Εκ των υστέρων, για άλλη μια φορά, πάνω από ανοικτούς τάφους, ανακαλύπτουμε πως οι 40 άνθρωποι, πλείστοι εκ των οποίων φοιτητές που επέστρεφαν στη βάση τους μετά από το τριήμερο των Αποκριών, θα ζούσαν εάν οι Αρχές έκαναν έγκαιρα αυτά που όφειλαν από χρόνια να κάνουν. Να εκσυγχρονίσουν τις υποδομές των σιδηροδρόμων, να εξοπλίσουν τα τρένα με ηλεκτρονικά συστήματα, να διασφαλίσουν πως οι πιθανότητες ατυχήματος θα είναι στον ελάχιστο βαθμό. Πως δεν θα επαφίεται απλά και μόνο σε έναν σταθμάρχη η ευθύνη να λειτουργήσει σωστά. 

Τα προβλήματα ήταν γνωστά σε όσους τα ζούσαν και προειδοποιούσαν. Μετά το κακό δημοσιοποιούνται επιστολές συνδικαλιστικών οργανώσεων που προέβλεπαν το ατύχημα. Κανείς ωστόσο, δεν ασχολήθηκε με τις προειδοποιήσεις. Ούτε και τα ΜΜΕ που τώρα βρήκαν χώρο να φιλοξενήσουν τις επιστολές, αναζητώντας ευθύνες, ενώ πριν λίγες μέρες δεν αντιλαμβάνονταν τη σοβαρότητα ώστε να ασκήσουν πίεση. 

Κι η ευθύνη πέφτει σε έναν σταθμάρχη. Όταν μιλάμε όμως για ανθρώπινο παράγοντα, δεν είναι απλά ένας άνθρωπος. Είναι όλοι αυτοί που άφησαν έναν άνθρωπο να κάνει μια τόσο σημαντική δουλειά, κάτω από όποιες συνθήκες, χωρίς τον απαραίτητο βοηθητικό τεχνολογικό εξοπλισμό και τώρα δείχνουν ο ένας τον άλλο.  

Όπως στις πλείστες τραγωδίες των τελευταίων χρόνων. Στην πυρκαγιά στο Μάτι με τους 100 και πλέον νεκρούς. Αιτίες, τα αυθαίρετα στο δάσος, η έλλειψη δρόμων διαφυγής, τα αργά αντανακλαστικά, οι λάθος χειρισμοί… Οι ίδιες σχεδόν αιτίες και για τους 21 νεκρούς από τις πλημμύρες στη Μάνδρα το 2017. Η οικοδόμηση στο πέρασμα χειμάρρων. Και για το ναυάγιο του «Σαμίνα» στην Πάρο το 2000 με τους 82 νεκρούς πάλι ο ανθρώπινος παράγοντας που όχι μόνο αψήφησε τις καιρικές συνθήκες, αλλά άφησε κιόλας το πλοίο να κατευθύνεται οδηγούμενο από τον αυτόματο πιλότο. 

Αλλά και στα δικά μας. Οι φονικές πυρκαγιές στην περιοχή Σολιάς και ύστερα στην περιοχή Αρακαπά, ξεκίνησαν από ανθρώπινες ενέργειες. Κι η τραγωδία στο Μαρί θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν λαμβάνονταν άλλες αποφάσεις για τη φύλαξη των πυρομαχικών. 

Ακόμα και οι σεισμοί στην Τουρκία, ναι μεν προκλήθηκαν από φυσικά φαινόμενα, αλλά η καταστροφή δεν θα ήταν στο ίδιο μέγεθος αν κάποιοι δεν έβαζαν πάνω από την ανθρώπινη ασφάλεια το οικονομικό κέρδος. Αν το κράτος είχε κανονισμούς και φρόντιζε να τηρούνται πιστά.

Όλα αυτά μας διδάσκουν κάτι ή είναι πιο εύκολο να αποδίδουμε την ευθύνη στην κακιά ώρα, στη μοίρα, στο θέλημα του Θεού;