7  Φεβρουαρίου 1956 –  Ο πρώτος μαθητής που πότισε με το άλκιμο αίμα του το δένδρο της πανώριας λευτεριάς

Ψηλός, λεπτός, με σγουρά ξανθά μαλλιά και καταγάλανα μάτια, πάντα πρώτος στα μαθήματά του, σημαιοφόρος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου και ηγετική μορφή των αγωνιζόμενων μαθητών για ελευθερία και εθνική αποκατάσταση της μαρτυρικής Κύπρου.

Λόγος του και κουβέντα του ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας, μονολογούσε όταν βρισκόταν με τη μάνα του.

 Τον Αύγουστο του 1955 ως ηγετικό στέλεχος της Άλκιμου Νεολαίας Ε.Ο.Κ.Α. (Α.Ν.Ε), συμμετείχε στη μαθητική εκδρομή-προσκύνημα του σχολείου του στην Ελλάδα. Σημαιοφόρος με τη στολή και το πηλήκιο του Γυμνασίου του που κρατά τη Γαλανόλευκη κατά την τελετή κατάθεσης στεφάνου στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Δέος διαπέρασε τον Πετράκη Γιάλλουρο την πρώτη φορά που αξιώθηκε να πατήσει το πόδι του στη μητέρα Πατρίδα σε μαθητική αποστολή στην οποία συμμετείχε  και ο ήρωας της αγχόνης Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Γράφει στον πατέρα του: «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μία βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος …»  

 Επιστρέφοντας από την Ελλάδα αναλαμβάνει υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του σχολείου του και εντάσσεται στο αντάρτικο της ΕΟΚΑ. Γρήγορα είχε για τα καλά στο στόχαστρο των  βρετανών αποικιοκρατών.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1956,  σημαιοφόρος  της γαλανόλευκης σε αντιαποικιακή διαδήλωση,

πυροβολήθηκε στην καρδιά από Άγγλο υπαξιωματικό ποτίζοντας  με το άλκιμο αίμα του το δένδρο της πανώριας Λευτεριάς.

 

Τα μαθητούδια της ΕΟΚΑ

Ο πιό ευαίσθητος ρόλος στα χρόνια του αγώνα ανατέθηκε στη νεολαία. Ύψωναν πεισματικά την Ελληνική σημαία στα σχολεία, έγραφαν συνθήματα στους τοίχους, διένεμαν φυλλάδια και προκηρύξεις, μετέφεραν κρυφά στον κόρφο τους με κάθε εχεμύθεια το ταχυδρομείο και οπλισμό της Ε.Ο.Κ.Α. Περιφρουρούσαν την παθητική αντίσταση, οργάνωναν μαχητικές διαδηλώσεις και με κάθε τρόπο αντιστέκονταν στη βία των αποικιοκρατών.  Τα μαθητούδια της ΕΟΚΑ πλήρωσαν βαρύ τίμημα, στα κρατητήρια των φυλακών, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα χέρια αδίστακτων τούρκων και άγγλων βασανιστών, στις ενέδρες κατά των αποικιοκρατών, στο καθαγιασμένο σχοινί της αγχόνης. Η «Μάχη της Σεβερείου Βιβλιοθήκης», του Παγκυπρίου Γυμνασίου στις 26 και 27 Ιανουαρίου του 1956, καταγράφεται ως μία από τις συγκλονιστικότερες πράξεις μαχητικής συμμετοχής των μαθητών στον Αγώνα.

Πετράκη Γιάλλουρε, υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της θυσίας σου. Νάσαι βέβαιος πως  κρατάμε ψηλά τη σημαία του αγώνα που μας άφησες εσύ και τα αμούστακα συμμαθητούδια σου ως ιερή παρακαταθήκη.

*δημοσιογράφος, πρόεδρος Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού www.iep.org.cy