Μία κοπέλα κατάγγειλε βιασμό της σε πάρτι σε ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη. Φερόμενοι ως βιαστές, γόνοι οικογένειας με ρίζες από την Κύπρο. Στη συνέχεια είπανε πως πίσω από το συμβάν βρίσκεται κύκλωμα μαστροπείας, στο οποίο «εμπλέκεται και η Κύπρος». Τίτλος ο οποίος αναπαράχθηκε και στην Κύπρο. Ακολούθησε ένα κρυφτούλι του ακτιβιστή -που είχε αρχικά εμπλέξει το νησί μας- και της Αστυνομίας, με τον πρώτο να εκφράζει έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις κυπριακές Αρχές.
Και πριν καθίσει η σκόνη από όλο αυτό, η Ελλάδα μετατρέπεται σε Αλάσκα. Εκατοντάδες οδηγοί παγιδεύονται στην Αττική οδό για ώρες, προκαλείται χάος, ζητούνται ευθύνες. Από τον πρωθυπουργό, από την εταιρεία διαχείρισης της Αττικής οδού, από τον υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας που τυγχάνει να είναι Κύπριος. Στοιχείο το οποίο προτάσσεται σχεδόν σε όλες τις αναφορές. Για κανένα άλλο υπουργό της ελληνικής κυβέρνησης δεν ακούγεται ο τόπος καταγωγής του σαν λόγος αδυναμίας ή ανεπάρκειας. Στην περίπτωση Στυλιανίδη, όμως το Κύπριος προηγείται του ονόματος.
Ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο. Μία σχέση αγάπης και μίσους. Εσείς που μας προδώσατε, οι χαζοκούμπαροι που μας απομυζάτε, εσείς οι έτσι, εμείς οι αλλιώς… Πληγές που παραμένουν ανοιχτές, σχέσεις που δεν λένε να ξεκαθαρίσουν και να μπουν στις διαστάσεις που τους αναλογούν. Με κάθε ευκαιρία, το αγεφύρωτο χάσμα που υποβόσκει και κατά καιρούς μοιάζει να έχει καλυφθεί, ανοίγει ξανά. «Ο Κύπριος υπουργός που μας φορτώθηκε σαν ειδήμονας», «οι Κύπριοι που βιάζουν τα κορίτσια μας», «οι Κύπριοι που είναι μαστροποί». Κι από την απέναντι κερκίδα, άμα λάχει, θα εκτοξευτούν ανάλογες κατηγορίες για τους «καλαμαράδες, τους έτσι, τους αλλιώς».
Παρ’ όλα αυτά, η Κύπρος δεν είναι ένα νησί μαστροπών. Θα πρέπει να το πιστέψουμε πρώτα εμείς κι έπειτα να πείσουμε και τους άλλους. Έχει μαστροπούς, όπως όλες οι χώρες. Κι όπως δεν θα λέγαμε πως η Ελβετία ή η Γαλλία εμπλέκεται σε υπόθεση μαστροπείας, αλλά κάποιοι Ελβετοί ή Γάλλοι εμπλέκονται, έτσι θα έπρεπε να είναι και για την υπόθεση αυτή. Κύπριοι εμπλέκονται. Όχι η Κύπρος, όχι ο τόπος, όχι όλοι εμείς. Κι η δράση ή μη δράση του υπουργού δεν έχει να κάνει με το αν είναι από την Κύπρο, την Κρήτη ή την Καβάλα. Ας κρίνεται για τα έργα του.
Ο ομφάλιος λώρος δεν μπορεί να κοπεί. Μιλάμε ελληνικά, κλαίμε με ελληνικούς στίχους, ερωτευόμαστε με ελληνικά τραγούδια, αποτελούμε μέρος του Ελληνισμού… Κι ας μας κλωτσάνε ενίοτε κι ας τους μισούμε ενίοτε.
