Καιρό είχαμε να ακούσουμε ιστορίες με αστυνομικούς παλικαράδες, που χρησιμοποιούν τη στολή τους για να βασανίζουν πολίτες. Νομίζαμε ότι ξεφύγαμε πια από αυτές τις νοοτροπίες. Αλλά, το επεισόδιο που κατάγγειλε ο Λάμπρος Ιωάννου είναι από τα πιο χαρακτηριστικά και μάλλον αποδεικνύει ότι είναι βαθιά ριζωμένες, δεν αλλάζουν τόσο εύκολα.

Ήταν, λέει, σε μια εκδήλωση έξω από τη Βουλή και είδε τρεις αστυνομικούς, Ζητάδες, να σταματούν ένα αυτοκίνητο, να φωνάζουν στον οδηγό και ο ένας να τον αρπάζει από το λαιμό και να τον κατεβάζει από το αυτοκίνητο. Ο Ιωάννου έκανε παρατήρηση στους αστυνομικούς για τη συμπεριφορά τους, αλλά η αντίδραση τους ήταν ακριβώς ίδια με τους παλιούς ζαπτιέδες. Είσαι υπό σύλληψη, του είπαν, τον είχαν για μια ώρα στο κρατητήριο της Αστυνομίας Λυκαβητού και όταν διαμαρτυρήθηκε τον ενημέρωσαν ότι κατηγορείται για παρεμπόδιση δικαιοσύνης, πρόκληση ανησυχίας και διασάλευση της ειρήνης.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το έγκλημα του πολίτη ήταν απλώς το ότι τόλμησε να μιλήσει στους αστυνομικούς για τη συμπεριφορά τους. Μπορεί να τους πυροβόλησε κιόλας. Μπορεί να τους έδειρε. Ελπίζουμε να γίνει έρευνα για την καταγγελία του. Το θέμα, όμως, είναι ότι η αντίδραση των αστυνομικών θυμίζει άλλες εποχές. Και είναι κρίμα να επιστρέφουμε σε αυτές. Ειδικά, όταν η Αστυνομία κάνει εκστρατείες για να πείσει ότι θέλει τους πολίτες δίπλα της και όχι απέναντί της. Και ειδικότερα όταν αυτό συμβαίνει λίγο μετά τους χουλιγκανισμούς στο Ελευθερία και οι κατηγορούμενοι για αδράνεια αστυνομικοί ζητούν να τους δοθεί εν λευκώ εξουσιοδότηση για την αποκαλούμενη ανάλογη βία.

Έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιούν την ανάλογη βία όποτε κόψει ο νους τους. Ανάλογη βία μπορεί να πει ότι χρησιμοποίησε κι ο αστυνομικός που άρπαξε τον οδηγό από το λαιμό για να τον κατεβάσει από το αυτοκίνητο. Δηλαδή, το δίλημμα είναι: Είτε ανάλογη βία, είτε όποιος διαμαρτυρηθεί συλλαμβάνεται για διασάλευση της ειρήνης. Η πιο πρόσφορη κατηγορία! Οι πάντες είναι δυνατό να κατηγορηθούν για διασάλευση της ειρήνης. Παλιά, κατηγορούσαν έτσι και όσους ξυλοκοπούσαν αστυνομικοί. Στους δρόμους ή στα κελιά. Τους έκαναν μαύρους από το ξύλο και μετά τους κατηγορούσαν κι από πάνω. Να τελειώνουμε, όμως, με αυτές τις συμπεριφορές. Άννα Κουκκίδη-Προκοπίου, να τελειώνουμε, δεν επιτρέπονται σήμερα.

Φυσικά, είναι και οι αστυνομικοί φιντάνια της κοινωνίας μας, δικά μας παλικάρια, δεν ήρθαν από αλλού. Κι αυτή η κοινωνία έχει σοβαρά προβλήματα. Κυρίως, της λείπει το συλλογικό μυαλό. Κουκούτσι, που λένε. Τι να σου κάνουν κι οι αστυνομικοί, ας πούμε, άμα βλέπεις έναν ταξιτζή να οδηγά σε πεζόδρομο για να κόψει δρόμο; Το έκανε στην Πόλη Χρυσοχούς. Ή, όταν παρά τις εκστρατείες και τα προηγούμενα αφήνεις το αυτοκίνητο στο δρόμο και το κλειδί στη μίζα. Σαν να τους λες, κοπιάστε να το κλέψετε. Ε, το έκλεψαν προχτές στη Λακατάμια και τρέχει η ιδιοκτήτρια να της το βρει η Αστυνομία.

Οι άλλοι, που είναι κι επιχειρηματίες όλο μυαλό για να βγάζουν λεφτά; Πώς γίνεται να βγαίνουν κάθε μέρα ανακοινώσεις για τους επιτήδειους που ζητούν λογαριασμούς με email ή με sms και τους ξαφρίζουν, κι αυτοί να μην παίρνουν χαμπάρι. Ενός του άρπαξαν πενήντα χιλιάδες, άλλου ογδόντα… Καλά, είναι δυνατόν να απαντά κάποιος σε μηνύματα που λένε είμαι η τράπεζα τάδε, ο λογαριασμός σου μπλοκαρίστηκε και στείλε μου τα στοιχεία σου για να τον ξεμπλοκάρω; Και τα στέλνουν. Και μετά τρέχουν στην Αστυνομία να καταγγείλουν ότι τους άρπαξαν τα χρήματα από το λογαριασμό. Μα, αφού, ακόμα κι αν δεν άκουσες ανακοινώσεις ότι υπάρχουν απατεώνες και μην τους απαντάτε, μόλις δεις το μήνυμα καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για απάτη. Μόνο από τη φρασεολογία και την ορθογραφία είναι ολοφάνερο.

Τέλος πάντων, ο νους του καθενός εν όλος δικός του. Ο νους μερικών αστυνομικών, όμως, πρέπει να ελεγχθεί. Γιατί έχουν εξουσία στα χέρια τους, και όταν την χρησιμοποιούν οφείλουν να σκέφτονται.