Η ειλικρίνεια, η ευθυκρισία και η τόλμη στην παραδοχή λαθών είναι ύψιστες αρετές για κάθε πολιτικό. Δυστυχώς, στην Κύπρο τείνουν να καταστούν είδος προς εξαφάνιση. Είναι απορίας άξιο γιατί οι πολιτικοί μας αδυνατούν να αντιληφθούν ποιο πραγματικά είναι το όφελος μιας τέτοιας στάσης. Σε αυτό το λανθασμένο μονοπάτι βαδίζει και η παρούσα κυβέρνηση, μιμούμενη τις προηγούμενες. Δύο πρόσφατα παραδείγματα, αυτό της τραγικής πυρκαγιάς στην ορεινή Λεμεσό και αυτό της σύνταξης του Προέδρου, καταδεικνύουν την πεπατημένη που ακολουθείται.
Καταρχάς, η υπόθεση της βιβλικής καταστροφής που προκάλεσε η πυρκαγιά. Την ώρα που η κοινωνία οργισμένη απαιτούσε ανάληψη ευθυνών για τα εξόφθαλμα κενά τα οποία υπήρξαν, η κυβέρνηση κατέφυγε στην πρόσκληση αμερικανών εμπειρογνωμόνων.
Είναι άραγε αρνητικό αυτό; Κάθε άλλο. Μετά από αλλεπάλληλες καταστροφικές πυρκαγιές σε αυτό τον τόπο και μετά από σωρεία γνωματεύσεων των ντόπιων ειδικών, που απεδείχθησαν τουλάχιστον ανεπαρκείς και αναποτελεσματικοί, ας ακούσουμε και τους ξένους.
Βεβαίως, όσον αφορά την προέλευση της πυρκαγιάς, την εστία της, τα αίτια και το λόγο για τον οποίο επεκτάθηκε με τόση ταχύτητα δεν χρειαζόμασταν ξένους εμπειρογνώμονες. Εκεί όπου είναι χρήσιμη η εμπειρογνωμοσύνη τους είναι ως προς το τι απουσιάζει από την κρατική μηχανή ώστε να εμφανίζεται πιο οργανωμένη και πιο αποτελεσματική.
Είναι ουσιαστικές εισηγήσεις πώς θα αναθεωρηθούν τα διάφορα σχέδια ώστε να καταστούν πιο αποτελεσματικά. Είναι, ενδεχομένως, και η εκπαίδευση σε ανώτατο επίπεδο όλων των εμπλεκομένων και ας νομίζουν οι ίδιοι πως όσα γνωρίζουν τους καθιστούν αυθεντία στην αντιμετώπιση δύσκολων πυρκαγιών.
Όλα αυτά τα χρήσιμα και απαραίτητα, όμως, έπρεπε να γίνουν αφού στο μεταξύ είχαν αναληφθεί οι εξόφθαλμες πολιτικές ευθύνες. Διότι τώρα, το μήνυμα το οποίο έχει σταλεί στην κοινωνία είναι πως η μετάκληση ξένων εμπειρογνωμόνων έγινε για να καλύψει τις πολιτικές ευθύνες.
Αν υπήρχε η απαιτούμενη ευθυκρισία, τόλμη και ειλικρίνεια έπρεπε να είχε γίνει παραδοχή πως οι επανειλημμένες ηχηρές διαβεβαιώσεις υπουργών πως φέτος είμαστε περισσότερο έτοιμοι από κάθε άλλη χρονιά για αντιμετώπιση των πυρκαγιών, απεδείχθησαν έπεα πτερόεντα.
Αν υπήρχε η απαιτούμενη ευθυκρισία, τόλμη και ειλικρίνεια έπρεπε να είχε γίνει παραδοχή ότι οι διάφορες υπηρεσίες που είχαν εμπλακεί για αντιμετώπιση των πυρκαγιών, εμφάνισαν χτυπητά κενά και ασυνεννοησία.
Αν υπήρχε η απαιτούμενη ευθυκρισία, τόλμη και ειλικρίνεια έπρεπε να είχε γίνει παραδοχή ότι η απόφαση να διοριστεί ο γενικός διευθυντής του υπουργείου Γεωργίας ως συντονιστής των διαφόρων υπηρεσιών για αντιμετώπιση των πυρκαγιών ήταν εξαρχής άκρως λανθασμένη. Έπρεπε να είχε γίνει παραδοχή ότι η απόφαση (όποιος και αν την έλαβε) να σταλεί κατακαλόκαιρα στην Αυστραλία για… διακοπές ο περιβόητος συντονιστής ήταν τεράστιο σφάλμα.
