Οι ΗΠΑ άσκησαν χθες βέτο σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας για τη Γάζα, προκαλώντας ήδη τις αντιδράσεις της γνωστής τρίφωνης «χορωδίας» των νοσταλγών του «υπαρκτού σοσιαλισμού», των «πάντα πρόθυμων» της Δύσης (μια αναμφιβόλως πιο κομψή βερσιόν του διεθνούς όρου «χρήσιμοι ηλίθιοι») και των ισλαμιστών. Γιατί όμως το έκαναν;

Οι ημέρες που ζούμε, ειδικά με τον Τραμπ στην εξουσία στις ΗΠΑ, είναι βολικές, ειδικά για όσους παίζουν με τις μάζες. Είτε μιλάμε για τον ίδιο τον Τραμπ, είτε για το απέναντι άκρο το οποίο βρίσκει πρόσφορο έδαφος να χειραγωγεί τις δικές του μάζες των ανενημέρωτων και των επιλεκτικά ενημερωμένων. Εκείνων που θεωρούν ότι προσθέτουν πόντους στον εαυτό τους στα social media και αλλού, αναμασώντας πολύ συχνά προπαγάνδα, fake news ή φυσικά και αλήθειες, προκειμένου να κάνουν το δικό τους κομμάτι και να εμφανιστούν ως «μεγαλόψυχοι». 

Η ακροδεξιά και όσοι άλλοι εκπροσωπούνται από τη φιλοσοφία του είδους Τραμπ επαίρονται για την έλλειψη αισθημάτων και την προστατεύουν ως αυτό που είναι για εκείνους μέσα στη δική τους κυνική αντίληψη: ένδειξη δύναμης και ισχύος. Είναι άλλωστε η όλη τους φιλοσοφία.

Οι απέναντι, οι οποίοι δεν απέχουν επί της ουσίας στο τελικό αποτέλεσμα, επιδιώκουν το αντίθετο: εργαλειοποιώντας πότε τη Γάζα και πότε άλλα πράγματα, προσπαθούν να αναδείξουν αυτό που ο δικός τους περίγυρος αποζητά: το «δίκαιο», τον «ανθρωπισμό», τις «ευαισθησίες». 

Ναι, εντός εισαγωγικών, διότι δεν μπορεί να αναμασάς χωρίς καν να διαβάζεις και να μαθαίνεις ότι σερβίρει η προπαγάνδα του Κατάρ και του Ερντογάν για να δείξεις πόσο «αγαπάς» τα παιδιά της Γάζας, τα οποία θα μπορούσε «να είναι παιδιά μας» (sic). Όπως βέβαια και τα παιδιά στην Ουκρανία που σκοτώνονται αλλά δεν σε κόφτει και δεν πουλάνε στο ακροατήριό σου ή τα παιδιά των Ουκρανών στη Ρωσία, όπου μεταφερθεί αφού απήχθησαν στα πρότυπα του παιδομαζώματος του Εμφυλίου και όχι μόνο. 

Δεν μπορεί να περιγράφεις ως «γενοκτονία» στη Γάζα τα όσα κάνει ο Νετανιάχου και να θεωρείς φυσιολογική μια εισβολή η οποία θα διαρκούσε τρεις μέρες κιόλας με σημαία την άρνηση της ίδιας της ταυτότητας και της ύπαρξης των Ουκρανών από τον Πούτιν, με διακηρυγμένη γενοκτονική πρόθεση. 

Όπως βέβαια και τα “From the River to the Sea” και όλα τα άλλα.

Υπάρχει ή όχι γενοκτονία στη Γάζα; Τα δεδομένα μέχρι στιγμής λένε όχι. Υπάρχουν εξαιρετικά σοβαρά ζητήματα και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν υπάρχει δηλαδή αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία με τον απολύτως… ανθρωπιστικό πόλεμο του Πούτιν ή σε άλλους πολέμους, όλοι εκ των οποίων είναι μνημεία αναφοράς στον ανθρωπισμό και στην καλοσύνη, εκτός εάν γίνονται από Εβραίους. Υποθέτω.

Τα δεδομένα σήμερα δεν στηρίζουν, όμως, ότι γίνεται γενοκτονία. 

Υπάρχει μια έκθεση την οποία ζήτησε το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, ένα Σώμα του οποίου η αξιοπιστία είναι στο επίπεδο της διαβόητης θαυμάστριας της Χαμάς, Φραντσέσκα Αλμπανέζε, η οποία αυτές τις μέρες «παίζει» σε ένα viral video να λέει ότι η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση και ότι βγήκε με τις πιο δημοκρατικές εκλογές και κάνει τόσα καλά.

Το δε Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (HRC) ήταν εκείνο το Σώμα το οποίο έδωσε την έδρα του στο καθεστώς του Ιράν. Όταν η Τεχεράνη ξυλοκοπούσε μέχρι θανάτου τις γυναίκες για τη μαντήλα και συνέχιζε να απαγχονίζει τους γκέι και να καταδυναστεύει το λαό της, για να χρηματοδοτεί την τρομοκρατία και τη Χαμάς μαζί με την άλλη παγκόσμια πληγή των ημερών: το Κατάρ. To οποίο έχει αλώσει τη Δύση προωθώντας την ατζέντα του, την ατζέντα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. 

