Ο Πρόδρομος τα ξέχασε. Οι επιστήμονες δεν ρωτήθηκαν, δεν ρώτησαν, δεν είπαν. Ίσως όταν μιλούσαν για επιστροφή των μαθητών στα σχολεία, νόμιζαν πως μιλούσαν για όλους. Δεν αντιλαμβάνονταν πως υπάρχουν διάφορες κατηγοριοποιήσεις. Κι αφού τέλειωσε η σύσκεψη, κάποιοι -υπηρεσιακοί ίσως- θυμήθηκαν πως υπάρχουν και παιδιά με ειδικές ανάγκες, που αν και τα ονομάζουμε με «ειδικές ικανότητες» για να ξεπλένουμε τις όποιες ενοχές μας, εν τούτοις δεν τα πιστώνουμε με τέτοιες ειδικές ικανότητες ώστε να μπορούν να τα βγάλουν πέρα με έναν ιό που απαιτεί αποστάσεις, μάσκες, έλλειψη επαφής, προσοχή στο φτάρνισμα, προσοχή στον βήχα, απαγορεύεται το πτύειν (όπως αναγραφόταν πριν δεκαετίες στα λεωφορεία) και άλλα τινά. Τα παιδιά λοιπόν με ειδικές ικανότητες (ή ειδικές ανάγκες) δεν ήταν αυτονόητο πως θα επιστρέψουν στην κανονικότητα, αφού δεν είναι ακριβώς κανονικότητα. Το γεγονός άγγιξε κάθε ευαίσθητη χορδή, προκαλώντας κύμα οργής. Οπόταν, άρχισε ένα ρεσιτάλ ραδιομαραθώνιου πλειοδοτώντας σε γλαφυρούς και βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς, με επικρατέστερο «τα παιδιά ενός κατώτερου θεού» καλλιεργώντας τον οίκτο και μεγεθύνοντας το χάσμα του διαχωρισμού. 
Κι ο Πρόδρομος τώρα, που κάποτε ως βουλευτής και πολύ περισσότερο πιο πριν ως ενεργός πολίτης που υποστήριζε την ένταξη των ατόμων με αναπηρίες στα σχολεία και την ίση μεταχείριση, θα πρέπει να λύσει τον γόρδιο δεσμό. Στην αντίπερα όχθη πλέον (εδώ και πολύ καιρό), ακούει την Επίτροπο για το Παιδί να του καταλογίζει αποφάσεις που επιφέρουν ανισότητες και διακρίσεις. «Που παραπέμπουν σε ένα επικίνδυνα παρωχημένο ιατρικό μοντέλο της αναπηρίας, δημιουργώντας στην κοινωνία εσφαλμένες εντυπώσεις ότι η αναπηρία είναι συνώνυμη της ασθένειας, στοχοποιώντας παιδιά και στερώντας τους το δικαίωμα στην εκπαίδευση». Οι πάντες, ωστόσο, γνωρίζουν πως το εκπαιδευτικό σύστημα στην Κύπρο, σε όλα τα επίπεδα, μαθησιακά και τεχνικά, δεν είναι φτιαγμένο για μαθητές πολλών ταχυτήτων, για μαθητές με διαφορετικές ανάγκες και ειδικότητες. 
Η κυβέρνηση θέλησε να ανοίξει τα σχολεία ως μία πρόβα τζενεράλε για το Φθινόπωρο. Για να μην μας βρει η νέα σχολική χρονιά απροετοίμαστους και χαθεί έτσι κι η επόμενη εκπαιδευτική χρονιά. Αυτή ήταν η βασική απάντηση στο γιατί τόση πρεμούρα να ανοίξουν τα σχολεία. Οπόταν, σε αυτό το δοκιμαστικό μάθαμε ακόμα κάτι: Σε εποχές έκτακτης ανάγκης δεν υπάρχει χώρος για όλους στα σχολεία. Κάποιοι περισσεύουν. Έτσι κι αλλιώς, όπως είπαμε, το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μίας ταχύτητας. Και σίγουρα δεν θα αλλάξει μετά από ένα δοκιμαστικό που φανέρωσε τις αδυναμίες του. Θα ήταν ευχής έργο λοιπόν να εξαφανιστεί ως διά μαγείας ο ιός και να συνεχίσουμε τη νιρβάνα μας.