Ο Ντόναλντ Τραμπ, ακόμη μία η επανάληψη της ίδιας ιστορίας, «είναι έξαλλος» με τον Βενιαμίν Νετανιάχου με αφορμή τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ στη Συρία, ως απάντηση για τις απίστευτες ωμότητες εις βάρος των Δρούζων και των Χριστιανών.
Όσοι παρακολουθούν τα όσα γράφω, ίσως να θυμούνται ότι η πάγια θέση που εξέφραζα από την αρχή ήταν εκείνη της έντονης δυσπιστίας για τα περί ρήξης των δύο ηγετών. Μαζί και η εκτίμηση ότι πρόκειται περισσότερο για μια επικοινωνιακή διαχείριση – για να μην πω «θέατρο» – η οποία αφορά την εικόνα των ΗΠΑ. Και η οποία, επίσης, χρησιμοποιήθηκε και ως προπέτασμα καπνού στο διάστημα πριν από σημαντικές στρατιωτικές και άλλες κινήσεις.
Οι δύο δείχνουν να βρίσκονται όχι μόνο σε απόλυτη συνεννόηση αλλά και σε απόλυτη σύμπνοια και αυτό επιβεβαιώνεται ξανά και ξανά από τα γεγονότα. Ακόμα πιο ξεκάθαρο δε, είναι πως ο Νετανιάχου δεν μπορεί να κινηθεί μόνος του. Το Ισραήλ είναι περιφερειακή δύναμη αλλά δεν είναι υπερδύναμη. Όταν οι ΗΠΑ δεν μπορούν να πουν το ΟΚ, παρουσιάζονται ωσάν να διαφωνούν με την Ιερουσαλήμ.
Το ζήτημα των Δρούζων είναι ζήτημα ουσίας και η ουσία αυτή δεν αφορά τον Τραμπ μόνο ή το Ισραήλ. Κάποιος σωστά θα παρατηρήσει ότι ο τρόμος των ΗΠΑ για το ενδεχόμενο ανατροπής του αλ Σάρα και επανόδου στο χάος, είναι λογικότατος, για αυτό άλλωστε τον συμμερίζεται η μεγάλη πλειονότητα της διεθνούς κοινής γνώμης.
Επίσης, ένα σημαντικό ερώτημα είναι εάν το Ισραήλ προτιμά μια χαοτική κατάσταση στη Συρία από το να περάσει η χώρα σε έναν ισλαμιστή τρομοκράτη με ότι αυτό συνεπάγεται λόγω κυρίως της διείσδυσης της επίσης ισλαμιστικής Τουρκίας του Ερντογάν στην περιοχή. Μπορεί. Κάθε λογικός άνθρωπος, πιστεύω, θα το προτιμούσε εάν αφορούσε τη χώρα του αντί να βρεθεί με ένα καλά εξοπλισμένο ισλαμιστικό τέρας έξω από την πόρτα του σε μια δεκαετία.
Από την άλλη όμως, όσο οι μέρες περνούν και ένα μετά το άλλο βγαίνουν αμέτρητα βίντεο με μαζικά κτηνώδη εγκλήματα τα οποία επεκτάθηκαν και στον χριστιανικό θύλακο εντός της περιοχής αυτής, αφού και οι Χριστιανοί είναι «άπιστοι», δεν είναι τουλάχιστον παράδοξο που αντί να επαινούνται αυτά τα χτυπήματα που ανέκοψαν και ανακόπτουν ακόμη την προέλαση αυτών των τεράτων, πάλι έφταιξε ο Νετανιάχου και το Ισραήλ;
Μιλάμε για συνοπτικές εκτελέσεις ολόκληρων οικογενειών, για εξαναγκασμούς ανθρώπων να πηδήξουν από τα μπαλκόνια τους στο θάνατό τους υπό την απειλή των όπλων και με τα γέλια των τζιχαντιστών που το διασκεδάζουν από πίσω, με ομολογίες των ιδίων ότι υπηρετούν στον στρατό με λεπτομέρειες, με εγκλήματα πραγματικά γενοκτονικά και κατά της ανθρωπότητας.
Γιατί συμβαίνει αυτό αλήθεια;
Εάν είναι όντως έξαλλος ο Τραμπ και εάν θα προτιμούσε να αφήνονταν εδώ και μέρες να σφάζουν αδιάκριτα αυτά τη κτήνη, είναι κάτι πολύ θλιβερό αλλά δεν νομίζω να ξαφνιάζεται ιδιαίτερα o όποιος λογικός αλλά και στοιχειωδώς ενημερωμένος άνθρωπος.
