Θησαυρός;. Τα βιβλία μου. Θα με έχετε «ακούσει» μέσω της Στήλης να σας φορτώνω το παράπονό μου «πότε θα τα διαβάσω όλα αυτά;» Κι όμως, κάθε φορά που περνάω από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου στην Κηφισιά, τον Sporos, δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω με άδεια χέρια. Χώρια τα αγγλικά μου βιβλία, που τα προτιμώ από τα μεταφρασμένα.

Ξέρω πως αποκλείεται να τα διαβάσω όλα εν ζωή. Για αυτό και λέω πάντα, μεταξύ σοβαρού και αστείου στη σύζυγο (που διαρκώς γκρινιάζει που αγοράζω κι άλλα – χώρια εκείνα που, λόγω του επαγγέλματός μου, μου στέλνουν και οι εκδοτικοί οίκοι – όταν έρθει η ώρα μου να φύγω, να μου τα βάλει όλα μαζί μου, εκεί που θα με εναποθέσουν!

Τσαντίζεται! Της λείπει και το χιούμορ. Ιδίως το μαύρο!

Ο εικονιζόμενος Ουμπέρτο Έκο, ο οποίος είχε στην κατοχή του 50.000 βιβλία, είχε πει τα εξής για τις υπερφοτωμένες βιβλιοθήκες του στο σπίτι. Το αλίευσα από το facebook. Εννοείται ότι συμφωνώ και επαυξάνω. Και εννοείται ότι η σύζυγος δεν συμφωνει!

«Είναι ανόητο να πιστεύεις ότι πρέπει να διαβάσεις όλα τα βιβλία που αγοράζεις, όπως είναι ανόητο να επικρίνεις όσους αγοράζουν περισσότερα βιβλία από όσα θα μπορέσουν ποτέ να διαβάσουν. Θα ήταν σαν να λες ότι πρέπει να χρησιμοποιήσεις όλα τα μαχαιροπίρουνα ή τα ποτήρια ή τα κατσαβίδια ή τα τρυπάνια που αγόρασες πριν αγοράσεις καινούργια.

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή για τα οποία πρέπει πάντα να έχουμε άφθονα εφόδια, ακόμα κι αν χρησιμοποιήσουμε μόνο ένα μικρό μέρος.

Αν, για παράδειγμα, θεωρούμε τα βιβλία ως φάρμακα, καταλαβαίνουμε ότι είναι καλό να έχουμε πολλά στο σπίτι αντί για λίγα: όταν θέλεις να νιώσεις καλύτερα, τότε πηγαίνεις στο «ντουλάπι με τα φάρμακα» και επιλέγεις ένα βιβλίο. Όχι τυχαίο, αλλά το κατάλληλο βιβλίο για εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό πρέπει πάντα να έχεις μια διατροφική επιλογή!

Όσοι αγοράζουν μόνο ένα βιβλίο, διαβάζουν μόνο αυτό και μετά το ξεφορτώνονται. Απλώς εφαρμόζουν τη νοοτροπία του καταναλωτή στα βιβλία, δηλαδή τα θεωρούν καταναλωτικό προϊόν, αγαθό. Όσοι αγαπούν τα βιβλία ξέρουν ότι ένα βιβλίο είναι οτιδήποτε άλλο από εμπόρευμα!…»

Πάμε τώρα στα σκληρά – που δυστυχώς, δεν μπορείς να πεις «Κυριακή είναι», τώρα που γράφω, και που όλοι είναι σε πνεύμα παραλίας.:

Μια είδηση, που εδώ και μέρες, δεν φεύγει από μέσα μου. Είναι από την Γάζα, και έρχεται από το BBC που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανένας καλοπροαίρετος και μορφωμένος άνθρωπος:

Δύο από τα πέντε αγόρια της Παλαιστίνιας Ιμάν αλ Νουρί, σκοτώθηκαν την περασμένη Πέμπτη από ισραηλινή αεροπορική επιδρομή κοντα στιν κλινική Ντείρ αλ Μπάλαχ, όπου εκατοντάδες δυστυχισμένοι άνθρωποι περίμεναν υπομονετικά  για να λάβουν ανθρωπιστική βοήθεια. . Στοιχειώδη πράγματα: ένα πακέτο με είδη πρώτης βοήθειας, και μια σακούλα με λίγη ξηρά τροφή. Ο τρίτος γιος της Ιμάν τραυματίστηκε και αυτός, και μέχρι χθες ήταν σε κρίσιμη κατάσταση.

Θα το πω όπως το νοιώθω, και όπως μούρχεται: Ήταν παιδιά, ρε γαμώτο. Καθάρματα!… Αν είχατε, που είχατε, όλα τα δίκια με το μέρος σας όταν η τρομοκράτες της Χαμάς έσφαξαν πάνω από χίλιους Ισραηλινούς, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και υπερήλικες, και πήραν μαζί του περίπου 150 ομήρους, να τους «τελειώσετε», τώρα πλέον το χάσατε.