Το κακό δεν είναι που μια τάξη εργαζομένων πήραν αύξηση στο μισθό τους. Μακάρι όλοι οι εργαζόμενοι να βλέπουν, εκτός από τους λογαριασμούς, το ενοίκιο, τις τιμές…, να αυξάνεται παράλληλα και ο μισθός τους.
Το κακό στην περίπτωση των δημοσίων υπαλλήλων είναι πως διαχρονικά έχει δημιουργηθεί μια τάξη τόσο ευνοημένη που δεν μπορεί καν να υποψιαστεί πως είναι οι εργασιακές συνθήκες αλλού. Κάποτε ήταν δικαίωμα τους να λαμβάνουν ακόμα και δωρεάν διαβατήριο, ενώ οι υπόλοιποι πολίτες έπρεπε να πληρώσουν το σχετικό αντίτιμο. Προ ΓΕΣΥ, δικαιούντο προνομιακή περίθαλψη στα νοσοκομεία σε ιδιωτικά δωμάτια, ενώ οι υπόλοιποι στοιβάζονταν σε θαλάμους με άλλους (ακόμα και δεκάδες αν θυμηθούμε τους αποικιακούς θαλάμους που μας κληροδότησαν οι Άγγλοι). Η κυβέρνηση κατέβαλλε στο ταμείο των Κοινωνικών Ασφαλίσεων τόσο το ποσό του εργοδότη, όσο και αυτό του εργοδοτούμενου. Οι άδειες ασθενείας, δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες, ήταν ατελείωτες.
Όλα αυτά αποτελούν ιστορία, ωστόσο δημιούργησαν το υπόβαθρο ώστε οι εργαζόμενοι στη δημόσια υπηρεσία να δικαιούνται προνομιακής μεταχείρισης. Ίσως, σε άλλες εποχές, επί αγγλοκρατίας κυρίως, όταν δεν υπήρχαν πολλοί που να πληρούν τα προσόντα για να διεκπεραιώνουν γραφειακές εργασίες, να χρειάζονταν κίνητρα. Οι εποχές αυτές όμως έχουν παρέλθει εδώ και πολλές πολλές δεκαετίες, και οι υποψήφιοι να εργαστούν στο δημόσιο κάνουν πλέον ουρά. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι αποτέλεσμα των ευνοϊκών συνθηκών που υπάρχουν στην υπηρεσία. Γεγονός που προφανώς γνωρίζουν και οι ίδιοι, εξ ου και επιλέγουν το δημόσιο τομέα. Λίγα χρόνια αργότερα όμως, παρατηρείται το περίεργο φαινόμενο να περιγράφουν όλοι μία εικόνα καταπίεσης, καταπόνησης, αδικίας και γενικά συνθηκών που ο κάθε ιδιωτικός υπάλληλος νοιώθει τυχερός που επέλεξε (ή δεν προσλήφθηκε) στο δημόσιο.
Όταν μας έκριναν απέξω (η μισητή τρόικα) βρήκαν πως η δημόσια υπηρεσία είναι υπεράριθμη. Και δόθηκαν κάμποσα εκατομμύρια ως κίνητρο αποχώρησης. Σήμερα, χάρη στις καλοσύνες των κομμάτων, φτάσαμε ξανά στους ίδιους αριθμούς. Αλλά όλα τα τμήματα αντιμετωπίζουν –λένε- πρόβλημα στελέχωσης. Τηλεφωνάς στην αστυνομία για να αναφέρεις διάρρηξη στο διπλανό σπίτι και σου λένε δεν υπάρχει κάποιος για να πάει επί τόπου. Οι εκπαιδευτικοί ξεθεώνονται. Τηλεφωνάς στην Πολεοδομία να δεις σε πόσα χρόνια θα βγει η άδεια σου και δεν απαντά κανείς. Τα ίδια και στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, το Τμήμα Υδάτων και παντού. Για όλα φταίει η στελέχωση (όχι η οργάνωση, ούτε η αδιαφορία).
Να πάρουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αύξηση. Κι όχι μόνο 1.5%, αφού η οικονομία πετάει. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι η παραγωγικότητα, η διεκπεραίωση των υποθέσεων σε λογικούς χρόνους, η εξυπηρέτηση του πολίτη.