Αν υπήρχε η απαιτούμενη ευθυκρισία, τόλμη και ειλικρίνεια έπρεπε ήδη ο Πρόεδρος να είχε αποπέμψει εκείνους τους υπουργούς, που φέρουν πολιτική ευθύνη για την τραγωδία αλλά δεν τόλμησαν να παραιτηθούν. Το τονίζουμε ξανά, πολιτική ευθύνη και αυτή δεν έχει καμία σχέση με το επιχειρησιακό κομμάτι και τα όποια λάθη μπορεί να συνέβησαν. Δεν θα επιδιώξουμε να αναλύσουμε ξανά τη διαφορά της πολιτικής ευθύνης και πώς αυτή αναλαμβάνεται. Το κάναμε κατ’ επανάληψη. Όποιος θέλει καταλαβαίνει…
Κάποιοι αντιτάσσουν ότι επειδή το ζήτησε η αντιπολίτευση, η κυβέρνηση δεν ήθελε να ομολογήσει λάθη διότι θα σήμαινε καταγραφή ήττας. Μόνο τα ανόητα μυαλά μπορεί να σκέφτονται έτσι. Διότι η κοινωνία εκείνο που θα αναγνώριζε είναι την ευθυκρισία, την τόλμη και την ειλικρίνεια. Αξίες οι οποίες επιτρέπουν να επιβιώνει η ελπίδα. Κι αυτή την έχουν τεράστια ανάγκη οι πολίτες.
Κατ’ ανάλογο τρόπο κρίνεται και η υπόθεση της περιβόητης σύνταξης του Προέδρου. Επί δυόμισι χρόνια βάλλεται πανταχόθεν επειδή συνέχιζε να την εισπράττει αν και είχε εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και εισπράττει παχυλό μισθό και σωρεία άλλων ωφελημάτων.
Όλα αυτά τα χρόνια, οι κυβερνώντες επικαλούντο δικαιολογίες που τις άκουγαν οι πολίτες και εξοργίζονταν ακόμη περισσότερο. Προχθές, μας αιφνιδίασαν. Αίφνης ανακάλυψαν ότι με τη νέα νομοθεσία δίδεται το δικαίωμα να αποποιηθεί ο Πρόεδρος τη σύνταξη. Έτσι διεκδίκησαν και δάφνες για την απόφαση να την μοιράσει σε έξι ιδρύματα.
Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό ότι το μόνο το οποίο κατάφεραν ήταν να κορυφωθεί η οργή της κοινωνίας. Διότι ο καθένας αντιλαμβάνεται πως ο Πρόεδρος δεν αποποιείται της σύνταξης αλλά απλώς την παραχωρεί. Μα γι’ αυτό δεν χρειαζόταν η συγκεκριμένη νομοθεσία. Το πράττουν εδώ και χρόνια άλλοι. Όπως για παράδειγμα ο Αβέρωφ Νεοφύτου.
Μάλιστα, σε αντίθεση με τον Χριστοδουλίδη, πολλοί άλλοι αξιωματούχοι στο παρελθόν είχαν αποποιηθεί (όχι απλώς διαμοιράσει) τη σύνταξή τους. Με μια απλή επιστολή στο Γενικό Λογιστήριο της Δημοκρατίας. Έτσι ενήργησαν οι Κίκης Καζαμίας, Νίκος Αναστασιάδης, Ζέτα Αιμιλιανίδου, Ιωάννης Κασουλίδης, Γιαννάκης Ομήρου, Νίκος Νικολαΐδης, Κώστας Κληρίδης, Ονούφριος Κουλλά, Άντρος Κυπριανού, Κύπρος Χρυσοστομίδης κ.ά.
Επειδή, λοιπόν, οι αξίες αυτές (ευθυκρισία, τόλμη και ειλικρίνεια) έχουν σχεδόν πλήρως χαθεί, καλό είναι να βρεθεί κάποιος να καλέσει τον Μπαμπινιώτη για να περάσει από ταχύρρυθμα μαθήματα όλους τους πολιτικούς. Για να εισαγάγουν ξανά τις άγνωστες έννοιες στο λεξικό τους. Και στα μυαλά τους. Μπας και ξαναγεννηθεί η ελπίδα…
