Στην πολιτική κρινόμαστε ορθολογιστικά για τη διορατικότητα και την αποτελεσματικότητά μας. Πρόσφατα, εξηγούσαμε ότι η επαναλαμβανόμενη φράση από Κύπριους (και Ελλαδίτες) αξιωματούχους ότι «πρέπει η ΕΕ να καταλάβει το πρόβλημα» με την Τουρκία –φράση που παρουσιάζεται ως απόσταγμα σοφίας τους–, φανερώνει ένα τεράστιο κενό ορθολογισμού. Ενόσω μένουμε στο «πρέπει η ΕΕ να καταλάβει», σημαίνει ότι εμείς δεν έχουμε καταλάβει τα βασικά του προβλήματος. Όσοι πολιτικοί το επαναλαμβάνουν, δεν έχουν οι ίδιοι καταλάβει ότι κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ λειτουργεί με βάση τα δικά του συμφέροντα και φυσικά, σε σχέση και με την Τουρκία. Για να ανατραπούν αυτά απαιτείται ανάλογη πολιτική πίεση/κόστος. Το ζητούμενο λοιπόν είναι κατά πόσον εμείς, των οποίων διακυβεύεται η επιβίωσή μας, έχουμε προετοιμαστεί για μια τέτοια πολιτική. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η αποτυχία είναι παταγώδης.

Αν υπήρχε αξιολόγηση με τέτοια ορθολογιστικά κριτήρια, (π.χ. αποτελεσματικότητα και διορατικότητα) προβεβλημένοι κομματικοί αξιωματούχοι θα είχαν υποβιβαστεί και αποπεμφθεί από το πολιτικό προσκήνιο ως πεισματικά ανεπίδεκτοι μαθήσεως, για πράγματα μάλιστα που οι πολίτες αντιλαμβάνονταν εδώ και χρόνια. Η περίπτωση ανώτατου κομματικού αξιωματούχου ο οποίος παρέθεσε, με τις ευλογίες του Αβ. Νεοφύτου – ΔΗΣΥ, τον «νέο ρεαλισμό» είναι χαρακτηριστική. Αναφερόμενος στην τουρκική πλευρά, αντιλήφθηκε σήμερα ότι, θέλουν να πάρουν «το τελευταίο που μας απέμεινε, το μόνο που δεν κατάφεραν να πάρουν με τη δύναμη των όπλων: Tην κρατική κυριαρχία». Και σχετικά με τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό, διερωτάται: «Με αυτή την Τουρκία θα βρούμε λύση;» Όταν τα ίδια τεκμηριωμένα, φορτικά και διορατικά τόσοι άλλοι θέταμε εδώ και χρόνια, οι σημερινοί «νέο-ρεαλιστές», χαριεντίζονταν για λύση με συνεργασία με «αυτή την Τουρκία». 

Καθώς λοιπόν η Αθήνα βρίσκεται σε περίοδο αγωνιώδους αύξησης της αποτρεπτικής της ισχύος με δαπάνες για εξοπλισμούς από το υστέρημα του ελληνικού λαού, θέτοντας την προάσπιση της ελευθερίας ως υπέρτατο αγαθό, στην Κύπρο ξεκίνησε η επιχείρηση προσέγγισης των νέων τουρκικών αξιώσεων που βρίσκονται έξω και από τα ακραία όρια του συμφωνημένου πλαισίου διεξαγωγής των συνομιλιών. Όμως, απέναντι στους «νεορεαλιστές» που αποδεικνύονται αποτυχημένοι με δική τους ομολογία, υπάρχει η πολιτική του ορθολογισμού που τόσες φορές εξηγήσαμε και ξεκινά από τη διαπίστωση ότι κρίνεται η επιβίωσή μας: Συνομιλίες στο συμφωνημένο πλαίσιο για κράτος εντός της ΕΕ και με μέγιστη αξιοποίηση της ΕΕ, συμμαχία με ανάλογες δυνάμεις στα κατεχόμενα, ενίσχυση παντοιοτρόπως της Κυπριακής Δημοκρατίας με πρώτιστο την άμυνα, συμμαχία στον άξονα Κύπρος-Ελλάδα με ισχυρά κράτη εντός και εκτός ΕΕ και τόσα άλλα. Απευθύνομαι στους σκεπτόμενους πολίτες κάθε ιδεολογικής απόχρωσης για να αντιληφθούν τη δύναμη και την ευθύνη τους.

Σημείωση: Τώρα που οι «νεορεαλιστές» ανακάλυψαν τα δικαιώματα των δανειοληπτών στις σχέσεις τους με τις τράπεζες, ξεκαθαρίζουμε ότι πρόκειται για ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του κράτους προς τους δανειολήπτες όπως επιβάλλει η ΕΕ αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκε αποτελεσματικά στην Κύπρο. 

*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ- S&D, Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για τη Μεσόγειο