ΑΓΩΝΑΣ: Δεν μελέτησε απλώς την επιστήμη που διάλεξε να ακολουθήσει. Έγινε ο ίδιος πείραμα των ερευνών του. Την ιστορία του αποκαλύπτει ο βρετανικός «Guardian» – η πρώτη εφημερίδα που «βλέπω» κάθε μέρα στο laptop μου από την ηλεκτρονική της έκδοση:
Όταν, λοιπόν, ο εικονιζόμενος Αυστραλός παθολόγος καθηγητής Ρίτσαρντ Σκόλιερ διαγνώστηκε με γλοιοβλάστωμα –έναν από τους πιο θανατηφόρους καρκίνους του εγκεφάλου– η πρόγνωση ήταν ζοφερή. Αλλά, αντί να τα παρατήσει, έκανε κάτι εξαιρετικό.
Στράφηκε για βοήθεια στις μελέτες και στις έρευνες που έκανε για μια ζωή ο ίδιος, αναζητώντας σε αυτές κάποια λύση για το δικό του πρόβλημα.
Έτσι, λοιπόν, χρησιμοποιώντας την ίδια την έρευνα ανοσοθεραπείας, στην οποία είχε πρωτοπορήσει, για το μελάνωμα, ο Ρίτσαρντ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που την εφάρμοσε στον δικό του καρκίνο του εγκεφάλου. Ήταν μια τολμηρή, αδοκίμαστη κίνηση – μια κίνηση που βασιζόταν στην ελπίδα, την επιστήμη και το θάρρος.
Και λειτούργησε!
Για σχεδόν δύο χρόνια, ο καρκίνος του παρέμεινε σε ύφεση – ένα «σχεδόν θαύμα» για μια τόσο επιθετική ασθένεια.
Αν και ο καρκίνος έχει πλέον επιστρέψει, ο αγώνας του Ρίτσαρντ δεν έχει σταματήσει. Η ανακάλυψή του έχει ήδη πυροδοτήσει νέες κλινικές δοκιμές, νέες δυνατότητες και νέα ελπίδα για ασθενείς που αντιμετωπίζουν την ίδια διάγνωση.
Σκέφτομαι πως μερικές φορές, η μεγαλύτερη πρόοδος ξεκινά με την πιο προσωπική μάχη.
Ας τιμήσουμε, λοιπόν, τους ήρωες που δεν μελετούν απλώς την ιατρική – τη ζουν κιόλας!
ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ: Ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Να κοινοποιεί τις απόψεις του. Με όποιον τρόπο θέλει, μέσα στο πλαίσιο του νόμου, χωρίς να ενοχλεί το κοινωνικό σύνολο. Το δικαίωμα στην διαδήλωση είναι θεσμοθετημένο. Κάποιοι θα πουν και ιερό. Ας είναι. Πάντα είχαμε εμείς οι Έλληνες ροπή προς την υπερβολή. Στον ελληνικό συνδικαλισμό που ξέρω, δεν υπάρχει τίποτα ιερό. Είναι ένα θεσμοθετημένο δικαίωμα των εργαζομένων να έχουν και αυτοί λόγο που θα βελτιώνει τη δουλειά τους.
Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές οι αντιδράσεις μιας μεγάλης μερίδας πολιτών για κάποιο «θέμα», απορρέουν από την βεβαιότητά τους ότι αυτό που υποστηρίζουν ή και διεκδικούν, εκτός από «δίκαιο» είναι και … πρέπον!
Και πάλι όμως, …, εντάξει! Αλλά δεν θα υποκλιθούμε κιόλας στο δικαίωμα κάποιου να μην παραδέχεται και το δικό μου.
Προσπαθώ να το πω όσο πιο κομψά γίνεται. Χθες, ένας ηλίθιος στάθμευσε το αυτοκίνητό του έχω από την είσοδο του γκαράζ της πολυκατοικίας όπου μένω στην Αθήνα. Κορνάριζα θυμωμένα. Πέρασαν 15 λεπτά, άφαντος. Κάλεσα ταξί και πήγα στη δουλειά, με τα νεύρα σμπαράλια.
«Με φώναξαν να κάνω ένα μερεμέτι σε διαμέρισμα του δευτέρου κτηρίου», μου είπε απότομα, όταν διαμαρτυρήθηκα για τον αποκλεισμό μου. Του απάντησα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα, αλλά απάντησε με θυμό και αρκετά επιθετικά, «δεν σέβεσαι το μεροκάματό μου».
ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ: Προφανώς, δεν συνέχισα την κουβέντα. Και έβγαλα από τη σκέψη μου την ιδέα να τον καταγγείλω.
Δήλωσα «απουσία» από τη δουλειά μου λόγω «έκτακτου προβλήματος», το οποίο φυσικά δεν ανέφερα.
Πήγα στο Σούνιο και κάθισα στις πέτρες του ναού του Ποσειδώνα, περιμένοντας κάποια παρηγοριά από αυτόν, τον υπέρτατο θεό των υδάτων, (λιμνών, ποταμών, πηγών) και βεβαίως της θάλασσας.
Ο Λένον, στο «Let it Be», έλεγε «όταν βρίσκω τον εαυτό μου σε ταραγμένους καιρούς, έρχεται σε μένα η Παναγία και μου ψιθυρίζει αυτά τα λίγα, σοφά λόγια: “Let it be”»… Άστο να πάει…
Και μα τη πίστη μου, κάθε φορά που πάω στο Σούνιο για να ξεφύγω, νομίζω πως βλέπω να κάθονται δίπλα-δίπλα στα βράχια και να αγναντεύουν το Αιγαίο, η Παναγία κι ο Ποσειδώνας!
