Η πανελλαδική απεργία χθες των δημοσιογράφων στην Αθήνα με αίτημα για συλλογικές συμβάσεις σε όλους, μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω πράγματα που εκκρεμούν πολύ.
Καταπιάστηκα, συγκεκριμένα, με τακτοποίηση της βιβλιοθήκης μου. Που δεν σημαίνει ότι κατεβάζω τα βιβλία, καθαρίζω τα ράφια, και τα ξαναβάζω στη θέση τους.
Όχι. Κάθε βιβλίο, πριν επιστρέψει στο ράφι του, περνάει από την δική μου «επιθεώρηση».
Όσα έχω διαβάσει, έχουν στην πρώτη σελίδα την ημερομηνία που άρχισα το διάβασμα και πότε το τέλειωσα.
Σε όλες σχεδόν τις σελίδες, υπάρχουν οι πολύτιμές μου υπογραμμίσεις, με σκέψεις και παρατηρήσεις.
Πολλές φορές σκέφτομαι, κάπως τολμηρά και …επικίνδυνα ομολογώ, μήπως γράψω εγώ ένα βιβλίο με όλες τις υπογραμμίσεις και σημειώσεις μου.
Για παράδειγμα, τώρα διαβάζω το βιβλίο «Αλλαγές και Ανατροπές – Μια Πολιτική Ανατομία της Κρίσης 2009 – 2019», του έμπειρου και έγκυρου δημοσιογράφου, Πάνου Λουκάκου, Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Με τεκμηριωμένα στοιχεία και αδέσμευτη και αντικειμενική παρουσίασή τους, ονομάζει όλα εκείνα τα πολιτικά πρόσωπα, ανάμεσά τους και δύο πρωθυπουργός (τον Κώστα Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά), που αποδείχθηκαν αμφότεροι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Πολύ λίγοι, για να μαζέψουν τα χάλια που σκόρπισαν.
Το χειρότερο, ό,τι άνοιξαν τον δρόμο να έρθει ο φουριόζος Αλέξης Τσίπρας, μαζί με τον ακροδεξιό και δίχως αρχές, Πάνο Καμμένο.
Τα Μνημόνια που πληρώσαμε όλοι, για να μην χρεοκοπήσει η χώρα, πόνεσαν τους πιο φτωχούς πολίτες. Αλλά και όλους εκείνους που είχαν στρώσει τις δουλειές και τα επαγγέλματά τους, που είχαν κάνει οικογένεια, που είχαν πάρει ένα δάνειο για το νέο τους σπιτικό. Και κάποιοι άλλοι, τον καιρό της απληστίας και της χρηματιστηριακής τρέλας, που νόμισαν ότι γίνανε όλοι Ωνάσηδες, έπαιρναν δάνεια με τη σέσουλα, πήγαιναν στην Νέα Υόρκη για γουίκεντ, και έπιναν σαμπάνια στο Empire State Building.
Παρόμοια τρέλα έζησε και η Κύπρος.
Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας σε αυτή τη δεκαετία της κρίσης και των μνημονίων, έγιναν στην Ελλάδα 6 εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις, τρεις ευρωεκλογές και ένα δημοψήφισμα.
Όλοι το θυμόμαστε ως ένα από τα πιο κίβδηλα δημοψηφίσματα που έγιναν ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα. Μάλιστα, λόγω εκείνου του δημοψηφίσματος καθιερώθηκε διεθνώς και η λέξη κωλοτούμπα.
Παρέλασαν τότε στην κρίση 6 κυβερνήσεις – Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα και Μητσοτάκη. Εξέπεσαν 9 αρχηγοί κοινοβουλευτικών κομμάτων – ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Φώτης Κουβέλης, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βασίλης Λεβέντης, ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Πάνος Καμμένος. Στη συνέχεια εξέπεσε και 10ος, ο Αλέξης Τσίπρας.
Επίσης, 6 κόμματα με κοινοβουλευτική παρουσία εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό χάρτη. Η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ, του Κουβέλη), το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, το Ποτάμι του Θεοδωράκη, η Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου και η Χρυσή Αυγή της γνωστής συμμορίας, που, μάλιστα, κατέληξε στη φυλακή.
ΥΓ: Από το ράφι μου, ξανακοίταξα το «Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος», το best-seller βιβλίο του Αμερικανού ψυχίατρου, Μόργκαν Σκότ Πεκ, 1936-2005. Παραμένει επίκαιρο. Κι ας έχει προχωρήσει πολύ η ψυχιατρική επιστήμη. Ένα απόσπασμα:
«Η ζωή είναι δύσκολη. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, επειδή όταν την έχουμε αντιληφθεί πραγματικά, την ξεπερνάμε. Όταν έχουμε μάθει αληθινά ότι η ζωή είναι δύσκολη –όταν πραγματικά το καταλάβουμε αυτό και το δεχτούμε–, τότε η ζωή παύει να είναι δύσκολη. Γιατί όταν γίνει αυτό αποδεκτό, το γεγονός ότι η ζωή είναι δύσκολη, παύει να έχει σημασία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δε βλέπουν βαθιά αυτήν την αλήθεια, ότι η ζωή είναι δύσκολη. Αντί γι’ αυτό, γκρινιάζουν ασταμάτητα με θόρυβο ή σε χαμηλούς τόνους για τα πελώρια προβλήματά τους, για τα βάρη και τις δυσκολίες της, λες και η ζωή είναι γενικά εύκολη, λες και η ζωή πρέπει να είναι εύκολη.
Εκφράζουν την πίστη τους θορυβώδικα ή με λεπτό τρόπο, ότι οι δυσκολίες τους αποτελούν ένα μοναδικό είδος δοκιμασίας που δεν έπρεπε να υπάρχει και που, κατά παράδοξο τρόπο, έπληξαν ειδικά αυτούς, τις οικογένειές τους, το σόι τους, την τάξη τους, το έθνος τους, ή ακόμα το γένος τους και όχι άλλους.
Τη γνώρισα αυτή την γκρίνια γιατί έχω και εγώ σ’ αυτήν το μερτικό μου. Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα. Θέλουμε να γκρινιάζουμε για αυτά ή να τα λύνουμε; Θέλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να τα λύνουν;
Η πειθαρχία είναι μια βασική συλλογή εργαλείων που χρειαζόμαστε για να λύνουμε τα προβλήματα της ζωής. Χωρίς πειθαρχία δεν μπορούμε να γίνουμε τίποτα. Με λίγη πειθαρχία μπορούμε να λύσουμε μόνο λίγα προβλήματα. Με ολική πειθαρχία μπορούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα».
