Καλημέρα σας. Καλό μεσημέρι. Καλό βράδυ. Απ’ όπου κι αν μας διαβάζετε, στην Κύπρο ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Με συγκινούν πραγματικά τα e-mails, με σχόλια και παρατηρήσεις που λαμβάνω και στα social media από το εξωτερικό. Τους αποδήμους μας.

Ένα στοιχείο που κρατώ, πολύτιμο για μένα, είναι η εγγενή τους ευγένεια. Ακόμα κι όταν διαφωνούν έντονα με κάτι που έγραψες.

Όπως και να ’χει, θέλω σήμερα να μοιραστώ μαζί σας μια ωραία ιστορία που διάβασα χθες στο Facebook, από έναν λογαριασμό Chris and Jasmin. Ομολογώ ότι με άγγιξε. Μέχρι που, …, θα το μάθετε στο τέλος! Μεταφράζω επί λέξει:

«Κάθε πρωί, ο Τομ Χάρντι, δισεκατομμυριούχος διευθύνων σύμβουλος μιας παγκόσμιας τεχνολογικής αυτοκρατορίας, έβγαινε από το μαύρο SUV του σε ένα πολύβουο πεζοδρόμιο της Νέας Υόρκης. Ήταν κομψός με το κοστούμι του, περιτριγυρισμένος από βοηθούς και ακολουθούμενος από σωματοφύλακες. Ο κόσμος έβλεπε δύναμη. Κύρος. Επιτυχία.

Αλλά ο Τομ έβλεπε πάντα έναν αδύναμο γέρο που καθόταν ήσυχα έξω από ένα ψηλό κτίριο, τυλιγμένος με ένα φθαρμένο παλτό, αόρατος σε όλους τους άλλους.

Ώσπου ένα πρωί, ο Τομ … σταμάτησε! Απομακρύνθηκε από τη συνοδεία του, γονάτισε και έδωσε στον ηλικιωμένο άνδρα ένα μπουκάλι με χυμό, και του έσφιξε απαλά το χέρι.

Ο γέρος κοίταξε ψηλά, με μάτια θολά αλλά οικεία. Έπειτα, απαλά: “Τόμι;”, λέει στον επιχειρηματία. Ο Τομ πάγωσε. Η φωνή του δεν έβγαινε. Του στάθηκε στο λαιμό.“Κύριε Τζένκινς…;”.

Ναι. Ήταν ο παλιός του σχολικός επιστάτης. Ο άντρας που κάποτε έδωσε σε ένα φοβισμένο, πεινασμένο αγοράκι ένα επιπλέον σάντουιτς όταν κανείς άλλος δεν το πρόσεχε. Ο άντρας που τον άφηνε να μείνει αργά στη βιβλιοθήκη για να αποφύγει να πάει σπίτι. Ο άνθρωπος που κάποτε είπε: “Θα κάνεις σπουδαία πράγματα μια μέρα, Τόμι. Απλώς υποσχέσου μου – να παραμείνεις ταπεινός”.

Πέρασαν δεκαετίες. Η ζωή έδωσε στον Τομ Χάρντι όλα τα καλά του κόσμου. Και στον κ. Τζένκινς, έδωσε το πεζοδρόμιο!

Ο Τομ κάθισε δίπλα του, όλη εκείνη την ημέρα. Μίλησαν για πάνω από μία ώρα – για την παιδική ηλικία, για τον πόνο, για τις δεύτερες ευκαιρίες και τα σπασμένα συστήματα. Ο Τομ θυμόταν κάθε καλό πράγμα που είχε κάνει ποτέ ο κ. Τζένκινς για αυτόν.

Την ίδια μέρα, ο Τομ τον πήγε σε μια κλινική. Έπειτα, σε ένα ζεστό διαμέρισμα. Και ακολούθως του έδωσε και μια θέση στο τραπέζι του για δείπνο.

Όταν ρωτήθηκε κάποτε γιατί ένας δισεκατομμυριούχος να θέλει να βοηθήσει έναν άνθρωπο που η κοινωνία ξέχασε, ο Τομ είπε απλώς: “Με έσωσε όταν δεν είχα τίποτα. Τώρα είναι τιμή μου να επιστρέψω ό,τι μου έδωσε. Δεν ήταν απλώς ένας θυρωρός. Ένας επιστάτης. Ήταν ο πρώτος μου προστάτης”.

Λίγους μήνες αργότερα, ο κ. Τζένκινς έφυγε ειρηνικά από την ζωή. Όμως όχι πι κρύος ή μόνος. Στην κηδεία του, ο Τομ Χάρντι στάθηκε μπροστά στο μικρό πλήθος, συγκρατώντας τα δάκρυά του, και είπε: “Με δίδαξε ότι το μεγαλείο δεν έχει να κάνει με τα χρήματα — έχει να κάνει με το πώς φέρεσαι στους ανθρώπους όταν δεν έχεις τίποτα. Και πώς τους θυμάσαι όταν τα έχεις όλα”».

Υ.Γ. Όταν το διάβασα, «πάτησα» τα ονόματα των δύο, Chris and Jasmin, και είδα ότι είναι AI generated account, δηλαδή λογαριασμό που δημιουργείται με Τεχνητή Νοημοσύνη, ΑΙ. Αναφέρουν μάλιστα ότι η News Company εταιρεία τους είναι «η Top ΑΙ Video Creator. Που σημαίνει ότι όλα τα βίντεο που φτιάχνουν είναι φανταστικά, όχι αληθινά, και ότι «κανείς δεν βλάπτεται παρακολουθώντας τα».

(*) Ή, καλωσορίσατε σε έναν Γενναίο, Καινούργιο Κόσμο,« A Brave New World», το εμβληματικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Άλντους Χάξλι, στο οποίο οραματίζεται έναν μελλοντικό κόσμο όπου η τεχνολογία, η εξαρτημένη μάθηση και ένα άκαμπτο σύστημα καστών ελέγχουν κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα φουτουριστικό Παγκόσμιο Κράτος, όπου οι πολίτες έχουν περιβαλλοντικά τροποποιηθεί σε μια κοινωνική ιεραρχία βασισμένη στη τεχνητή νοημοσύνη, η οποία αμφισβητείται από τον πρωταγωνιστή, τον Τζον τον Άγριο.