Τρομακτικό όντως το σενάριο, το οποίο εμφανίζεται ολοένα και πιο εμπλουτισμένο. Οι «ωρολογιακές βόμβες» που κυκλοφορούν στους δρόμους, επεκτείνονται και σε άλλης μορφής «βόμβες» που εκρήγνυνται, για όσα εμβρόντητοι είναι καταδικασμένοι οι πολίτες να πληροφορούνται, σε σχέση με τα διατάγματα των ανακλήσεων οχημάτων και κυρίως για τις διαστάσεις που προσλαμβάνει μέρα με τη μέρα ένα ζήτημα, που μόνο αναπάντητα ερωτηματικά αφήνει πίσω του.

Αρχίσαμε με τους αερόσακους ΤΑΚΑΤΑ – πώς διείσδυσαν κι αυτοί στη ζωή μας;- προχωρήσαμε σε θέματα που αγγίζουν ταπετσαρίες, καθρεφτάκια, χερούλια και σε τόσα άλλα τρελά, για τα οποία είμαστε ανυποψίαστοι. Η ροή των διαταγμάτων αρχίζει, όπως δείχνουν τα πράγματα, από σήμερα και ποιος ξέρει τι θα φέρουν στην πράξη, όταν χιλιάδες οχήματα θα βρεθούν ξαφνικά σε καθεστώς ακινητοποίησης και με απρόβλεπτο τον χρόνο της αποκατάστασης της ομαλότητας… Ναι, πρόκειται για χιλιάδες οχήματα και με δεδομένο ότι η εξάρτηση από αυτά στην Κύπρο για μετάβαση στον τόπο εργασίας και σε κάθε άλλο προορισμό, εκφεύγει του φυσιολογικού, απλά και μόνο γιατί δεν μπορέσαμε εδώ και δεκαετίες να στήσουμε ένα υποφερτό συγκοινωνιακό δίκτυο, με ανάλογες υποδομές.

Όταν, όμως, σκάει… άλλη «βόμβα» και για προβληματικά φρένα σε οχήματα (και άντε να βρεις τώρα λογαριασμό), τότε αντιλαμβάνεται κάποιος ότι δεν είναι πλέον θέμα μιας απλής διαχείρισης που μπορεί να γίνει, αλλά για μια ανεξέλεγκτη κατάσταση, που τείνει να ξεφύγει από τον οποιοδήποτε έλεγχο και να εκτραπεί σ’ ένα απέραντο χάος… Και με τα όσα με δόσεις σκάνε, ποιος γνωρίζει τι θα ακούσουμε στη συνέχεια και για ποιους άλλους λόγους θα ρέουν ασταμάτητα ανανεωμένα διατάγματα. Άλλωστε, αρκετή ανάσα πήραμε από τα τότε – ποιος μπορεί να τα ξεχάσει;- υγειονομικά. Επέστη ο χρόνος να προσαρμοστούμε, φαίνεται, και σε άλλης μορφής διατάγματα, γιατί, προφανώς, τόσο πολύ μας έλειψαν… Τα ίδια δεν φαίνεται να έχουν διαθέσεις να μας εγκαταλείψουν τόσο ασπλάχνως…

Σε μια εποχή που το «θαύμα» της τεχνητής νοημοσύνης μας υπόσχεται τόσα πολλά, μέχρι σημείου θεοποίησης της ανθρώπινης δυνατότητας και ικανότητας σ’ επίπεδο επιτευγμάτων, έρχονται να μας προδώσουν… τα πολύ πιο απλά και στοιχειώδη, που είναι μάλιστα και θέμα ζωής και θανάτου. Πόσο, αλήθεια, φτήνυνε αυτό που ονομάζεται ανθρώπινη ζωή, σε μια εποχή που ο άνθρωπος έτρεφε την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να ελέγχει τα πάντα; Τα ερωτήματα πάρα πολλά για ένα θέμα, που θα έπρεπε όλα να είναι τόσο αυτονόητα. Και ποιος τα απαντά τώρα και πόσο αξιόπιστες εξηγήσεις μπορεί να δώσει, όταν η δίνη στην οποία περιπλεκόμαστε, φαντάζει τόσο αδιέξοδη; Κατά τα άλλα, η διαπίστωση ότι στους κυπριακούς δρόμους υπάρχουν οχήματα «ωρολογιακές βόμβες», είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα, όσο απίστευτη κι αν φαινόταν έως τώρα. Με τόσο σπασμένα φρένα… που τρέχει όλος ο κόσμος σήμερα, δεν είναι παράξενο που συμβαίνει και σ’ εμάς αυτό. Να το αντέξουμε…