Κοντοστέκομαι σε αυτές τις φωτογραφίες της κεντρικής λεωφόρου της κλειστής πόλης της Αμμοχώστου, που η πολιτιστική δημιουργός Γιάννα Τσολάκη, έβγαλε σε επίσκεψη της μαζί με τον Βαρωσιώτη σύζυγο της γιατρό Μάριο Τσολάκη. «Πήγαμε πέρσι – μου είπε – και πιστεύω ότι πρέπει να πηγαίνουμε, να μας βλέπουν, να νιώθουν ότι ακόμα διεκδικούμε…».
Οι φωτογραφίες απαθανατίζουν 50 σημεία από τα πεζοδρόμια του μεγάλου δρόμου, όλα χαραγμένα με τα ονόματα και άλλα στοιχεία, προφανώς τουριστών, από το μακρινό 1973 και 1974, πριν η πόλη βομβαρδιστεί από την τουρκική αεροπορία και καταληφθεί από τους εισβολείς… «Θα ήταν ακόμα φρέσκο το τσιμέντο τότε κι έτσι έμειναν ανέπαφες οι λέξεις που χάραξαν εκείνοι οι επισκέπτες, μη ξέροντας βέβαια, ότι η πόλη θα κλείσει τους επόμενους μήνες και εβδομάδες και θα μείνει κλειστή, για τουλάχιστον μισό αιώνα…», μου είπε η κυρία Τσολάκη. «Επέλεξα – πρόσθεσε – 50 από τις φωτογραφίες που έβγαλα εκείνη τη μέρα και έκανα μια εργασία για τα 50 χρόνια κατοχής της Αμμοχώστου, που θα παρουσιαστεί τον Νοέμβρη 2025 στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Φιλοσοφίας, Πολιτικής και Ηθικής του Πανεπιστημίου του Brighton.
Οι φωτογραφίες περιλήφθηκαν σε προσκλήσεις και σε αφίσες των οργανωτών του συνεδρίου, που αφορούν την εκδήλωση αυτή». Κοιτάζω τις λέξεις που άντεξαν ανάμεσα στα γκρεμισμένα χαλάσματα με τις μαύρες τρύπες… μικρές χαραγματιές ελπίδας, ανάμεσα στα καμένα σπίτια, τα βομβαρδισμένα σπίτια, τα σπίτια-φαντάσματα, τα ακατοίκητα κι ερειπωμένα σπίτια της παιδικής κι εφηβικής μας ζωής… που έρχονται στη σκέψη από πολύ μακριά και πίσω, αλλά που προκαλούν το ίδιο καρδιοκτύπι.
