Η Χαμάς δοκιμάζει εκ νέου επικίνδυνα την υπομονή όλων, πιστεύοντας ότι με τις επιχειρήσεις του IDF να συνεχίζονται στα Γάζα και την τεράστια πίεση που ασκείται στο Ισραήλ για να τις τερματίσει, θα κερδίσει χρόνο και μαζί το όποιο έδαφος στις συνομιλίες.

Το χθεσινό ναυάγιο και ειδικά το γεγονός ότι η Χαμάς ενέπαιζε τους πάντες για ώρες προβάλλοντας νέα αιτήματα, είναι μια εξέλιξη από την οποία κανείς δεν επωφελείται. 

Ούτε και ο Βενιαμίν Νετανιάχου και η κυβέρνησή του η οποία προ πολλού έχει συνειδητοποιήσει ότι όσο κι αν τα όσα λέει για τη Χαμάς είναι αλήθεια, τα όσα αναμένονται από την Ιερουσαλήμ, είναι εντελώς άλλο θέμα. Και πως το ένα δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για το άλλο. 

Την ώρα που οι αυτοί που πληρώνουν το τίμημα είναι άμαχοι στη Γάζα και οι όμηροι. 

Συν η κόπωση του κόσμου εκτός αλλά και εντός Ισραήλ.

Μιλώντας όμως για το τελευταίο, ο έξω κόσμος διαπράττει ένα τεράστιο και εξαιρετικά επιζήμιο για την ειρήνη και το μέλλον λάθος. Η ισραηλινή κοινωνία, η πιο ενήμερη εκ της διαχρονικής ανάγκης της να επιβιώσει αλλά πιο συμμετοχικά πολιτικοποιημένη κοινωνία παγκοσμίως, παρακολουθεί με αποτροπιασμό τα όσα γίνονται έξω, επί του προκειμένου μόνο στη Δύση, λόγω άγνοιας, συστηματικής παραπληροφόρησης αλλά και του αντισημιτισμού ο οποίος καλπάζει. 

Ακόμα και στις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης να πάει κανείς, και το έχω κάνει πολλές φορές, άνθρωποι οι οποίοι μισούν τον Νετανιάχου και την πολιτική του είναι σοκαρισμένοι από το πού έχουν οδηγηθεί τα πράγματα αλλά και την ευκολία με την οποία τόσος πολύς κόσμος δαιμονοποιεί τους Εβραίους, ωσάν να ήταν κάτι διαφορετικό από όλους τους όλους. 

Αυτό δε που σοκάρει αυτούς τους Ισραηλινούς, το 60% περίπου ας μην ξεχνάμε, είναι το γεγονός ότι εξ αρχής, η Δύση, όχι ο αραβικός κόσμος, παρασυρόμενη από ακραίες πολιτικά αλλά όπως και ισλαμιστικές δυνάμεις, τάχθηκε ενάντια στο Ισραήλ πριν καν εκείνο μπει στη Γάζα. 

Ακόμα και την ημέρα εκείνη, την 7η Οκτωβρίου, ακόμα και στην Κύπρο, στις Φοινικούδες στη Λάρνακα, Άραβες πανηγύριζαν τις σφαγές και μοίραζαν γλυκά «για την Παλαιστίνη». Στις μέρες που ακολούθησαν έσκιζαν τις αφίσες με τους αγνοουμένους σε όλες τις δυτικές πόλεις και ενώ στη Δύση οι εκδηλώσεις συμπαράστασης στα θύματα και το Ισραήλ γίνονταν σε κλειστές αίθουσες, ποτάμια κατέβαιναν στους δρόμους των δυτικών πρωτευουσών.

Είναι η αρρώστια της «σιωπηρής πλειονότητας» της Δύσης από τη μία και της παραπληροφόρησης από την άλλη όπως και το γεγονός ότι όποιος διατυπώσει μια άλλη άποψη – και τότε έτσι ήταν και πριν πέντε, χρόνια και πριν δέκα και πριν είκοσι – βρίσκεται αντιμέτωπος με αυτό που στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αποκαλείται Shitstorm, ελληνιστί Σκατοθύελλα: λοιδορείται, στιγματίζεται ως πληρωμένος και ένα σωρό άλλα από μία θλιβερή μειονότητα ανθρώπων, με επιλεκτικές ευαισθησίες και αλλότρια κίνητρα η οποία όμως ελλείψει ενασχόλησης των υπολοίπων όχι μόνο κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο αλλά καταλήγει να μοιάζει Η άποψη της Δύσης σ’ αυτή την Ιστορία. Ενώ δεν είναι.

Ακόμα και οι άνθρωποι οι οποίοι γνήσια ενδιαφέρονται, λένε αυτοί πάντα οι Ισραηλινοί, οι άνθρωποι οι οποίοι επικρίνουν τον Νετανιάχου όπως και εκείνοι, τουλάχιστον προς τα έξω ελάχιστη έως και καθόλου συμπάθεια έδειξαν ή δείχνουν. Και αυτό, στην απάθεια των υπολοίπων και υπό τις ιαχές των αντισημιτών διότι αντισημίτες είναι, μοιάζει σαν αποδοχή της δαιμονοποίησης των Εβραίων ούτε καν των Ισραηλινών μόνο, η οποία υπήρχε και μάλιστα πολύ έντονη πολύ πριν την 7η Οκτωβρίου. Μετά την οποία, και πριν την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, οι μόνες εκδηλώσεις που γίνονταν στη Δύση για τις σφαγές γίνονταν με πρωτοβουλία Εβραίων. Γεγονός κι αυτό.

