Την περασμένη Πέμπτη, όταν ο Πρόεδρος έλεγε στους υπουργούς του ότι «αν έχω κάτι μαζί σας ή αν το σκέφτομαι για κάποιον, να είστε σίγουροι ότι δεν θα ενημερωθείτε από εφημερίδες ούτε από κανέναν», δεν τον είχε αποφασίσει τον ανασχηματισμό. Το σκεφτόταν προφανώς, αλλά έδωσε την εντύπωση ότι θα τον καθυστερήσει.

Άλλωστε, ο νέος υπουργός Υγείας, Μιχάλης Δαμιανός, ομολόγησε χθες στο philenews ότι ήταν μια πρόταση που ήρθε μόλις πριν λίγες ώρες, χωρίς να την αναμένει. Ο ανασχηματισμός ανακοινώθηκε κατά τις δέκα το πρωί, οι υπουργοί, παλιοί και νέοι πότε ενημερώθηκαν; Τα ξημερώματα;

Ωστόσο, ήταν γενικά έκπληξη οι ανακοινώσεις. Ουδείς ανέμενε ότι θα κινηθεί τόσο γρήγορα ο Πρόεδρος, και να είναι έτοιμος πρωί – πρωί της Δευτέρας. Δεν την συνηθίζει αυτή την γρηγοράδα στις αποφάσεις και είναι μια αδυναμία, που σχολιαζόταν. Επομένως, στο επικοινωνιακό τα κατάφερε. Στην ουσία θα φανεί με τη δουλειά των νέων μελών του Υπουργικού.

Ίσως αυτό που ξεχωρίζει να είναι μια ευδιάκριτη προσπάθεια να είναι το Υπουργικό περισσότερο πολιτικό παρά τεχνοκρατικό. Γι΄ αυτό και αναγκάστηκε να αναιρέσει την προεκλογική δέσμευση , που την διατύπωνε ως κόκκινη γραμμή, ότι δεν θα υπουργοποιηθούν κομματικά στελέχη. Σε δέκα μήνες φάνηκε η απουσία τους. Πάντως, να αλλάζουν τόσο γρήγορα τέσσερις υπουργοί, από τους έντεκα, (εννέα νέα πρόσωπα από το σύνολο 17 υπουργών και υφυπουργών) είναι και μια παραδοχή αποτυχίας.

Χρειαζόταν οπωσδήποτε το φρεσκάρισμα, αλλά είναι προφανές ότι έγιναν και αλλαγές που δεν έχουν να κάνουν με την αξιολόγηση του έργου τους. Όσο κι αν επιμένουν τα συγκυβερνώντα κόμματα και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι δεν έγινε κομματική διαβούλευση κι ότι ήταν αποκλειστική απόφαση του Προέδρου, δεν πείθουν.

Είναι δυνατό, ας πούμε, να διορίζεται υπουργός ο αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ χωρίς την εμπλοκή του ΔΗΚΟ; Δεν τον υπέδειξε ο Νικόλας Παπαδόπουλος; Δεν είναι δα και το προπατορικό αμάρτημα για να το κρύβουν. Ποιους θα ρωτήσει αν όχι τους συνεργάτες του; Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Το πιο σημαντικό όμως, επί τούτου, είναι το (κυριολεκτικό) φάγωμα του Μιχάλη Γιωργάλλα από το υπουργείο Άμυνας. Διότι, στους δέκα μήνες της διακυβέρνησης, δεν υπήρξε κάτι μεμπτό εναντίον του. Αφοσιώθηκε κι εκτελούσε τα καθήκοντά του αξιοπρεπώς και αποτελεσματικά σε σύγκριση με άλλους. Αλλά, δεν έχει κόμμα. Η Αλληλεγγύη της οποίας ήταν βουλευτής δεν υπάρχει. Παρότι κι όταν διορίστηκε, η Ελένη Θεοχάρους δήλωνε ότι είναι η ΕΔΕΚ που τον πρότεινε κι όχι η Αλληλεγγύη, υπήρχε τότε ο κομματικός του χώρος. Σήμερα δεν έχει κόμμα «πίσω του» ο Γιωργάλλας. Οπότε, έπρεπε να αδειάσει τη θέση για άλλες σκοπιμότητες. Εξάλλου, στο Κυπριακό είναι και μιας γραμμής που δεν αρέσει στα μεγάλα κόμματα, αν σημαίνει κάτι κι αυτό!

Γι΄ αυτό λέω να μην κοροϊδευόμαστε, δεν είναι όλα καθαρά. Αφού έπρεπε να φύγει ο υπουργός της ΔΗΠΑ, έπρεπε να ικανοποιηθεί και η ΕΔΕΚ με υπουργείο, ο Γιωργάλλας δεν χωρούσε. Αν θεωρήσουμε, επίσης, ότι Προκοπίου και Ξενοφώντος είχαν κάποιες κρίσεις να διαχειριστούν και δεν έμεινε ικανοποιημένος ο Πρόεδρος (δικαίωμά του), η Πόπη Κανάρη σε τι εκτέθηκε αυτό το δεκάμηνο, ποιο ήταν το μεμπτό της για να αντικατασταθεί; Το ότι συγκρούστηκε με την Χριστίνα Γιαννάκη; Διότι, κατά τα άλλα, δεν είδαμε να δημιουργεί προβλήματα, αντίθετα εργαζόταν και βοήθησε το χώρο της Υγείας και ειδικά το μέγα ζήτημα του ΓεΣΥ.

Φυσικά, είναι δικαίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας αυτή η κρίση και έχει καλύτερη αντίληψη των πραγμάτων από εμάς, που είμαστε απλώς παρατηρητές έξω από το χορό. Αλλά, μας δίνει την εντύπωση ότι είτε δεν παίρνει αποφάσεις την ώρα που επιβάλλονται, είτε παίρνει αποφάσεις υπό πίεση. Και τα δυο είναι λάθος. Όταν την Πέμπτη έλεγε στους υπουργούς του ο Πρόεδρος (και στους πολίτες αφού έγραφαν οι κάμερες), να υλοποιήσουν το πρόγραμμα διακυβέρνησης και να μην λαμβάνουν υπόψη «όλα τα άλλα που γράφονται και λέγονται και που ψιθυρίζονται από κάποιους», και τη Δευτέρα ανακοίνωσε ανασχηματισμό, είναι ως να ήθελε να τους ξεγελάσει. Κι αυτούς και τους πολίτες. Σίγουρα δεν ισχύει, δεν το έκανε επί τούτου, αλλά οι εντυπώσεις έμειναν.