Το σκηνικό μοιάζει με κινηματογραφική ταινία, με το γνωστό, επαναλαμβανόμενο, σενάριο ότι «πάντα κερδίζουν οι Αμερικανοί». Μόνο που φαίνεται πως τείνει να μην υπάρχει κακός στην… ταινία.
Οι Τραμπ και Πούτιν συνεννοήθηκαν και συναντήθηκαν στην Αλάσκα, με τους Ουκρανούς και τους Ευρωπαίους να παρακολουθούν αποσβολωμένοι. Μετά, ο Αμερικανός Πρόεδρος κάλεσε τον Ζελένσκι να μεταβεί στο Λευκό Οίκο και ο τελευταίος πήγε με τους… κηδεμόνες του. Ευρωπαίοι ηγέτες τον συνόδευσαν στο μεγάλο αφεντικό. Και δήλωσαν άπαντες «πίστη και αφοσίωση», στον «πατερούλη» Ντόναλντ. Όπως τον… παλιό καλό καιρό.
Το κλειδί των εξελίξεων βρίσκεται στην Ουάσινγκτον και από τις κινήσεις που έγιναν, προκύπτει ότι υπάρχει ένας νέος στρατηγικός σχεδιασμός των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία. Άλλωστε με τον αιώνιο αντίπαλο ενίοτε μπορούν να υπάρξουν και λυκοφιλίες. Και παρά τα εμπάργκο και τις κυρώσεις, που είναι για τους υπόλοιπους, μπορούν να υπάρξουν ( λέγεται πως ξεκίνησαν ήδη) και επαναπροσεγγίσεις για εμπόριο και οικονομία.
Το θέμα με το Ουκρανικό είναι πώς θα προχωρήσουν και ποια θα είναι η επόμενη μέρα από μια συμφωνία. Και τι συμφωνία θα είναι; Θα στηρίζεται στα μέχρι τώρα αποτελέσματα στο πεδίο του πολέμου; Θα αναγνωρισθούν τετελεσμένα;
Η θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως είναι γνωστό, στηρίζεται στο γεγονός ότι τοποθετείται ενάντια σε κάθε εισβολή. Κι αυτό έπραξε από την αρχή. Και η καταδίκη της εισβολής δεν συνιστά και υποστήριξη προς τον Ζελένσκι. Κι αυτό είναι ξεκάθαρο, καθώς πέραν από το γεγονός ότι εξελίσσεται σε μοιραίο ηγέτη, το πολιτικό-ιδεολογικό του στίγμα είναι αποκρουστικό.
Αν και δεν είναι τα ίδια τα δεδομένα στο Ουκρανικό με τα δικά μας, στην Κύπρο, επί της αρχής αυτή ήταν και είναι η θέση της Λευκωσίας. Το κρίσιμο σημείο, αναφορικά με τα διαδραματιζόμενα στο Ουκρανικό, τα οποία ενδεχομένως να μας επηρεάσουν, είναι να μην γίνουν αποδεκτές λογικές επιβολής. Δηλαδή, όποια εδάφη έχουν καταληφθεί να θεωρούνται… δικά του εισβολέα. Σε αυτό προφανώς παραπέμπουν και οι αναφορές σε «ανταλλαγή εδαφών».
Είναι πρόδηλο ότι κανένας ηγέτης και κανένας λαός δεν μπορεί να παραχωρήσει εδάφη σε εισβολέα. Δεν μπορεί να αποδεχθεί μικρότερη πατρίδα. Το σημειώνουμε έχοντας πρωτίστως και πάντα στο μυαλό τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο. Η Τουρκία κατέλαβε διά της βίας εδάφη και ζητά τη νομιμοποίηση της παρανομίας διά της υπογραφής μας. Κι αυτό το υποστηρίζουν και διεθνείς παίκτες, ως να θεωρείται «λογικό και αναμενόμενο». Στην Κύπρο, βέβαια, το θέμα της νομιμοποίησης των αποτελεσμάτων της εισβολής αποτελεί για κάποιους και παντιέρα.
Στο Λευκό Οίκο τη Δευτέρα, όλοι μιλούσαν για ειρήνη, την οποία όμως επί του παρόντος σκεπάζει το πέπλο του άγνωστου. Το θέμα είναι ποιοι θα είναι οι όροι αυτής της συμφωνίας.
Είναι σαφές πως νικητές από αυτή την εξέλιξη θα είναι οι Τραμπ και Πούτιν. Οι Ευρωπαίοι, που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, επιβεβαίωσαν ότι δεν μπορούν να διαδραματίσουν κανένα ρόλο. Μόνο ακολουθούν, ουρά των Αμερικανών. Συνόδευσαν μεν κάποιοι από αυτούς τον Ζελένσκι ως να είναι οι κηδεμόνες του, αλλά μπροστά στον Τραμπ ήταν- δυστυχώς- μαθητούδια. Κι αυτό φαινόταν και από το στήσιμο του σκηνικού της συνάντησης.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι αμερικανικές πρωτοβουλίες είναι εκτός διεθνών πρακτικών. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατήθηκαν. Κι αυτό μπορεί να δημιουργήσει ένα κακό προηγούμενο και για τα άλλα διεθνή ζητήματα, όπως είναι το Κυπριακό. Το ανησυχητικό είναι πως αυτές οι μη… θεσμοθετημένες πρακτικές φαίνεται να στηρίζονται σε λογικές αναγνώρισης των τετελεσμένων επί του εδάφους. Και εκείνο που αναμένεται είναι πως εάν πετύχει ο Τραμπ με το Ουκρανικό, θα συνεχίσει ακάθεκτος να… λύσει όλα τα διεθνή ζητήματα.
