Η σημερινή εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου σηματοδοτεί κάτι το ξεχωριστό, το μοναδικό, το αλλιώτικο. Ο Αύγουστος, ολόκληρος ο μήνας, είναι αφιερωμένος εξ ολοκλήρου στη μεγάλη Μάνα. Ξεδιπλώνονται μέσα από το πέρασμά του άπειρες ευκαιρίες για μεταβολή της τοξικής καθημερινότητας σε όαση πνευματικής ανάτασης, μεταρσίωσης. Ο λόγος δεν είναι απλά για ένα πρόσωπο που παρελαύνει ανάμεσα σε πολλά άλλα που λαμπρύνουν το ορθόδοξο χριστιανικό στερέωμα, αλλά για την ίδια την «καρδιά» της Εκκλησίας, την ασφαλή καταφυγή του κάθε ανθρώπου.
Η Παναγία είναι το πρόσωπο που συνδέει τον ουρανό και τη γη, κατά τρόπο ουσιαστικό και όχι στη διάσταση ενός νεφελώδους θρησκευτικού αφηγήματος. Γι’ αυτό και κατέχει μοναδική θέση στην ιστορία. Κατά τρόπο που συνιστά και μοναδική υπέρβαση μιας απλής θρησκειοποίησης του γεγονότος. Προσφέρει με την ζωντανή παρουσία της μια σχέση ζωής και ο καθένας την αισθάνεται τόσο κοντά του. Το πρόσωπό της γεννά σχέση εμπιστοσύνης, ευγνωμοσύνης και παρηγοριάς. Είναι η Μητέρα που ακούει, μεσιτεύει και παρηγορεί. Δεν διαδραματίζει ένα απλό βιολογικό ρόλο, αλλά εκφράζει μια θεολογική μεγαλειότητα: εισάγει τον άνθρωπο στο μυστήριο του Θεού και τον μεταρσιώνει σε σφαίρες αιώνιες και αυθεντικές… Όλος ο Αύγουστος, με επίκεντρο τη σημερινή μεγάλη θεομητορική εορτή, αποκαλύπτει μέσω του προσώπου της Παναγίας ότι η ζωή δεν συμβιβάζεται στη ρηχότητα μιας συνήθειας που εξελίσσεται σε ρουτίνα, αλλά αποτελεί μια βαθύτερη εμπειρία. Γι’ αυτό και στη σημερινή εορτή το υμνολογικό «μετέστης προς τη ζωήν» εμπεριέχει σαφώς βαθύτερο υπαρξιακό χαρακτήρα…
Ο Δεκαπενταύγουστος δεν είναι μια γιορτή πένθους, αλλά χαράς και ελπίδας. Η Εκκλησία δεν θρηνεί τον θάνατο της Παναγίας, αλλά πανηγυρίζει την «κοίμησή» της. Αυτή η πεποίθηση αποτελεί βασικό δόγμα της Ορθοδοξίας.
Στην Κύπρο ειδικότερα, η τιμή στο πρόσωπο της Παναγίας έχει βαθιές ρίζες. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας του νησιού. Αμέτρητοι ναοί, μονές και παρεκκλήσια είναι αφιερωμένα στη χάρη της, ενώ κάθε πόλη και χωριό έχει τη δική του Παναγία, το δικό του προσκύνημα. Οι Κύπριοι στρέφονται στην Παναγία σε στιγμές χαράς και λύπης, ζητώντας την ευλογία, την παρηγοριά και τη βοήθειά της. Αυτό μαρτυρεί και η ίδια η ιστορική πραγματικότητα.
Η Παναγία στην Κύπρο δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό σύμβολο, αλλά μια ζωντανή παρουσία στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Ο πόνος και η θλίψη, βέβαια, κυριαρχούν ως συναισθήματα όταν η σκέψη μάς μεταφέρει στα πολυάριθμα προσκυνήματα της Παναγίας, που βρίσκονται στις κατεχόμενες περιοχές του νησιού. Αυτά τα ιερά μέρη, κάποτε ζωντανά κέντρα θρησκευτικής και πολιτιστικής ζωής, παραμένουν κλειστά, βουβά, βεβηλωμένα.
Η απώλεια αυτών των ιερών χώρων δεν είναι μόνο απώλεια τόπων, χώρων και κτηρίων, αλλά και απώλεια μνήμης, παράδοσης και πνευματικής κληρονομιάς. Η ελπίδα, ωστόσο, παραμένει ζωντανή. Η Παναγία, ως προστάτιδα του νησιού, υπάρχει η ακράδαντη πίστη ότι θα συμβάλει στην άρση της κατοχής, σκορπώντας ξανά φως και ελπίδα σε αυτά τα ιερά μέρη.