Την ατζέντα και του Ταγίπ Ερντογάν, πρώτο θύμα της οποία θα είναι δυστυχώς η Κύπρος.

To ΗRC το οποίο τα τελευταία πέντε χρόνια καταδίκασε: 10 φορές τη Συρία (του Άσαντ), 6 το Ιράν, 5 τη Μιανμάρ, 5 φορές τη Βόρειο Κορέα, 5 την Λευκορωσία του Λουκασένκο, 5 την Ερυθραία, 3 το νότιο Σουδάν, 2 τη Ρωσία και 1 τη Βενεζουέλα. Ούτε μία φορά την Τουρκία του Ερντογάν ή την Κίνα με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις εκτελέσεις στα γήπεδα ως θέαμα.

Σύνολο καταδικών παγκοσμίως; Σαράντα δύο (42); Όχι. Το σύνολο ήταν 84. Διότι στο ίδιο διάστημα, σαράντα δύο ήταν και οι καταδίκες του Ισραήλ από το HRC. Όσο όλων των άλλων μαζί!

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι ένα τέτοιο Σώμα, η συντριπτική πλειονότητα εκ των μελών του οποίου δεν είναι δημοκρατίες, συνήθως δε είναι δικτατορίες στυγνές δεν μπορεί να έχει ούτε την έξωθεν καλή μαρτυρία, ούτε και την οποία σοβαρότητα ως τέτοιο.

Και δεν την έχει άλλωστε,

Οι δε ΗΠΑ καταψήφισαν το νέο ψήφισμα για τη Γάζα χθες, στο Συμβούλιο Ασφαλείας, διότι: Πρώτον, δεν καταδικάζει αρκετά και ξεκάθαρα τη Χαμάς ως υπεύθυνης για την έναρξη και τη συνέχιση του πολέμου. Οι ΗΠΑ τόνισαν ότι η Χαμάς έχει απορρίψει επανειλημμένα όλες σχεδόν προτάσεις εκεχειρίας και πρέπει να απελευθερώσει τους ομήρους και να αφοπλιστεί πλήρως. 

Το ψήφισμα δεν έθετε την απελευθέρωση ομήρων καν ως προϋπόθεση για την εκεχειρία. Και πολλά άλλα, αδιανόητα.

Το Ισραήλ δεν κάνει κάτι διαφορετικό από άλλους στον πόλεμό του στη Γάζα. Και θα κριθεί αντικειμενικά όμως, με ορθά κριτήρια και από αρμόδια Σώματα, εάν έχει διαπράξει γενοκτονία. Και πάλι, τα δεδομένα δεν στηρίζουν αυτή την πιθανότητα σήμερα. Ούτε αυτό λέει κάτι σήμερα.

Όσοι δε εμμονικά ασχολούνται με το Ισραήλ και ακόμη χειρότερα όσοι περιγράφουν δέκα εκατομμύρια ανθρώπων (εκ των οποίων τα δύο Άραβες οι οποίοι ζουν με του Εβραίους χωρίς πρόβλημα και είναι υπήκοοι του κράτους, πρέπει να διερωτηθούν πώς μπορεί το Ισραήλ, μια δημοκρατική χώρα, να είναι κάτι κακό, οι άνθρωποι του επίσης, μονίμως κιόλας και οι ίδιοι να είναι κάτι άλλο εκτός από ρατσιστές και αντισημίτες. 

Ούτε οι Ισραηλινοί είναι κάτι κακό από τη φύση τους. Ούτε οι Εβραίοι – που καθόλου δεν τους παρακολουθούν αυτοί οι οποίοι ρίχνουν λάδι στη φωτιά του αντισημιτισμού – τέρατα. Ούτε άγγελοι. Είναι όπως όλοι μας.

Ούτε βέβαια και η εγκληματική και υποκριτική σιωπή και η αδιαφορία για τα εγκλήματα της Χαμάς εναντίον Εβραίων και Αράβων, είναι ένδειξη επιπέδου το οποίο επιτρέπει σε κάποιον να κρίνει τους άλλους.

Κανένας λαός δεν είναι «έτσι» ή αλλιώς. Οι πολιτικές ατζέντες και η θλιβερή ανάγκη αυτοπροβολής από την άλλη, είναι. Όπως και η εκμετάλλευση ενός θέματος πολύ σοβαρού και τραγικού για κάνει ο καθένας και η καθεμία το κομμάτι του και να δίνει παραστάσεις.

Υστερόγραφο: Η φωτογραφία είναι από τη Συρία και τα κατορθώματα του Άσαντ και των Ρώσων. Καμία διαδήλωση, καμία διαμαρτυρία από όλους αυτούς. Ο ανθρώπινος πόνος δεν προσφέρεται για εποχιακές και ευκαιριακές καπηλείες. Βγαίνεις και φωνάζεις όταν φώναζες πάντα. Αλλιώς…