κι άλλα δεινά και το θέμα μπήκε κάτω από το χαλί με την ευχή να μην συμβεί στη βάρδια μας κάποιο κακό. Ας το βρει ο επόμενος. Κι ο επόμενος το βρήκε, αλλά το πρόβλημα είναι δαιδαλώδες, με πολλές νομικές πτυχές. Οπόταν, ναι μεν ξεμύτισε από το χαλί, αλλά ας ελπίσουμε να μην κουνηθούν άλλο οι πλάκες κάτω από την Τουρκία ή και κάτω από την Κύπρο, μέχρι να το λύσουμε το θέμα. Ενδεχόμενο το οποίο πάντοτε υπήρχε όλα τούτα τα χρόνια, αλλά παρ’ όλα αυτά, κάποιοι κοιμόνταν ήσυχα τα βράδια. «Η δημοσιοποίηση της μελέτης που λόγω κόστους ήταν ανέφικτο να υλοποιηθεί άμεσα και σε σύντομο χρονικό διάστημα, μόνο ανησυχία στους ενοίκους και προβλήματα θα προκαλούσε», δήλωσε ο κ. Νουρής. Κι έτσι αφέθηκαν στην άγνοια. Σε περίπτωση σεισμού, ή κάποιας άλλης ανατροπής, θα έφευγαν –αν μη τι άλλο– ήσυχοι.
Μισό αιώνα μετά την τουρκική εισβολή και την προσφυγοποίηση, είναι καιρός –το έχουμε γράψει ξανά– να ψάξουμε για νέους τρόπους στέγασης των προσφυγών κι όχι να συνεχίσουμε να κτίζουμε πολυκατοικίες σε προσφυγικούς οικισμούς, αντικαθιστώντας τις γερασμένες. Κι αυτές που κτίστηκαν πριν 15 χρόνια, την ίδια πορεία ακολουθούν. Γιατί, μπορεί να μην υπάρχουν αποδείξεις για να συζητηθεί ανοικτά, αλλά τέτοιου είδους έργα αποτελούν πάντα παράθυρο ευκαιρίας για πάρτι.
Ο τέως υπουργός, διογκώνοντας τους αριθμούς μίλησε για μισό δισ. για αντικατάσταση 358 πολυκατοικιών. Το άμεσο πρόβλημα όμως αφορά 43 πολυκατοικίες. Άρα λίγα εκατομμύρια. Τα οποία σίγουρα θα μπορούσαν να εξευρεθούν, έστω κι αν μαίνεται πόλεμος στην Ουκρανία, έστω κι αν μεσολάβησε μία υγειονομική κρίση (η οποία –μεταξύ μας συνεχίζεται– και χωρίς την πανδημία, αλλά αυτό είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία).
Το στεγαστικό πρόβλημα των προσφύγων του 1974 και των απογόνων τους, κάποτε θα πρέπει να λήξει. Με το να δαπανούνται κάθε λίγα χρόνια κάποια εκατομμύρια για να ανεγείρονται προσφυγικές πολυκατοικίες –αμφίβολης πάντα ποιότητας και με προοπτικές γκετοποίησης– το πρόβλημα απλά διαιωνίζεται. Συνειδητά διαιωνίζεται ως σύμβολο κατοχής ταλαιπωρώντας κάποιους ανθρώπους ξανά και ξανά.
Η κατοχή δεν χρειάζεται συμβολισμούς. Οι μάνες των αγνοουμένων πέθαναν, οστά αγνοουμένων όλο και πιο σπάνια ανευρίσκονται. Οι εγκλωβισμένοι δεν είναι πια ακριβώς εγκλωβισμένοι. Καιρός να αποζημιωθούν με κάποιο τρόπο και οι πρόσφυγες και να έχουν αξιοπρεπή στέγαση, μακριά από οικισμούς που χρησιμεύουν ως σύμβολα της κατοχής. Η κατοχή υφίσταται και τη βιώνουμε.