Ο δε Νετανιάχου υποχρεώθηκε να αντιδράσει, δεν το έκανε από… καλοσύνη. Το έκανε λόγω της πίεσης από την κοινή γνώμη στο Ισραήλ αλλά και τηνεκεί κοινότητα των Δρούζων, ο θρησκευτικός ηγέτης της οποίας τον άδειασε δημοσίως πατώντας ακριβώς στο πιο ευαίσθητο σημείο: ότι οι Δρούζοι του Ισραήλ, οι «του 1948», οι της Γαλιλαίας και της περιοχής της Χάιφα είναι πιστοί υπήκοοι του Ισραήλ, υπηρετούν με επιλογή τους στον IDF και μάλιστα πολλοί σκοτώθηκαν κατά και μετά την 7η Οκτωβρίου υπηρετώντας.
Βεβαίως το να βλέπει κανείς αναφορές ότι… κακώς παρενέβη το Ισραήλ, ακόμα και χθες βομβαρδίζοντας φάλαγγα Βεδουίνων οι οποίοι ανέβαζαν βίντεο ότι πάνε να συνεχίσουν τις σφαγές, σουνιτών τζιχαντιστών επί της ουσίας οι οποίοι παρουσιάζονται αίφνης ως κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους σουνίτες στη Συρία ενώ ποτέ δεν υπήρξε η όποια διαφοροποίηση, προκειμένου να φανεί το το πράγμα ως μια ακόμα διαμάχη «Δρούζων – βεδουίνων», ακόμα κι αυτό λοιπόν είναι ελαφρώς καλύτερο από το να μην λέει κανείς τίποτα, όπως έκαναν πολλές άλλες χώρες με συμφέροντα στη Συρία.
Αυτό δε αφορά ακόμη περισσότερο όσους μετέχουν στη μαζική υστερία εναντίον του Ισραήλ αλλά παραδόξως, εδώ (και όπου αλλού) όπου υπάρχουν αδιάσειστες ενδείξεις εν ψυχρώ εκτελέσεων και σφαγών σε βίντεο (!) ούτε ενοχλήθηκαν, ούτε καν σχολιάζουν τα όσα γίνονται. Όπως έκαναν με τα εγκλήματα του Πούτιν – αγαπημένου και των δύο άκρων – το Ιράν, τον Άσαντ και τόσα άλλα.
Γιατί αλήθεια; Μα διότι θεωρούν ότι οι Δρούζοι της Συρίας είναι σύμμαχοι του Ισραήλ. Που δεν είναι.
Οτιδήποτε έχει να κάνει με το Ισραήλ παρουσιάζεται ως κάτι τερατώδες και κακό εκ προθέσεως, που δεν είναι, αντιθέτως το Ισραήλ είναι η μοναδική δημοκρατία εκτός από την Κύπρο στην περιοχή. Δεν πρέπει ποτέ να κουραστούμε να το λέμε, όση λάσπη και αν πέφτει.
Εάν μεμονωμένα διαπράχθηκαν εγκλήματα, που εγώ το θεωρώ δεδομένο σε έναν πόλεμο πρέπει να διωχθούν. Το εάν υπήρξαν ευρύτερες παραβιάσεις θα αποφασιστεί από διεθνή Σώματα και όχι από επιλεκτικά ευαίσθητους αντισημίτες ως μόδα εποχής επί της ουσίας, είτε αυτοί το καταλαβαίνουν ότι είναι τέτοιοι είτε όχι. Ούτε και από ΜΚΟ και άλλους οργανισμούς οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μια κάστα στη Δύση η οποία ζει από όλες αυτές τις συγκρούσεις.
Είναι απίστευτο, είναι απάνθρωπο αλλά και ενδεικτικό του πόσο πολιτική είναι η εμμονή τους με το Ισραήλ, το ότι σκοτώνονται Δρούζοι και Χριστιανοί με δεδηλωμένη την πρόθεση γενοκτονίας τους από ισλαμιστές διότι είναι «άπιστοι» και με τη μοναδική διαφορά ανάμεσα στο καθεστώς και τους δράστες να είναι ότι πολλοί θεωρούν το Ισλαμικό Κράτος καλύτερο από την Αλ Κάιντα του αλ Σάρα, με το είδος αυτό να παρακολουθεί σταθερά αδιάφορο έως και επικριτικό επειδή το «κακό» Ισραήλ απείλησε λέει την… ασφάλεια για να σώσει αυτούς τους ανθρώπους.
Εξηγεί όμως και όλα όσα χρήζουν εξήγησης.
Η αλήθεια πρέπει να λέγεται, όποιο κι αν είναι το κόστος.
Ακόμα κι αν ενοχλεί πολλούς, ακόμα και εάν αυτοί που ενοχλούνται, αντί απάντησης, θέλουν απλά να σιγήσουν την όποια άλλη άποψη.
