ΠΑΙΔΙΑ με αντι-κοινωνική συμπεριφορά. Παιδιά που προκαλούν ζημιές, καταστροφές. Παιδιά που χάνουν άδικα τη ζωή τους καθώς μπαίνουν στον δαιδαλώδη και αδιέξοδο δρόμο των ναρκωτικών. Περιγράφουμε μια εικόνα, μια πραγματικότητα, την οποία βιώνουμε σχεδόν καθημερινά. Και είναι άκρως ανησυχητική καθώς φαίνεται πως αυτά τα φαινόμενα βαθμηδόν ενισχύονται και εάν δεν αντιμετωπισθούν θα καταστούν κυρίαρχα.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ τα φαινόμενα αντι-κοινωνικής συμπεριφοράς προσλαμβάνουν σοβαρές και επικίνδυνες διαστάσεις. Γιατί χάνονται ζωές. Επειδή με το παραμικρό ξεσπούν καυγάδες, ξυλοκοπούνται με αγριότητα παιδιά. Για την ακρίβεια παιδιά κτυπάνε παιδιά! Παιδιά χάνονται από τα ναρκωτικά.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ να βρούμε πολλούς λόγους για να εξηγήσουμε τα φαινόμενα αυτά. Υπάρχουν και επιστημονικές εξηγήσεις και προσφέρονται και διέξοδοι. Το θέμα είναι να αξιοποιούνται οι επιστημονικές μέθοδοι και να έχουν αποτελέσματα. Και εμείς, με βάση τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, δεν διαπιστώνουμε αποτελέσματα.
ΤΙ φταίει; Υπάρχουν συλλογικές ευθύνες. Και το κράτος, οι υπηρεσίες του αλλά και η οικογένεια. Λειτουργεί αποτρεπτικά η οικογένεια; Τι προβλήματα μπορεί να κουβαλάει ένα παιδί από το σπίτι και να οδηγείται σε αντι-κοινωνικές συμπεριφορές; Βοηθάει το σχολείο, ώστε τα παιδιά να μην επιλέγουν την οδό των ακραίων συμπεριφορών; Οι κοινωνικές υπηρεσίες, το κράτος, τι ρόλο διαδραματίζουν;
ΕΧΟΥΜΕ περιγράψει πιο πάνω ποιοι μπορεί να έχουν ευθύνες. Θα επαναλάβουμε πως οι ευθύνες είναι συλλογικές. Κάποιοι έχουν περισσότερες και άλλοι λιγότερες. Αλλά προφανώς το ζητούμενο δεν είναι το θέμα των ευθυνών αλλά να γίνουν διορθωτικές κινήσεις. Να γίνουν ενέργειες που θα ανατρέψουν εν πολλοίς τη σημερινή εικόνα και θα μειώσουν, μηδενίσουν, τέτοιες ακραίες και επικίνδυνες συμπεριφορές.
ΔΕΝ υπάρχει μαγική συνταγή. Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα. Θα μπορούσε να ήταν πριν πολλά χρόνια. Τότε, για παράδειγμα, που τα ναρκωτικά κτυπούσαν την πόρτα της κυπριακής κοινωνίας. Τότε που υπήρχαν μεμονωμένα περιστατικά.
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξυπνά μια μέρα και θέλει να βάζει φωτιές, να εμπλέκεται σε καυγάδες, να προκαλεί επεισόδια στα γήπεδα. Κανένας δεν γεννιέται χούλιγκαν. Συνεπώς, θα πρέπει αντί να αιφνιδιαζόμαστε ως κοινωνία με τα φαινόμενα αυτά, οφείλουμε να ενσκήψουμε με σοβαρότητα και να αναζητήσουμε τρόπους αντιμετώπισης της νεανικής παραβατικότητας, του χουλιγκανισμού. Αυτό επιβάλλεται να γίνει και πρέπει να γίνει αμέσως, χωρίς αναβολές και χωρίς αναστολές. Συλλογικά και αποτελεσματικά. Από θεωρίες και διαπιστώσεις έχουμε μπουχτίσει.
