Ακόμα κι αν δεν υπάρχει πλέον μαμά, αλλά και το πλαστικό που είναι μέσα φυλαγμένο το σπιτικό φαγητό που θα πάρουμε μαζί μας στο γραφείο ή θα φυλάξουμε στο ψυγείο, είναι αγορασμένο από κάποιο πολυκατάστημα, εμείς θα το αποκαλούμε τάπερ. Θα είναι για πολύ καιρό ακόμα, μέχρι να διαγραφεί κάθε μνήμη, το ταπεράκι που η μαμά ετοίμαζε για εμάς. Κι η δικιά μου η γενιά θα θυμάται τις γυναίκες της δεκαετίας του ’70 και μετέπειτα να καθαρίζουν το σπίτι, να ψήνουν κέικ, να βάζουν τα καλά τους, για να υποδεχτούν φίλες, γειτόνισσες και συγχωριανές και όλες μαζί να ενδιατρίψουν στα μυστικά ενός πλαστικού με πολλές μορφές και χρήσεις. Ενός πλαστικού που πήρε μυθικές διαστάσεις.

Ήταν μια εποχή που οι γυναίκες, κυρίως στα χωριά, δεν είχαν άμεση πρόσβαση σε καταναλωτικά αγαθά, αλλά ούτε και σε κοινωνικά δρώμενα. Κι οι επιδείξεις των δοχείων Tupperware ήταν ένα κοινωνικό δρώμενο, απείρως καταναλωτικό αλλά οι γυναίκες της εποχής το βίωναν ως συμμετοχή σε ένα κόσμο που άλλαζε. Πέραν της πρακτικότητας των πλαστικών δοχείων ήταν ο μύθος γύρω από αυτά. Ένα πετυχημένο marketing πριν ακόμα αυτό αρχίσει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια ως επιστήμη.

Ένας χημικός ονόματι Earl Tupper, κατασκεύασε και πλάσαρε, λίγο μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ένα πλαστικό δοχείο που έκλεινε αεροστεγώς βοηθώντας έτσι στη διατήρηση τροφίμων αλλά και στη μεταφορά. Η μεγάλη επιτυχία προέκυψε όταν η Brownie Wise, μία οικοκυρά, ανέλαβε την πώληση από σπίτι σε σπίτι και αφού στρατολόγησε κάμποσες γυναίκες να τα προωθούν σε επιδείξεις σε σπίτια, μεταξύ καφέ και κέικ, έπεισε τον κύριο Tupper να τα αποσύρει από τα καταστήματα. Ο μοναδικός τρόπος να τα προμηθευτεί κάποιος (ή καλύτερα κάποια) ήταν οι «επιδείξεις τάπερ», οι οποίες σημάδεψαν μια εποχή.

Αν και όλο αυτό ξεκίνησε από την Αμερική σιγά σιγά πέρασε τα σύνορα φτάνοντας σε 100 περίπου χώρες, ανάμεσα στις οποίες και στην Κύπρο που ζούσε τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας της. Ήταν το 1966 και σήμερα ο κύκλος κλείνει. Η εταιρεία ανακοίνωσε πως η σημερινή μέρα είναι η τελευταία που θα δέχεται παραγγελίες. Για κάποιους, θα αποτελέσουν ίσως συλλεκτικά είδη. Για άλλους, τα παστέλ χρώματα των τάπερ θα θυμίζουν άλλες εποχές. Όταν το τζέλι (μοναδικό γλυκό μιας εποχής που πλέον σερβίρεται μόνο στα νοσοκομεία) θα μπορούσε να έχει σχήμα. Όταν οι οικοκυρές μπορούσαν να δώσουν στο πιλάφι από ρύζι σχήμα. Όταν τα μεταλλικά δοχεία μεταφοράς φαγητού αντικαταστάθηκαν από χρωματιστά πλαστικά δοχεία, το ίδιο και οι κανάτες νερού από γυαλί ή κεραμικό… Όταν ακόμα και ένα πλαστικό δημιουργούσε την εντύπωση πως ο κόσμος αλλάζει.