Persona Grata, ο Ανδρέας Καζαμίας, εκπαιδευτικός, συντονιστής στην πανεπιστημιακή κλινική της συνεργασίας του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου και του Γερμανικού Ογκολογικού Κέντρου. Στο οποίο, συμπλεύσαμε μαζί από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, από διαφορετικά πόστα. Ένας άνθρωπος αδέκαστος και δίκαιος. Στην αντικατοχική εκδήλωση για την Αμμόχωστο, απ’ όπου και κατάγεται, επέλεξε να μην πει τα συνηθισμένα, που όλοι μας έχουμε αποστηθίσει σε τέτοιες περιστάσεις, και μίλησε με θυμό, ναι, και από καρδιάς, βεβαίως. Ήταν παρών κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχοντας δίπλα του και τον δήμαρχο Αμμοχώστου. Διαβάζω ότι ενοχλήθηκαν. Καλώς! Αλλοίμονο εάν κάθε πολίτης από την Αμμόχωστο δεν θα έλεγε αυτά που είπε ο Ανδρέας. Ως συνήθως, οι ενοχλημένοι προτάσσουν, απαξιωτικά βεβαίως, την ιδεολογική «ταυτότητα» του ομιλητή. Δεν κατάλαβα! Για να αγαπάς, να θυμώνεις, να ελπίζεις για τον τόπο σου που είναι ερημωμένος, πρέπει να έχεις πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων; Ντροπή τους!…
«Και εμείς πουλιά που διώξαν μας, τον Αύγουστο οι εχθροί σου. Να ξέρεις θα γυρίσουμε πιστοί στην άνοιξή σου».
Στην πόλη αυτήν έχω ρίζες και θύμισες. Η μάνα μου, γεννημένη στη Λεμεσό, πήγε σχολείο και μεγάλωσε στην Αμμόχωστο. Ο αδερφός της έπαιζε πορτάρης στην Ανόρθωση. Ο πατέρας μου, σε ένα ταξίδι του από την Αλεξάνδρεια, για να δει τις αδελφές του στο Βαρώσι, με τις οποίες η μάνα ήταν πολύ φίλη, την ερωτεύτηκε αστραπιαία, την παντρεύτηκε και την πήρε μαζί του στην Αφρική, όπου και γεννήθηκε η αφεντιά μου.
Μετά από 12 χρόνια εκεί, επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Και το 1973 μας πήρε ο μπαμπάς (γεννημένος στην Αίγυπτο από μικρασιάτη πατέρα) στην Κύπρο να γνωρίσουμε και τους εκεί συγγενείς. Μια μέρα, πήγαμε και στην Αμμόχωστο. Και δεν βγαίναμε από την θάλασσα. Τι νερά, Θεέ μου! Ήταν και δεινός κολυμβητής. Μας πέταγε ψηλά (τον αδελφό μου κι εμένα) και σκάγαμε μες το νερό σαν καρπούζια.
Ήταν, ως τότε, η καλύτερη, αλλά ταυτόχρονα και η χειρότερη μέρα της ζωής μου! Γιατί, όταν γυρίσαμε στη Λευκωσία, στο σπίτι της αδελφής του, να ξαποστάσουμε, ο μπαμπάς «έφυγε»…
Μίσησα την Κύπρο!
Αλλά μετά από έναν χρόνο, επέστρεψα για το ετήσιο μνημόσυνό του. Η μαμά δεν άντεχε. Έφτασα στις 13 Ιουλίου. Η θεία μου, με πήρε για μπάνιο στην Αμμόχωστο, πάλι! Στις 14, ξυπνήσαμε στον Άγιο Ανδρέα, Λευκωσία, με τανκς στον δρόμο. Η μάνα μου, στην Αθήνα, «τρελάθηκε». «Στείλτε μου πίσω το παιδί μου»! Έφυγα 19 Ιουλίου. Την επόμενη μέρα έγινε η εισβολή!
ΥΓ: Επειδή, όπως λέμε, η Κύπρος είναι μικρός τόπος και οι παρεξηγήσεις μεγάλες, όταν λέμε «Δεν Ξεχνάμε», εννοούμε κάθε σπιθαμή του κατεχόμενου νησιού μας. Είναι ευνόητο, όμως, κάθε πρόσφυγας να αναφέρεται κυρίως στο δικό του μέρος. Δεν θα κάνουμε … συμψηφισμούς τώρα, χάριν ολικής αναφοράς. Κάθε σπιθαμή λεηλατημένης γης, έχει την ιστορία της. Και αυτήν, οπωσδήποτε θα την πουν εκείνοι που τη θυμούνται και την έζησαν. Έλεος!
Ανάρτηση της Ημέρας, από τον αρθρογράφο Σάκη Μουμτζή στον ιστότοπο άποψης, Liberal: «Είναι ξεκάθαρο –και έχει επισημανθεί από διεθνείς αναλυτές– ότι η Γάζα και η Χαμάς αποτελούν πλέον έναν από τους βραχίονες της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης που κάνει για μια σειρά από άλλα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης και της Συρίας. Η αποδυνάμωση της θέσης του Ισραήλ, βασικού ανταγωνιστή της στην περιοχή, είναι κεντρική της επιλογή. Μέσα σε αυτό το πολυδύναμο σκηνικό εντάσσονται και οι στενές σχέσεις συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ που θέλει να υπονομεύσει η εγχώρια Αριστερά σε όλες τις εκφράσεις της. Απλώς ανόητη ή απλώς ιδεοληπτική, δεν έχει σημασία. Το αποτέλεσμα μετρά…».
