Η παραιτηθείσα Πρωθυπουργός της Αγγλίας, Λιζ Τρας, κάθε άλλο παρά «σιδηρά κυρία» αποδείχθηκε. Η δικαιωματικά κάτοχος του προσωνυμίου, Μάργκαρετ Θάτσερ, ηγέτιδα του κόμματος των Συντηρητικών για μια 15ετία, βρισκόταν στο ύπατο αξίωμα του Ηνωμένου Βασιλείου για 11 χρόνια, ενώ η Τρας μόλις για 45 επεισοδιακές ημέρες…
Παρά το ότι έδειξε σθένος, έχασε την εμπιστοσύνη του κόμματός της και την περασμένη Πέμπτη ανακοίνωσε την παραίτησή της. Ένα άδοξο τέλος για μια πολιτικό, που δικαιολογημένα την πλήρωσε, αφού δεν κατάφερε να πείσει ούτε τα στελέχη του κόμματος του οποίου ηγείτο για το οικονομικό της πρόγραμμα.
Οι αναδιπλώσεις της μετά από εσωκομματικές πιέσεις, αλλά και οι επικρίσεις από την αντιπολίτευση, ενέτειναν την οικονομική ανασφάλεια στην γηραιά Αλβιόνα, με την ίδια να αναγνωρίζει ότι ενδεχόμενη παράταση της πρωθυπουργικής της θητείας θα έβλαπτε την πατρίδα της.
Για έναν μέσο Κύπριο με επιδερμική θεώρηση των πραγμάτων, η σύντομη θητεία της Τρας μπορεί να αποτελεί μια ιστορία αποτυχίας για την διόλου συμπαθή -πολιτικά- Αγγλία. Η αλήθεια, όμως, για έναν αντικειμενικό παρατηρητή, μάλλον είναι κάπως διαφορετική.
Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι μέσα σ΄ αυτή την αποτυχημένη πορεία της Τρας που σημαδεύτηκε από την παραίτηση δυο Υπουργών, διακρίναμε για ακόμη μια φορά το ιδιαίτερα σκληρό πολιτικό σύστημα του Ηνωμένου Βασιλείου. Ένα σύστημα που δεν χαρίζεται σε έναν πολιτικό με προσόντα μουχτάρη, αλλά αποσκοπεί στην ανάδειξη ηγετών. Έστω κι αν αυτός δύσκολα μπορεί να εντοπιστεί στη Βρετανία του σήμερα.
Όσοι βιαστούν να πουν ότι η Τρας ήταν μια αρσακειάδα, θα έχουν άδικο. Ναι μεν δεν ήταν «σιδηρά», αλλά ούτε και ριψάσπις. Μέχρι και τις 19 Οκτωβρίου, μια ημέρα πριν από την απόφασή της να παραιτηθεί, έδινε φοβερή μάχη στο βρετανικό κοινοβούλιο για το fracking (την απαγόρευση δηλαδή της αμφιλεγόμενης μεθόδου υδραυλικής ρωγμάτωσης για την εξόρυξη σχιστολιθικού φυσικού αερίου). Δέχθηκε απανωτές επιθέσεις από την αντιπολίτευση, απαντώντας με σθένος, κι επαναλαμβάνοντας διαρκώς ότι είναι μαχήτρια.
Και να σκεφτεί κάποιος ότι είχε να αντιμετωπίσει και τη συνεχιζόμενη αμφισβήτηση από μέλη του κόμματός της. Μια αμφισβήτηση που είχε εκφραστεί περί τις αρχές του μήνα στο συνέδριο των Συντηρητικών.
Βέβαια, δεν είχε την ικανότητα να πείσει ότι θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα σε ασφαλή μονοπάτια. Γιατί στην Βρετανία πέραν από κότσια, πρέπει να παίρνεις ικανοποιητικό βαθμό σε όλους τους τομείς.
Καλό να τα έχουμε υπόψη μας όλα αυτά στην Κύπρο. Ναι μεν είναι διαφορετικά τα μεγέθη και το σύστημα διακυβέρνησης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τοποθετήσουμε ψηλότερα τον πήχη. Γιατί, κακά τα ψέματα, εμείς δεν ξέρουμε να βάζουμε δύσκολα στους υποψήφιους ηγέτες μας.
Και μάλλον αυτό φαίνεται και στην παρούσα προεκλογική περίοδο. Κατά την οποία -και παρά τα τόσα παθήματά μας- ψηφοφόροι συνεχίζουν να επιδίδονται σε μια αναξιοπρεπή προσωπολατρία και δείχνουν μοναδική προσήλωση στη φιλοσοφία «να βγει ο δικός μας, να βολευτούμε». Ας είμαστε τουλάχιστον δεκτικοί σε μαθήματα σωστής πολιτικής κουλτούρας.
