Ο ένας απεδείχθη στην πράξη ότι δίδει ρεσιτάλ στις δημόσιες σχέσεις. Δοκτοράτο στο τσεπάκι έχει ο άνθρωπος. Τι και αν έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες. Μερικά χρόνια πριν από τις προεδρικές εκλογές άρχισε να ξετυλίγει το ταλέντο του. Το αξιοποίησε πλήρως και βρέθηκε στο Προεδρικό. Από εκείνη την ημέρα συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό με την ίδια μέθοδο. Καριερίστας δημοσιοσχετίστας. Από εκδήλωση σε εκδήλωση και από εγκαίνια σε εγκαίνια. Διαλαλεί σε όλους ότι το 2028 δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουν.
Η άλλη, βρέθηκε στο υπ’ αριθμόν δύο αξίωμα σε χρόνο ρεκόρ. Μέχρι να στεγνώσει ο Πρόδρομος από την ψυχρολουσία που υπέστη όταν αναφώνησε το περιώνυμο «δεν είναι καλλιστεία που έχουμε», βρέθηκε στην προεδρία της Βουλής. Και καθότι πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος (μέχρι στιγμής) είναι εν δυνάμει διεκδικητής της προεδρίας του κράτους. Κάποια στιγμή, δηλαδή, όταν θα ευθυγραμμιστούν πάλι τα άστρα (ό,τι θετικό μας άφησε ο Άιντε ήταν η ψευδαισθησιακή του ρήση)…
Από την ημέρα, λοιπόν, που βρέθηκε στην ηγεσία Βουλής και ΔΗΣΥ, βρίσκεται σε διαρκή ανταγωνισμό. Τι και αν έχει σπουδάσει κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες. Πρέπει να έκανε ταχύρυθμα μαθήματα και να έγινε master of the game στις δημόσιες σχέσεις. Δεν μένει γωνιά του νησιού που να την καλέσουν και να μην παραβρεθεί. Από εκδήλωση σε εκδήλωση. Αγκαλιάζει παιδιά, νέους, μεγάλους, ηλικιωμένους και δηλώνει πανέτοιμη να τους στηρίξει.
Σταθερά στα βήματα του παλληκαριού που προαναφέραμε. Σου λέει, άμα εκείνος τα κατάφερε γιατί όχι κι εγώ. Είμαι και πιο νέα του. Είμαι και γυναίκα, που το κλίμα πλέον, αναζητά κάποια αξιόλογη για να της δώσει την ευκαιρία. Πιο ωραία θα αποφύγω να πω για να μην κατηγορηθώ για σεξιστικό σχόλιο. Άλλωστε, με το παλληκάρι μουσάτο πλέον, δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμού, αφού δεν βλέπεται πια…
Στο παιγνίδι δημοσίων σχέσεων στο οποίο αναλώνονται, όταν τύχει να συναντηθούν οι κινήσεις τους, προκύπτει σύγκρουση. Όχι καβγάς. Θα χαλούσε την εικόνα τους κάτι τέτοιο. Απλώς, αντιδρούν σαν κακοφανισμένα παιδάκια. Όπως όταν ο ένας πάρει το παιχνίδι του άλλου. Κατεβάζουν μούτρα. Γυρίζουν την πλάτη. Φωνάζει ο ένας στον άλλο «δεν μιλάμε». Και όπως πάντοτε όταν τα παιδία παίζει, έρχεται η στιγμή που ένας θα αναφωνήσει «ξιπαίζω».
Καλά καταλάβατε, περί Χριστοδουλίδη και Αννίτας ο λόγος. Οι αντιπροσωπευτικότεροι εκφραστές του… νέου πολιτικού πνεύματος. Που δεν στηρίζεται τόσο στις πράξεις, τις αποφάσεις και τα αποτελέσματα, όσο στις χειραψίες, τις αγκαλιές και τις παρουσίες στα διάφορα events.
Μόλις χθες, γίναμε θεατές ενός τέτοιου παιγνιδιού. Πρώτα βγήκε ο υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη , που ήταν υπουργός της κυβέρνησης του κόμματος της Αννίτας, στην οποία ήταν υπουργός και ο Χριστοδουλίδης (αν σας μπουρδούκλωσα τον εγκέφαλο απολογούμαι) και προκάλεσε σεισμό. Εκεί που οι τέως κυβερνώντες και τα κόμματα μας είχαν απογειώσει (λέμε τώρα) στα αστέρια, υποσχόμενοι ότι οι δήμοι θα πετάνε μετά τη μεταρρύθμιση, μας προσγείωσε ανώμαλα. Μας προειδοποίησε ο άκαρδος ότι όπως τους σχεδίασαν, κάποιοι θα πτωχεύσουν! Μαζί τους και πολλοί από εμάς, που θα κληθούμε να πληρώσουμε τα σπασμένα.
Έσπευσε, λοιπόν, η Αννίτα μας και συγκάλεσε στη Βουλή σύσκεψη κομμάτων για να συζητήσουν το διαφαινόμενο έγκλημα το οποίο τα ίδια είχαν καταστρώσει. Το άκουσε το μουσάτο παλληκάρι του Προεδρικού και πανικοβλήθηκε. Ένα λεπτό σου λέει. Το παιγνίδι της τοπικής αυτοδιοίκησης δικό μου είναι. Πώς έρχεσαι κυρία μου να το αρπάξεις μέσα από τα χέρια μου;
Άρον-άρον συγκάλεσε για χθες σύσκεψη αρχηγών των κομμάτων στο Προεδρικό για να κλέψει τις εντυπώσεις. Ποιος είδε την Αννίτα και δεν φοβήθηκε. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε ότι ακούστηκαν θόρυβοι στην Πινδάρου, παρόμοιοι με εκείνους που προκαλούσε ο Νίκαρος όταν αμολούσε στους τοίχους τασάκια.
Βροντοφώναξε ένα «ξιπαίζω» και δεν πήγε χθες στο Προεδρικό. Προτίμησε να υποδεχθεί την ποδοσφαιρική ομάδα αποδήμων παιδιών του σωματείου Ελευθερία – Παγκύπριος Νέας Υόρκης! Στο Προεδρικό δεν έστειλε ούτε καν τον Δίπλαρο ή κάποιον αντιπρόεδρο. Καλά, τον Κάρουλλα μετά από το στραπάτσο για τη δημαρχία Λάρνακας, πού να τολμήσει. Ο Πελεκάνος την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια μετά από το φιάσκο που του έστησαν. Η Σάβια όμως, γιατί δεν την έστειλε; Απέστειλε τον Σύκα! Τόσο εμφανής η υποτίμηση, μπας και δεν καταλάβουμε όλοι ότι ξίπαιξε.
Αγαπητοί φίλοι, αυτοί είναι οι σούπερ πρωταγωνιστές του σύγχρονου πολιτικού πνεύματος! Κι εμείς, τα σούπερ θύματά τους! Όσο τους ανεχόμαστε… Έτσι συμπεριφέρονται για το έγκλημα που έρχεται, των 93 αντιδημάρχων με κόστος €2,3 εκατ. το χρόνο!