Είναι λοιπόν αδύνατο να πείσει κανείς αυτούς τους ανθρώπους, πάντα για αυτούς μιλάμε, ότι τα πράγματα είναι αλλιώς όσο ο υπόλοιπος κόσμος δεν αντιδρά. Το δε ζήτημα των ομήρων ελαχίστως εγείρεται και αυτό στη Δύση από την πρώτη μέρα, όπως και η φρίκη που έζησαν και ζουν, όσοι κρατούνται και είναι εν ζωή ακόμα. 

Η υπόθεση των Μπίμπας, η κτηνώδης απαγωγή ενός βρέφους δέκα μηνών και ενός νηπίου τεσσάρων ετών με τη μητέρα τους, η φρικιαστική τους δολοφονία στη συνέχεια αλλά και η μετατροπή των «τελετών» παράδοσης των σορών τους σε θέαμα το οποίο ολοκληρώθηκε με… άλλα παιδιά τα οποία έβγαλαν στη σκηνή για να γιορτάσουν τους φόνους, ήταν ένα από τα πολλά που επηρέασαν καταλυτικά αυτό το κομμάτι της ισραηλινής κοινής γνώμης. Το οποίο όπως και πολλοί που σφαγιάστηκαν την 7η Οκτωβρίου, υποστήριζε αλλά και εργαζόταν για την ειρήνη και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των Παλαιστινίων.

Αυτό λοιπόν το κομμάτι, ένα κομμάτι ήπιο, μορφωμένο και με αντίληψη δεν μπορούσε και δεν μπορεί να δεχθεί ούτε τον αντισημιτισμό, ούτε και την αδιαφορία των δυτικών για το γεγονός ότι αγωνίζονται εδώ και 77 χρόνια για την επιβίωσή τους όταν ο διακηρυγμένος στόχος των ισλαμιστών και των «προοδευτικών» είναι η «Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» η οποία δεν σημαίνει βέβαια δύο κράτη ούτε εννοεί τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα αλλά την εξαφάνιση του Ισραήλ. Αυτός είναι ο κόσμος ο οποίος ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή για να βρεθεί μια λύση.

Αμήχανα δε παρακολουθεί την ευρεία χρήση μεταξύ άλλων της Νετουρέι Κάρτα, μιας αίρεσης Εβραίων οι οποίοι ζητούν να καταστραφεί το Ισραήλ διότι, λέει, πρέπει να το φτιάξει ο Μεσσίας πρώτα (!) ως τους… λογικούς Εβραίους. Το ίδιο και τις απόψεις των κομμουνιστών και της υπόλοιπης ακροαριστεράς ως τους λογικούς Ισραηλινούς. 

Το δε συγκλονιστικότερο όλων είναι το πώς αγνοούνται οι εκκλήσεις του Μαχμούτ Αμπάς να αφεθούν ελεύθεροι οι όμηροι και να αφοπλιστεί η Χαμάς. Κανείς δεν τις προσέχει, κανείς δεν τις επαναλαμβάνει. Κανείς δεν απευθύνεται στη Χαμάς ή στο Κατάρ για την πιέσει. Είναι σαν να μην υπάρχει. Για να μην χαλάσει το αφήγημα.

Φυσικά θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει με αγνές προθέσεις ακόμα κι αν αποκαλεί τα τέρατα που την απαρτίζουν «μαχητές»: πώς να λάβουν υπόψη μια οργάνωση τρομοκρατική; Και είναι σωστό. Μόνο που, τότε, πώς μπορούν για πρώτη φορά στην παγκόσμια Ιστορία να δέχονται τα στοιχεία που η Χαμάς δίνει ως δεδομένα; 

Πότε το έκαναν; Με τον ISIS; Με τους Ταλιμπάν; Με την αλ Κάιντα; 

Πώς μπορούν, λοιπόν, ρωτούν αυτοί οι Ισραηλινοί, να αποδέχονται συμψηφισμό τρομοκρατών και αμάχων, πρωτοφανές επίσης. Και κυρίως γιατί το κάνουν; 

Μήπως διότι έτσι θα μπορούν κάποιοι να φορτώνουν τα πάντα στους «κακούς Εβραίους» και μέσα από το διαχρονικό αφήγημα των «καημένων Παλαιστινίων» να φτάνουν πλέον και στο σημείο να χαρίζουν τη σιωπή τους στη Χαμάς, όταν δεν χρησιμοποιούν τους ψευδείς, όπως με στοιχεία της ίδιας διαφάνηκε αριθμούς της, για να συμψηφίζουν τους τρομοκράτες με τους αμάχους. Μήπως διότι η Δύση τους κατανοεί κάπως όταν σκοτώνουν 1.200 ανθρώπους 24 ώρες; 

Η Δύση θα εκπλαγεί εάν τους ακούσει. Και εάν όντως θέλει λύση, όχι From The River Το Τhe Sea και άλλα καλέσματα σε (πραγματικές) γενοκτονίες που δεν μας ενοχλούν, πρέπει να καταλάβει ότι χωρίς αυτούς τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει και πως, μετά την 7η Οκτωβρίου, οι αριθμοί τους μειώνονται δραματικά. Γιατί νιώθουν πως είναι μάταιο και πως απλώς η Δύση δεν θέλει να τους ακούσει, όπως πάντοτε έκανε. Και, μεταξύ μας, μάλλον έχουν δίκαιο.