Πώς γίνεται πάντα, καίρια ζητήματα και μείζονος σημασίας θέματα που αφορούν την κοινωνία, να αποτελούν βούτυρο στο ψωμί βουλευτών –κυρίως– για να πετάξουν την πιο… μπαμ ατάκα ή για να ρίξουν κάτι που θεωρούν ότι αυτό θα συζητηθεί! Άστε δε, που συνήθως, αναλόγως ποιον έχουν ενώπιον τους (σε επιτροπές ή ειδικές συνεδρίες) εμφανίζονται είτε ιδιαίτερα καυστικοί και επικριτικοί, είτε ιδιαίτερα επιεικείς. Ξέρετε, λόγω κομματικών και ιδεολογικών προτιμήσεων. Αυτό μπορεί να μοιάζει σε έναν βαθμό ανθρώπινο, αλλά συχνά αποπροσανατολίζουν από την ουσία της συζήτησης ενός θέματος, με αποτέλεσμα να μην εξυπηρετείται ο σκοπός για τον οποίο το θέμα άνοιξε. Κι αυτό είναι σε βάρος της κοινωνίας και της αλήθειας, την ώρα που ενδεχομένως, μάλιστα, είναι ο καλύτερος τρόπος για να καλυφθούν ευθύνες ή έστω, να μην αποκαλυφθούν και να μην αποδοθούν. Γιατί, όταν συζητάς ένα θέμα, υψίστης σημασίας για πολλούς λόγους και η συζήτηση μετατρέπεται σε Βαβυλωνία, ε τότε τι να ακούσεις, τι να πεις και τι να καταλάβεις. Και, κυρίως, τι συμπέρασμα να βγάλεις.

Το πιο πάνω σκηνικό, δυστυχώς, το συναντάμε συχνά στη Βουλή, όχι μόνο στην Ολομέλεια που κάθε εβδομάδα μας τροφοδοτεί με άπειρο τέτοιο υλικό, αλλά και σε διάφορες κοινοβουλευτικές επιτροπές.

Αυτή είναι και η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε χθες διαβάζοντας την ενημέρωση από την κοινή συνεδρία των κοινοβουλευτικών επιτροπών Εσωτερικών, Γεωργίας και Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος, στον απόηχο της καταστροφικής πυρκαγιάς της 23ης Ιουλίου στην ορεινή Λεμεσό και της δημοσιοποίησης της έκθεσης των Αμερικανών εμπειρογνωμόνων, η οποία αποδίδει την πρόκληση της πυρκαγιάς σε απόρριψη αποτσίγαρων. Αν και παραδέχομαι, πως δεν ήμουν παρούσα στη συγκεκριμένη συνεδρία, παρά μόνο διάβαζα τα σχετικά ρεπορτάζ συναδέλφων που την κάλυπταν.

Πρόκειται για ένα θέμα μείζονος σημασίας, μια καταστροφή που στοίχισε τη ζωή σε δυο συνανθρώπους μας, που σκότωσε και τραυμάτισε ζώα, που κατάπιε στο πέρασμα της τεράστιες εκτάσεις γης και φυσικού περιβάλλοντος, που έκανε στάχτες και αποκαΐδια αμέτρητα σπίτια και άλλα υποστατικά, που άφησε στον δρόμο τόσους ανθρώπους, οι οποίοι καλούνται από το μηδέν να ξαναρχίσουν.

Όπως και να ’χει, σε τέτοιες σημαντικές στιγμές που η κοινωνία παρακολουθεί και περιμένει να σχηματίσει μια σαφή εικόνα για κάτι τόσο σοβαρό, ας κρατάνε όλοι τα προσχήματα, μακριά από λαϊκισμούς, κανιβαλισμούς, ανθρωποφαγίες. Και, κυρίως, να διαβάζουν για αυτά που καλούνται να συζητήσουν και για όσα τοποθετούνται. Για να μπορούν να επιτελούν ορθά και το έργο για το οποίο εκλέχθηκαν ή διορίστηκαν (στην περίπτωση άλλων αξιωματούχων του κράτους).