–«Δεν ξέρει τίποτα, και νομίζει πως ξέρει τα πάντα. Αυτό, δείχνει μια ξεκάθαρη κλίση προς την πολιτική» – Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, 1856-1950, Ιρλανδός κριτικός, δραματουργός, θεατρικός συγγραφέας, που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1925.

Σε πρόσφατο λόγο του σε συνέδριο στην Αγία Πετρούπολη, ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντίμιρ Πούτιν, ξεκίνησε λέγοντας κάτι που δεν είναι καινούργιο.

«Το έχω ξαναπεί», (σ.σ.: στο διαβόητο άρθρο του τον Ιούλιο του 2021), «ότι οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί είναι ένας λαός. Υπό αυτήν την έννοια, όλη η Ουκρανία είναι δική μας».

«Υπάρχει ένας παλιός κανόνας», συνέχισε, «που λέει ότι όπου πατάει το πόδι του ο Ρώσος στρατιώτης, αυτό είναι δικό μας».

Σκέφτομαι, αυτόματα, ότι κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να πει και ο δικός μας κατακτητής στην Κύπρο. Δεν τους εξισώνω. Γιατί υπό άλλες συνθήκες, δεν θα είχε κανένας τους πρόβλημα να επιτεθεί εναντίον του άλλου.

Σκέφτομαι, επίσης, ότι και οι δύο «έκπτωτοι» πρώην πρωθυπουργοί της Ελλάδος, Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς, υιοθετούν μια παρόμοια προσέγγιση για τα ελληνοτουρκικά. Ό,τι δηλαδή «είναι όλα δικά μας».

Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, τις περισσότερες φορές μόνοι βγάλαμε τα μάτια μας!

Το χειρότερο απ’ όλα, είναι ότι κατά καιρούς όλοι μιλάνε για την ανάγκη «μιας ενιαίας γραμμής στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό», αλλά στην πράξη υπονομεύουν αυτό ακριβώς που συμφώνησαν.

… Και γράφοντάς τα αυτά, σκέφτομαι τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή, Μανόλη Αναγνωστάκη, που έφυγε από τη ζωή αυτές τις μέρες, 23 Ιουνίου 2005 συγκεκριμένα, ότι:

«Όταν σε απογοητεύει ένας άνθρωπος, μην το αναλύεις πολύ. Δεν έφταιγε ο ίδιος. Τόσος ήταν πάντα…».

> Πολεμικό υστερόγραφο: Συγγνώμη, αλλά δεν υπάρχουν πολλές χώρες στον κόσμο που να εκθειάζουν τους δημοσιογράφους απεσταλμένους τους σε πολεμικά μέτωπα τόσο πολύ και, μάλιστα, ότι «πρωτεύουν». Πόσο μάλλον όταν τα μεγάλα και σοβαρά ξένα τηλεοπτικά δίκτυα έχουν ένα τεράστιο δίκτυο από άρτια κατηρτισμένους και εκπαιδευμένους ανταποκριτές σε πάρα πολλές χώρες.

> Εκεί, καλλιεργούν τις επαφές και τις πηγές τους. Εκεί, ξέρουν όλα τα κατατόπια. Εκεί, μαθαίνουν πράγματα που δεν μπορεί κανένας που θα αποσπαστεί προσωρινά να μπει στο πνεύμα. Όχι πως δεν έχουν τα προσόντα. Τα έχουν και με το παραπάνω. Απλώς, τα κανάλια μας δεν έχουν τα μέσα, οικονομικά και άλλα, για να επενδύσουν σε καλούς πολεμικούς ανταποκριτές. Που, όταν δεν έχει πολέμους, καλύπτουν και άλλα πράγματα. Ο κόσμος μας δεν είναι μόνο εμείς!…

> Η ειδησεογραφία είναι το ακριβότερο «προϊόν» των ΜΜΕ. Η επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό και σε τεχνολογία είναι τεράστια. Οπωσδήποτε βοηθούν τα ξένα ή ντόπια ειδησεογραφικά πρακτορεία. Ή ακόμα και οι συνεργασίες με άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς. Όμως, για να μπορείς να πεις ότι έχεις και εσύ «εγχώρια παραγωγή ειδησεογραφίας», δεν φτάνει το franchising. Πολύ απλά διότι η ενημέρωση δεν είναι αλυσίδα fast-food!

Το περιστατικό με έναν και μία αστυνομικό στην Κύπρο, που όλοι ξέρουν και όλοι συζητάνε, έγινε «ιογενές» (εκ του viral!…) και εδώ στην Ελλάδα. Οι μεν, το χλεύασαν ως «ωραίο καλαμπούρι». Οι δε, του ηθικοπλαστικού σωματείου, βγήκαν από τα ρούχα τους και φώναζαν «τι ντροπή»!

Με ενόχλησαν και τα δύο στρατόπεδα. Και συντάσσομαι με τον ιντερνετικό μου φίλο, Κώστα Κάπο, που έγραψε στο Facebook αυτό:

«Πού στον Διάολο είναι οι Αρχές προστασίας προσωπικών δεδομένων, όταν η (έστω και αμφιβόλου ηθικής) προσωπική ζωή 2 αστυνομικών βγαίνει στα μανταλάκια, με ΠΑΡΑΝΟΜΑ βίντεο; Ζούμε ακόμα στην εποχή που έσερναν τους μοιχούς τυλιγμένους με σεντόνι, στο Τμήμα;

Πού στον Διάολο είναι αυτές οι Αρχές όταν δίνονται οικογενειακά στοιχεία των ατόμων (παντρεμένη με 4 παιδιά, 40 ετών κ.λπ.);

Ή επειδή είναι Κύπριοι, όλα αυτά που ισχύουν για εγκληματίες στον τόπο μας, δεν ισχύουν γι’ αυτούς; Ευρωπαίοι πολίτες είναι κι αυτοί και αν σας πάνε στα Δικαστήρια, θα σας πάρουν τα σώβρακα!

Και καλά θα κάνουν, ιστοσελίδες, φυλλάδες και κανάλια του κ…!!!».