Ευτυχώς, δηλαδή, που μίλησε κι ο αντιδήμαρχος της Λευκωσίας και ξεκαθάρισε η κατάσταση. Είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι πράγματι η Λευκωσία είναι ένα απέραντο εργοτάξιο, που ταλαιπωρεί τους δημότες όσο ποτέ προηγουμένως.
Δεν είναι έτσι, τελικά. Το έγραψε ο αντιδήμαρχος, που βγήκε με άρθρα στις εφημερίδες να μας εξηγήσει τι πραγματικά συμβαίνει. Το ότι η πρωτεύουσα είναι ένα εργοτάξιο με «μεγάλες ταλαιπωρίες πολιτών, επισκεπτών και καταστηματαρχών» είναι «η γνωστή επωδός» των Μέσων Ενημέρωσης, είπε, «μια επωδός που προδιαθέτει το κοινό αρνητικά και εύκολα και ανώδυνα χαϊδεύει τα αυτιά».
Καταλάβατε, Λευκωσιάτες; Δεν υπάρχει καμιά ταλαιπωρία, όλα κυλούν ομαλά στην πόλη σας, και το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αντισταθείτε στην αρνητική προδιάθεση που σας δημιουργούν μερικοί στενόμυαλοι δημοσιογράφοι, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο μιλούν συνέχεια για ταλαιπωρίες. Αλήθεια, πού τις είδαν τις ταλαιπωρίες; Πού είδαν καταστηματάρχες να καταστρέφονται από τις καθυστερήσεις σε έργα; Πού είδαν οδηγούς να διαολίζονται όταν πέφτουν σε κλειστούς δρόμους;
Εντάξει, να μη μιλήσουμε πάλι για την πλατεία Ελευθερίας, κατάντησε πλέον άνοστο ανέκδοτο. Το ότι, για παράδειγμα, υπάρχει στο κέντρο της Λευκωσίας, πάροδος Μακαρίου, ένας δημόσιος δρόμος με σπίτια, γραφεία και καταστήματα ο οποίος είναι κλειστός, μα εντελώς κλειστός, εδώ και δύο χρόνια για να εξυπηρετηθεί η ανέγερση ενός ιδιωτικού πύργου, δεν είναι δα και τόσο μεγάλη ταλαιπωρία. Αυθαιρεσία είναι, κατάχρηση εξουσίας, έλλειψη σεβασμού, όχι από την εταιρεία, αλλά από τους άρχοντες της πόλης. Αλλά, να, αυτά λένε οι δημοσιογράφοι και δημιουργούν αρνητική προδιάθεση.
Αλλά, μήπως είναι μόνο οι τοπικοί άρχοντες το πρόβλημα μας; Εδώ, οι βουλευτές μας δεν τολμούν να ψηφίσουν αυξήσεις στις ποινές των τροχαίων μπας κι ενοχληθούν όσοι παραβιάζουν τις νομοθεσίες. Οξύμωρο; Έτσι είναι, όμως. Έγιναν μελέτες επί μελετών, έρευνες, συσκέψεις εμπειρογνωμόνων και κατέληξαν ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η άθλια κατάσταση στους δρόμους με τους παρανομούντες οδηγούς είναι η μεγάλη αύξηση των προστίμων. Αφού αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε και φτάσαμε στο απροχώρητο με τα τροχαία.
Όχι, λένε οι βουλευτές μας, είναι υπερβολικό να πληρώνει ο άλλος €300 επειδή μιλά στο κινητό. Απαγορεύεται ή όχι να μιλάς στον κινητό ενώ οδηγείς ή να είσαι μεθυσμένος ή να μην βάζεις ζώνη και κράνος; Απαγορεύεται. Επομένως, τι σημασία έχει αν είναι €85 ή €300 το πρόστιμο; Πού είναι το οξύμωρο; Στο ότι οι ίδιοι έκαναν τη νομοθεσία που το απαγορεύει, αλλά προτιμούν να είναι μικρή η τιμωρία ώστε να παραβιάζεται πιο εύκολα η δική τους νομοθεσία. Μπορεί να υπάρξει κάποια αποδεχτή δικαιολογία όταν μιλά κάποιος στο κινητό; Αν πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσει είναι αδύνατο να σταθμεύσει κάπου να μιλήσει; Δεν είναι. Άρα, να μην μιλήσει ενώ κρατά τιμόνι. Και για να μην μιλήσει πρέπει να φοβάται το πρόστιμο των €300 και όχι να του επιτρέπεις να αγνοεί αυτό των €85.
Άσε, που έχουν κι άλλο ζήτημα να λύσουν οι βουλευτές μας και το έκαναν σίριαλ μέχρι να βρουν με ποιες ανίερες συναλλαγές θα το κάνουν. Αυτό με την 56η έδρα, εννοώ. Το παλεύουν από το 2017, που βγήκαν οι αποφάσεις του Εκλογοδικείου κι έχασε τη βουλευτική έδρα η Αλληλεγγύη. Για να λύσουν το πρόβλημα πρέπει να παίξουν το γνωστό παιχνίδι win – win. Να δώσει κάτι ο Αβέρωφ, να πάρει και κάτι, να δώσουν και οι άλλοι, μα να πάρουν κιόλας. Κωμικές συναλλαγές. Πάνε να λύσουν ένα πρόβλημα και προσπαθούν να δημιουργήσουν άλλα. Όμως, αφού αποδείχτηκε στην πράξη ότι η Βουλή δουλεύει τόσο καιρό με 55 βουλευτές, ας μείνουν 55 να γλυτώσουμε κι έναν μισθό.
Στην άλλη εξουσία, την κορυφαία, είναι καλύτερα τα πράματα νομίζεις; Το πόρισμα του υπουργείου Παιδείας για την υπόθεση της μαντίλας είναι από τα πιο κωμικά πορίσματα που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Φταίνε όλοι από λίγο, λέει. Οπότε δεν φταίει κανένας πραγματικά. Σπουδαία μέθοδος κι αυτή! Το πιο βάρβαρο, όμως, είναι ότι έκαναν μια έρευνα για να δουν αν υπάρχουν ευθύνες στη συμπεριφορά ενός διευθυντή σχολείου ή αν η μαθήτρια κακώς πήγε στο σχολείο με την μαντίλα στο κεφάλι, και τελικά μας είπαν ότι φταίνε και οι μαθητές που αντέδρασαν εναντίον του διευθυντή τους.
Όποια κι αν είναι η άποψη του καθενός για τις μαντίλες, θεωρώ ότι οι μαθητές που αντέδρασαν και στήριξαν τη συμμαθήτρια τους είναι ό,τι πιο υγιές εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια στα σχολεία μας.
