Στη διάρκεια του Πολέμου των Δώδεκα Ημερών το θέμα της Γάζας είχε σχεδόν «εξαφανιστεί» από τα δελτία ειδήσεων διεθνώς, ενδεικτικό και αυτό της εποχής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με την αστραπιαία αναπλήρωση των πληροφοριών ή αν το προτιμά κανείς, τη βραχύβια πλέον ζωή της είδησης, ανεξαρτήτως σημασίας.
Αίφνης η Γάζα «επέστρεψε». Όχι μόνο επειδή είναι – και πάλι – το θέμα που πουλάει περισσότερο αλλά επειδή αυτό που ζούμε είναι το τέλος αυτή της ιστορίας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είτε ο IDF καταφέρει, όπως υποστηρίζει, να τελειώσει με τη Χαμάς το επόμενο δεκαπενθήμερο, είτε πάλι η τελική προέλαση του στη Γάζα σταματήσει, λόγω του εξαναγκασμού της Ιερουσαλήμ από τον Ντόναλντ Τραμπ να το πράξει, μετά και τη σημερινή δήλωση – υπόδειξη προς τον Νετανιάχου.
Το θέμα πια δεν είναι το εάν, αλλά το πόσο σύντομα θα τελειώσει και το με ποιους όρους θα παραδοθούν οι όμηροι. Είναι ξεκάθαρο πως όσο το Ισραήλ προχωρά, τόσο μειώνονται και τα διαπραγματευτικά περιθώρια της Χαμάς.
Ο κίνδυνος όμως είναι μεγάλος, για τους αμάχους στη Γάζα όπως και για το Ισραήλ καθώς η εικόνα του έχει πληγεί όσο ποτέ προηγουμένως. Αυτό το ζήτημα είναι ίσως και η μοναδική επιτυχία των ισλαμιστών μετά την 7η Οκτωβρίου.
Το ότι οι αριθμοί των νεκρών τρομοκρατών ενώ υπερτερούν με διαφορά συμψηφίζονται με εκείνους των αμάχων, όπως τους δίνει η Χαμάς κιόλας, είναι σίγουρα μια ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία για τους τζιχαντιστές.
Τούτου λεχθέντος όμως, δεν μπορεί κανείς να υποβαθμίσει τη σημασία των πραγματικών απωλειών των αμάχων. Υπάρχουν, είναι σημαντικές αριθμητικά και εάν και σε κανέναν άλλο πόλεμο δεν λήφθηκαν τόσο υπόψη, κάτι που επιβάλλεται να μας προβληματίσει, η σοβαρότητα του ζητήματος δεν αλλάζει κάτι όσον αφορά την εικόνα του Ισραήλ διεθνώς.
Κάτι που το Ισραήλ γνωρίζει καλά.
Η συμμαχία των ισλαμιστών με την ακροαριστερά και όλα όσα έγιναν (και δεν έγιναν…) δεν έπληξαν μόνο την εικόνα της χώρας αλλά έφεραν στο προσκήνιο την πιο επικίνδυνη όχι μόνο για το Ισραήλ αλλά και για τη Δύση διάσταση: αυτήν της προσπάθειας απονομιμοποίησης του κράτους του Ισραήλ, είτε αυτή προέρχεται από τον αραβικό εθνικισμό και αντισημιτισμό μαζί με την απαίτηση να καταστραφεί το Ισραήλ και στην οποία, προσπάθεια μπορεί κανείς να εντάξει και τους ισλαμιστές στη λογική του επιδιωκόμενου, είτε από έναν κλινικό πια αντιδυτικισμό με την ανάλογη, ανομολόγητη ή και όχι τόσο πια απαίτηση.
Όλα αυτά σ’ αυτή την τελευταία πράξη του Πολέμου στη Γάζα θα έχουν καθοριστική σημασία, όπως θα έχει και το ζήτημα της ανθρωπιστικής βοήθειας μέχρι το τέλος του πολέμου, της ικανότητας ή όχι του IDF να εφαρμόσει τη διαταγή Νετανιάχου διασφαλίζοντας – πώς αλήθεια; – ότι η Χαμάς δεν θα κλέβει τη βοήθεια αλλά και της υπόθεσης που καταγγέλθηκε ότι δηλαδή δεν ήταν μόνο οι τρομοκράτες που σκότωσαν Παλαιστινίους στην ουρά για τη βοήθεια αλλά και κάποιοι στρατιώτες.
Η Ιερουσαλήμ έσπευσε να διαψεύσει με οργή την είδηση. Η απορία όμως είναι εάν, αληθής ή όχι, διέρρευσε από τον στρατό, όπου η υπομονή έχει αρχίσει να εξαντλείται, ως ένα μήνυμα πως τώρα πρέπει να τελειώνει οριστικά αυτή η ιστορία. Εν μέσω μάλιστα αυξημένων απωλειών στρατιωτών.
Απόψε, το Συμβούλιο Ασφάλειας του Ισραήλ συνεδριάζει για να αποφασίσει τα επόμενα βήματα στη Γάζα. Απίθανο θεωρείται να υπάρξει τερματισμός των επιχειρήσεων, όμως τα πράγματα δεν είναι πια καθόλου απλά.
Η φράση «τελευταία πράξη» αφορά και το ζήτημα των ομήρων η ζωή των οποίων είναι επισφαλής όσο ποτέ προηγουμένως. Και ο ενδεχόμενος θάνατός τους θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες στο εσωτερικό της χώρας πολιτικά.
Το ενθαρρυντικό είναι πως ο διάλογος προχωρά. Και εάν η Χαμάς όντως υποχωρεί από κάποιες από τις απαιτήσεις της μπορεί να έχουμε τα καλά νέα πολύ σύντομα. Μία δε, δέσμευση του Ισραήλ να αναγνωρίσει ένα είδος Παλαιστινιακού κράτους στο μέλλον θα μπορούσε να βάλει στο παιγνίδι και τη Σαουδική Αραβία κι αυτό θα ήταν καταλυτική εξέλιξη για τη μεγάλη εικόνα η οποία στήνεται στη Μέση Ανατολή. Για τη δική της επόμενη μέρα.
Το Ισραήλ, πέρα από το ότι έχει και το ίδιο τεράστιο συμφέρον να γίνουν τα πιο πάνω, σίγουρα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο. Τα περιθώρια έχουν στενέψει τρομερά και για την Ιερουσαλήμ.
Αποτολμώντας μια, κάποιοι θα την έλεγαν κυνική ίσως πρόβλεψη, εγώ προτιμώ το πραγματιστική, το ζήτημα της Γάζας θα ξεχαστεί σε χρόνο πολύ μικρότερο από ότι νομίζουμε. Το κρίσιμο είναι μέχρι τότε να υπάρχει απάντηση στο ερώτημα της επόμενης μέρας. Ξεκάθαρη απάντηση βασισμένη σε δεδομένα συμβατά με την πραγματικότητα, όχι σενάρια επί χάρτου στην Ευρώπη ή αλλού και ρομαντικές ανοησίες δυτικής επινόησης, όπως συνήθως γίνεται.
Εάν δεν υπάρχει, τότε κάποια στιγμή θα τον ξαναθυμηθούμε αυτόν το πόλεμο, με μια νέα τραγική και αιματηρή αφετηρία. Και θα τον ξαναζήσουμε.
