Φωτιές άναψε με την παρακάτω ανάρτησή του στο Facebook για τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας, ο δημοσιογράφος της «Καθημερινής» Αθηνών, Λουκάς Βελιδάκης:
«Είναι σαν να κατηγορείς το θύμα βιασμού – πώς τόλμησε και αντέδρασε; Αυτή δεν φορούσε προκλητικά ρούχα; Έτσι και οι Ουκρανοί που πολεμούν για την εδαφική τους ακεραιότητα, για τα παιδιά που απήχθησαν, για τις οικογένειες που ξεριζώθηκαν – τόσο “ερεθίζουν” τον Πούτιν.
Η ρωσική προπαγάνδα, και οι πρόθυμοι φορείς της –από πολιτικούς και “δημοσιογράφους”, μέχρι απλά πρόθυμους ηλίθιους, που μπορεί να είναι και ευρωβουλευτές– παρουσιάζουν ως “επικίνδυνη κλιμάκωση” όχι τον πόλεμο που ξεκίνησε η Ρωσία, αλλά την άμυνα της Ουκρανίας. Άμυνα ήταν, άλλωστε, και το χθεσινό εντυπωσιακό χτύπημα με drones σε ρωσικά στρατιωτικά αεροδρόμια.
Κι όσοι στην Ελλάδα αναπαράγουν αυτό το αφήγημα –“οι Ουκρανοί φταίνε που δεν σταματούν”, “η Δύση σπρώχνει στον πόλεμο”– ουσιαστικά υιοθετούν την ιδέα ότι η επιβίωση ενός κράτους πρέπει να σταθμίζεται με όρους “μη ενόχλησης” του εισβολέα. Ότι η αποφυγή της σύγκρουσης είναι πιο σημαντική από το δίκιο του αμυνόμενου.
Εδώ έχουμε μια ηθική αντιστροφή: Το πρόβλημα δεν είναι η εισβολή, αλλά η άμυνα. Όσο οι Ουκρανοί συνεχίζουν να πολεμούν, “δεν τελειώνει ο πόλεμος”. Άρα, ας σταματήσουν. Ας παραδοθούν. Ας δώσουν εδάφη. Ας κλείσουν τα μάτια. Μόνο έτσι, υποτίθεται, θα “ηρεμήσει” ο Πούτιν. Αλλιώς… θα κλιμακώσει.
Και πώς θα κλιμακώσει; Θα εισβάλει σε άλλη χώρα; Θα πλήξει αμάχους στον ύπνο τους; Θα ισοπεδώσει τη Μαριούπολη; Θα προκαλέσει νέα Μπούτσα; Θα χτυπήσει στον σταθμό του τρένου στο Κραματόρσκ; Σε κάποια παιδική χαρά στο Σούμι; Ο ρωσικός στρατός θα προχωρήσει σε βασανιστήρια, βιασμούς, απαγωγές παιδιών; Λέτε;
“Κλιμάκωση” είναι η αντίσταση. Η επιμονή να μη νικήσει ο εισβολέας. Και το πιο επικίνδυνο στο αφήγημα των πουτινόφιλων δεν είναι η άγνοια ή η ιδεοληψία. Είναι η αδιαφορία για το ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος. Η συνειδητή διαστρέβλωση. Η αδυναμία –ή η άρνηση– να διακρίνει κανείς ότι η Ιστορία δεν συγχωρεί».
Συμφωνώ απόλυτα. Υπήρχαν πολλά σχόλια. Ένα από αυτά, από τον παλιό μου συνάδελφο στην «Ελευθεροτυπία» Αθηνών, Γιώργο Παπαδόπουλο –Τετράδη, τον οποίο εμείς ξέραμε ως «τον Καιρό». Διότι, στην τελευταία σελίδα που είχαμε τον χάρτη της Ελλάδος για τα μετεωρολογικά (και κάτω-κάτω τη δική μου στήλη, με το ίδιο όνομα τώρα στον «Φ»), υπήρχε στην κορυφή ένα κενό τετραγωνάκι. Ο Γιώργος το «γέμιζε» με μερικές από τις πιο ευφυείς ατάκες που διάβασα ποτέ. Χάρη σ’ αυτόν, όλοι οι αναγνώστες ξεκινούσαν το διάβασμα από την τελευταία σελίδα, όπου είχα τρυπώσει κι εγώ!
Λοιπόν, όταν διάβασα στον τοίχο του Βελιδάκη όσα έγραψε ο «Καιρός», δεν άντεξα. Και του απάντησα αυτό:
«Άρα, συμπερασματικά: Όλα τα σοβαρά, επαγγελματικά (όχι σαν τα δικά μας!) και έγκυρα ΜΜΕ σε διάφορες χώρες – τα ξέρεις Γιώργο, δεν χρειάζεται να τα αναφέρουμε, εφημερίδες με δημοσιογράφους ερευνητές που εμείς δεν είχαμε ποτέ, που γκρέμισαν Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, ή άλλες, που τώρα που μιλάμε έχουν ένα δίκτυο ανταποκριτών και απεσταλμένων στα πολεμικά μέτωπα, που πάλι εμείς, ούτε το νυχάκι τους. Τσέκαρε μόνος σου την Λιζ Ντουσέτ του BBC. Διάβασε τα διαπιστευτήριά της. Πού έχει πάει, τι έχει μεταδώσει. Τι σπουδές έχει κάνει. Τσέκαρε τον Πίτερ Σίμπσον, που ακόμα, στη δική μας ηλικία, είναι εκεί, στα μέτωπα της φωτιάς, που εμείς δεν πήγαμε ποτέ.
Μόνο καθόμαστε και γράφουμε από μίλια μακριά, ό,τι νομίζουμε ό,τι συμβαίνει. Ή αντιγράφουμε τις ανταποκρίσεις τους. Θες να σου απαριθμήσω και τους σκοτωμένους; Θέλεις να τσεκάρεις καλά πώς η Ρωσία του Πούτιν εξαφάνισε τον Ναβάλνι;. Ήταν πράκτορας και αυτός; Των …αδίστακτων Ουκρανών; Μάθε πόσο άσχημο παιχνίδι παίζουν χρόνια οι Ρώσοι στην Κύπρο που αναφέρεις. Αγόρασαν κυπριακά–ευρωπαϊκά διαβατήρια και αλωνίζουν τώρα. Δήθεν φίλοι μας. Άνοιξαν προξενείο στα κατεχόμενα. Αγοράζουν γη που ανήκει σε Ελληνοκύπριους πρόσφυγες και θησαυρίζουν. Δεν θέλουν να αξιοποιηθεί το φυσικό αέριο που έχει η Κύπρος, με αγωγό μέσω Τουρκίας, παραθαλάσσια, γιατί θα χάσουν αυτοί την μπάζα.
ΥΓ: Σταματώ εδώ, και δεν θα πω άλλα. Ένταξέ με και εμένα αν θες στους “πουλημένους Ουκρανούς”. Εγώ, θα σε βλέπω πάντα ως μια ανεξάρτητη φωνή, και ως έναν από τους πιο διαβασμένους, στην ελληνική γραμματεία και Ιστορία, Έλληνες δημοσιογράφους. Τι έπαθες, ρε Γιώργο; Χρ.».
(*) Εικονογράφηση από άρθρο της New York Times με τίτλο «Η Τέχνη της Διαφωνίας»
