Ο υπερβάλλοντας ζήλος και η υπέρμετρη ευαισθησία που επιδεικνύουν μερικοί άνθρωποι σε κάποια θέματα, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, όταν τα συμφέροντά τους θίγονται, έστω και λεκτικά είναι απίστευτος και σύνηθες πλέον φαινόμενο για την κυπριακή κοινωνία. Φαρμάκι η κριτική με τα σχόλια τους να εκτροχιάζονται και να παραπέμπουν σε σκοπιμότητες και αμάθεια.

Αναφέρομαι στους επικριτές επί παντός επιστητού σε απόψεις, γνώμες και σχόλια, στα ΜΜΕ ή τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Προφανώς κάποιοι, δεν το έχουν με την κατανόηση κειμένων, για κάποιους άλλους δεν συμβαδίζουν με τα συμφέροντα που τυχόν εξυπηρετούν και για άλλους, απλά, με τη δική τους άποψη. Και δεν αρκεί μόνο αυτό, σε κάποιες περιπτώσεις επιδεικνύουν και τη δειλία τους, κρυβόμενοι πίσω από την ανυπαρξία για να μην αποκαλυφθεί επώνυμα η αδυναμία του χαρακτήρα τους ή τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.

Κάποιος που έχει άποψη, την εκφράζει ευθαρσώς και δεν κρύβεται πίσω από ένα ανύπαρκτο προφίλ ή χωρίς να την προσυπογράφει.

Το φαινόμενο λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις από την πρόσβαση που απέκτησε πλέον ο καθείς να εκφράζεται και να σχολιάζει ελεύθερα μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Ωστόσο, στο πλαίσιο της δημοκρατίας ο καθένας έχει αυτό το δικαίωμα στην έκφραση.

Η διαφωνία και η κριτική είναι αναφαίρετο δικαίωμα τού κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου, όπως και τόσα άλλα που δυστυχώς έχουν περιοριστεί ή ακόμη τείνουν να καταργηθούν… Δικαιώματα για τα οποία η ανθρωπότητα απέκτησε με θυσίες και αίμα. Σέβομαι και επικροτώ όλα αυτά τα δικαιώματα. Είναι λυπηρό όμως, ένα τόσο ισχυρό δικαίωμα, όπως της ελεύθερης έκφρασης, να χαραμίζεται στον βωμό απόδειξης της μειωμένης αντίληψης.

Ασφαλώς, δεν αναφέρομαι στην υγιή κριτική ή την αντίθετη άποψη, αλλά, στα ανούσια και αισχρά σχόλια με τις εκτός τόπου και χρόνου τοποθετήσεις.

Για να εξηγούμαι και να μην παρεξηγούμαι, είμαι υπέρμαχος της κριτικής και της γνωστής ρήσης, «διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να το λες». Αυτό βέβαια, με επιχειρήματα και σε κόσμιο πάντα επίπεδο. Όχι με βλακείες που παραπέμπουν σε σκοπιμότητες ή βαλτές και ανήθικες νοοτροπίες που εμφανίζουν την ηλιθιότητα αποτυπωμένη σε ένα απρόσωπο κούτελο!

Εν ελλείψει επιχειρημάτων, η κάστα αυτή, προβαίνει σε υβρεολόγιο ή στην καλύτερη περίπτωση σε ανόμοιες και άστοχες συγκρίσεις θεωρώντας ότι έτσι θα λυτρωθεί από την ανεπάρκειά της…

Στο σημείο αυτό, είναι να διερωτάσαι για το πού βαδίζουμε ως κοινωνία. Το να εκφράζει κάποιος ελεύθερα την άποψή του και να δέχεται επίθεση από μερικούς – μερικούς, με βρισιές και ειρωνικά σχόλια, ατεκμηρίωτα και χωρίς ουσία… επειδή θίγονται κυρίως τα προσωπικά του συμφέροντα ή λόγω διαφορετικών ιδεολογικών πεποιθήσεων κ.λπ.. Και κάτσε μετά να τους μιλήσεις για Αριστοτέλη, Πλάτωνα και Σωκράτη!

Το φαινόμενο θα μπορούσε να απασχολήσει και την επιστήμη της κοινωνικής ψυχολογίας η οποία εξειδικεύεται στην ατομική συμπεριφορά σε ένα κοινωνικό πλαίσιο με κατεύθυνση στο κοινό το οποίο καυχιέται για την παντογνωσία του όλο και πιο πολύ.