Δεν θα μάθουμε ποτέ την πραγματική του ιστορία. Μπορεί οι επιστήμονες να είναι σύντομα σε θέση να διακριβώσουν το φύλο, την ηλικία στο περίπου και ίσως την εθνικότητα.
Η ταυτότητα όμως είναι απίθανο να ανακαλυφθεί, εκτός κι αν το πόδι που βρέθηκε την περασμένη Κυριακή στην παραλία της Λάρας ανήκει σε κάποιον από τους δηλωθέντες ως αγνοούμενους για τους οποίους κάποιοι συγγενείς είναι έτοιμοι να δώσουν DNA.
Σε ένα κόσμο όμως που εκατομμύρια άνθρωποι μετακινούνται, χιλιάδες έχουν πνιγεί στη θάλασσα της Μεσογείου, χιλιάδες έχουν εξαφανιστεί χωρίς κανένα σημάδι για την τύχη τους, ένα κομμάτι ποδιού δεν είναι παρά dust in the wind, just a drop of water in an endless sea, όπως έλεγαν οι στίχοι κάποιου τραγουδιού που μιλούσαν (αρκετά πεσιμιστικά) για τη μηδαμινότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι επιστήμονες λοιπόν θα μπορούν σύντομα να πουν κάποια στοιχεία, αλλά εμείς θα είμαστε ήδη αλλού για να μας ενδιαφέρουν τα στοιχεία ενός ποδιού σε ένα παπούτσι. Πολλά άλλα θέματα θα προστεθούν στην επικαιρότητα (ήδη έχουν προστεθεί), με μεγαλύτερες προεκτάσεις, ώστε καμία σημασία δεν θα έχει η είδηση αυτή, η οποία εξάλλου πέρασε στα ψιλά.
Δεν μιλάμε για ένα άνθρωπο, για ένα ολόκληρο σώμα, αλλά για ένα κομμάτι του. Κι αυτό κάνει πιο δύσκολους τους συνειρμούς. Δεν μπορεί εύκολα η φαντασία να στήσει τα υπόλοιπα κομμάτια και να φανταστεί ένα άνθρωπο, που ξεκίνησε από κάπου για να πάει κάπου αλλού και χάθηκε στη θάλασσα, επιμένοντας όμως να στέλνει μηνύματα, να θέλει να μας πει κάτι, για όλους αυτούς που έχουν γίνει τροφή για τα ψάρια της Μεσογείου.
Κι είναι τόσοι πολλοί που δεν μας συγκινεί πια η είδηση, όπως πριν μια δεκαετία όταν η θάλασσα της Αλικαρνασσού ξέβρασε ένα παιδάκι το οποίο βρέθηκε να κείτεται μπρούμυτα στην παραλία σαν κούκλα. Ο μικρός Αϊλάν είχε γίνει σύμβολο της μεταναστευτικής τραγωδίας. Στο άψυχο κορμάκι του, το ντυμένο ακόμη με μπλε παντελονάκι και κόκκινο φανελάκι, μπορούσε κάποιος να δει την φροντίδα της μάνας όταν το έντυνε πριν ξεκινήσουν για το μεγάλο ταξίδι και τη χαρά εκείνου και των αδελφιών του που θα ταξίδευαν μακριά από τις βόμβες που έπεφταν στην χώρα τους.
Σήμερα ό,τι και να ξεβράσει η θάλασσα δεν μπορεί να προκαλέσει σοκ. Σήμερα ένα κομμένο πόδι σε ένα παπούτσι δεν είναι παρά ένα ακόμα σκουπίδι που ξέβρασε η θάλασσα και στην καλύτερη περίπτωση να εξάψει την φαντασία κάποιου ποιητή ή συγγραφέα που θα θελήσει να δώσει κάποια πορεία, με αφετηρία και τέρμα, στο πόδι για το οποίο το μόνο που ξέρουμε είναι το μέγεθος του παπουτσιού.
Τίποτα άλλο δεν έχει μείνει από την ταυτότητα και τη ζωή του.
